پس از اطمینان از بی طرفی اتحاد جماهیر شوروی (با انعقاد پیمان عدم تعرض بین شوروی و آلمان دراوت ١٩٣٩)، آلمان در ١ سپتامبر ١٩٣٩ با تهاجم به خاك لهستان جنگ جهانی دوم را آغاز کرد. بریتانیا و فرانسه در واكنش به این عمل در ٣ سپتامبر به آلمان اعلام جنگ دادند. طی یک ماه، لهستان از نیروهای آلمان و شوروی شکست خورد و بین آلمان نازی و اتحاد جماهیر شوروی تقسیم شد.

آرامشی نسبی که در پی شکست لهستان در ٩ آوریل ١٩٤٠ برقرار شده بود با تجاوز نیروهای آلمان به خاك نروژ و دانمارک پایان یافت. در 10 ماه مه ١٩٤٠، آلمان با تهاجم به فرانسه و همچنین کشورهای اطراف دریای شمال(هلند، بلژیک و لوکزامبورگ) كه مواضع بی طرفانه در جنگ اتخاذ كرده بودند، حملات خود به اروپای غربی را آغاز کرد. در ٢٢ ژوئن ١٩٤٠، فرانسه پیمان آتش بس با آلمان امضا کرد، که بر اساس آن حق اشغال نیمه شمالی کشور به آلمان داده شد و همچنین استقرار یک رژیم همدست آلمان در جنوب كه مقر آن در شهر ویشی بود مجاز اعلام شد.

با تشویق آلمان، اتحاد جماهیر شوروی كشورهای منطقه بالتیک را در ژوئن ١٩٤٠ اشغال کرد و آنها را در اوت ١٩٤٠ به خاک خود افزود. ایتالیا، به عنوان یکی از دول محور (كشورهای متحد آلمان) در ١٠ ژوئن ١٩٤٠ وارد جنگ شد. از 10 ژوئن تا ٣١ اکتبر ١٩٤٠، نازی ها با حمله هوایی به انگلیس جنگی را آغاز کردند که به نبرد بریتانیا معروف شد؛ آنها سرانجام در این جنگ شکست خوردند.

آلمان و متحدین آن پس از اطمینان خاطر از منطقه بالکان كه در پی تهاجم به یوگسلاوی و یونان در ٦ آوریل ١٩٤١ حاصل شد، در ٢٢ ژوئن به اتحاد جماهیر شوروی حمله کردند كه این عمل نقض آشکار پیمان آلمان و شوروی به شمار می رفت. در ژوئن و ژوئیه ١٩٤١، آلمان ها كشورهای منطقه بالتیک را نیز به تصرف خود درآوردند. رهبر اتحاد جماهیر شوروی، ژوزف استالین به جناح مخالف آلمان نازی و متحدانش پیوست و به یكی از رهبران اصلی متفقین در دوران جنگ مبدل شد. در طول تابستان و پاییز١٩٤١، سربازان آلمانی به میزان قابل توجهی در خاک اتحاد جماهیر شوروی پیشروی کردند، اما مقاومت شدید ارتش سرخ شوروی به آلمان ها اجازه نداد شهرهای كلیدی لنینگراد و مسکو را به تصرف خود درآورند. در ٦ دسامبر ١٩٤١، سربازان شوروی با یك ضد حمله چشمگیر آلمان ها را برای همیشه از حومه مسکو بیرون راندند. روز بعد، یعنی در ٧ دسامبر ١٩٤١، ژاپن (یکی از نیروهای دول محور) " پرل هاربر" در هاوایی را بمباران کرد. ایالات متحده بی درنگ به ژاپن اعلام جنگ داد. در ١١ دسامبر، آلمان و ایتالیا- با گسترش ابعاد درگیری های نظامی- به ایالات متحده اعلام جنگ دادند.

در ماه مه ١٩٤٢، نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا با هزار بمب افکن به شهر کلن در آلمان یورش برد و برای اولین بار دامنه جنگ را به درون آلمان کشاند. طی سه سال بعد، نیروهای هوایی متفقین به طور منظم تأسیسات صنعتی و شهرهای سراسر رایش را بمباران کردند، به طوری که تا ١٩٤٥ بسیاری از مراکز شهری آلمان ویران شد. در اواخر ١٩٤٢ و اوایل ١٩٤٣، نیروهای متفقین پیروزی های نظامی مهمی در شمال آفریقا بدست آوردند. شکست نیروهای مسلح فرانسه در جلوگیری از اشغال مراکش و الجزایر توسط متفقین منجر به آن شد كه آلمان ها در ١١ نوامبر ١٩٤٢ به دولت همدست خود در ویشی فرانسه حمله كرده و آن را به اشغال خود درآورند. واحدهای نظامی دول محور در آفریقا كه تعدادشان تقریباً به ١٥٠ هزار تن می رسید، در ماه مه ١٩٤٣ تسلیم شدند.

در جبهه شرقی، آلمان ها و متحدان آنها طی تابستان ١٩٤٢ مجدداً حملات خود را در اتحاد جماهیر شوروی آغاز کردند؛ هدف آنها تصرف استالینگراد در امتداد رودخانه ولگا و همچنین شهر باکو و میدان های نفت قفقاز بود. حمله آلمان در اواخر تابستان ١٩٤٢ در هر دو جبهه متوقف شد. در ماه نوامبر، سربازان شوروی ضد حمله ای را در استالینگراد آغاز کردند و در ٢ فوریه ١٩٤٣، ارتش ششم آلمان تسلیم شوروی شد. آلمان ها در ژوئیه ١٩٤٣ حمله ای دیگر را در کورسک آغاز کردند كه بزرگترین نبرد تانک در طول تاریخ قلمداد می شود، اما نیروهای شوروی با دفع حمله آلمان ها، به تفوقی نظامی دست یافتند که دیگر هرگز آن را در طول جنگ از دست ندادند.

در ژوئیه ١٩٤٣، نیروهای متفقین ابتدا در جزیره سیسیل پیاده شدند و سپس در ماه سپتامبر وارد خاک اصلی ایتالیا شدند. پس از اینکه شورای عالی حزب فاشیست ایتالیا، بنیتو موسولینی - نخست وزیر ایتالیا (و یكی از متحدان هیتلر)- را عزل كرد، ارتش ایتالیا زمام امور را بدست گرفت و در ٨ سپتامبر در مورد تسلیم شدن به نیروهای انگلیسی تبار آمریکایی وارد مذاکره شد. نیروهای آلمانی مستقر در ایتالیا کنترل نیمه شمالی شبه جزیره را به دست آورده و همچنان به مقاومت ادامه دادند. در ماه سپتامبر، کماندوهای اس اس آلمان، موسولینی را که توسط سران ارتش ایتالیا دستگیر شده بود نجات دادند و او یک رژیم دست نشانده نئو فاشیستی را(تحت نظارت آلمان ها) در شمال ایتالیا برپا کرد. نیروهای آلمانی شمال ایتالیا را تا زمان تسلیم در ٢ ماه مه ١٩٤٥ در تصرف خود داشتند.

در ٦ ژوئن ١٩٤٤ (D-Day یا روز استقرار ارتش متفقین در فرانسه)، بیش از ١٥٠ هزار تن از سربازان متفقین - در بخشی از عملیات گسترده نظامی - در فرانسه مستقر شدند و آن کشور تا پایان ماه اوت آزاد شد. در ١1 سپتامبر ١٩٤٤، یک ماه پس از عبور سربازان شوروی از مرز شرقی ، اولین گروه سربازان ایالات متحده وارد آلمان شدند. در اواسط ماه دسامبر، آلمان ها به یك ضد حمله ناموفق - معروف به نبرد "بولژ"- در بلژیک و شمال فرانسه دست زدند. نیروهای هوایی متفقین به تأسیسات صنعتی نازی ها از جمله تأسیسات واقع در اردوگاه آشویتس حمله کردند(هرچند كه اتاق های گاز هرگز مورد هدف قرار نگرفتند).

در ١٢ ژانویه ١٩٤٥، روسها حمله ای را آغاز کردند كه منجر به آزادسازی غرب لهستان و تسلیم مجارستان (یكی از دول محور) شد. در اواسط فوریه ١٩٤٥، نیروهای متفقین شهر درسدن آلمان را بمباران کردند كه منجر به كشته شدن تقریباً ٣٥ هزار غیرنظامی آلمانی شد. سربازان آمریکایی در ٧ مارس ١٩٤٥، از رودخانه راین عبور کردند. با حمله نهایی شوروی در ١٦ آوریل ١٩٤٥، برلین، پایتخت آلمان به محاصره نیروهای شوروی درآمد. هنگامی که نیروهای شوروی با نبرد و مبارزه راه خود را به سمت مقر صدراعظم رایش باز می کردند، در 30 آوریل 1945 هیتلر خودکشی کرد. در ٧ ماه مه ١٩٤٥، آلمان بدون قید و شرط به نیروهای غربی متفقین در ریمز و در ٩ مه به نیروهای شوروی در برلین تسلیم شد. در ماه اوت، اندکی پس از بمباران اتمی شهرهای هیروشیما و ناکازاکی ژاپن توسط ایالات متحده كه موجب کشته شدن ١٢٠ هزار غیرنظامی شد، جنگ در اقیانوس آرام خاتمه یافت. در٢ سپتامبر، ژاپن نیز رسماً تسلیم شد.

جنگ جهانی دوم منجر به مرگ حدود ٥٥ میلیون نفر در سرتاسر جهان شد. این جنگ بزرگترین و مخرب ترین نبرد در طول تاریخ به شمار می رود.