تهیه اسناد و شواهد از فجایع، اولین گام در مسیر طولانی عدالت است. برایان استایدل، یکی از تفنگداران سابق دریایی ایالات متحده، عضو یکی از گروه های اتحادیه آفریقا بود که درگیری های دارفور در سودان را نظارت می کردند. استایدل صدها عکس گرفت. عکس های او سبعیت علیه غیرنظامیان، از جمله کودکان خردسال را با وضوح آزاردهنده ای به تصویر می کشند.

دهها هزار نفر از غیرنظامیان به قتل رسیده اند و هزاران زن در دارفور واقع در غرب سودان توسط سربازان حکومتی سودانی و نیروهای شبه نظامی تحت حمایت دولت که گاه "جانجاوید" نامیده می شوند، مورد تجاوز جنسی قرار گرفته اند. بیش از 1.5 میلیون غیرنظامی از خانه های خود رانده شده اند، دهکده های آنها به آتش کشیده شده و اموال آنها توسط نظامیان سودانی و نیروهای شبه نظامی متحد با آنها غارت شده است. هر ماه هزاران نفر در اثر نبود غذا، آب، مراقبتهای بهداشتی و پناهگاه تحت شرایط دشوار زندگی در بیابان جان خود را از دست داده اند. مردم همگی از بازگشت به خانه های خود وحشت دارند، زیرا نیروهای نظامی و شبه نظامی در حومه شهر همچنان مشغول چپاول و غارت هستند.

این بحران هنوز ادامه دارد- امروز تکلیف زندگی بیش از صدها هزار نفر همچنان نامشخص است. موزه یادبود هولوکاست در ایالات متحده برای دارفور وضعیت فوق العاده نسل کشی اعلام کرده است. آیا جهانیان این صحنه ها را مشاهده می کنند؟ آیا افراد و دولت ها در این نسل کشیٍ آشکار مداخله می کنند؟ اگر روزی علیه مرتکبان این جنایات دادرسی انجام شود - چنانکه در نورنبرگ صورت پذیرفت- عکس های اشخاصی مانند برایان استایدل به عنوان مدرک مورد استفاده قرار خواهند گرفت. جهان پس از هولوکاست آن را می طلبد.