II. Dünya Savaşı'ndan önce Yahudilere ve ölümden kaçan diğer kişilere karşı yapılan ahlakî çöküntünün tanınması ve savaşın sonunda zorla göç ettirilmiş binlerce insanla ilgilenme ihtiyacı, pek çok uluslararası gelişmeye yol açtı. 1948'de, İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi zulümden kaçan herkesin sığınma hakkına sahip olduğunu ve bu hakkı kullanabileceğini ilan etti. 1950'de, Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği kuruldu. 1951'de Birleşmiş Milletler Mülteci Sözleşmesi hayatları ya da özgürlükleri tehdit altındayken insanların geri gönderilmemesi yönündeki uluslararası zorunluluğun temellerini attı. Bu zorunluluğu Amerika Birleşik Devletleri 1968'de kabul etti.

Mülteci Sözleşmesi mülteci kavramını “ırkı, dini, milliyeti, belli bir sosyal gruba mensubiyeti ya da siyasî düşünceleri nedeniyle zulüm göreceği konusunda haklı bir korku taşıyan ve bu yüzden de ülkesinden ayrılan ve korkusu nedeniyle geri dönemeyen ya da dönmek istemeyen kişi” olarak tanımlar.

Bu önemli dönüm noktaları, mültecilerin zor durumunu uluslararası toplumun sorumluluk alanına dahil etti. Söz konusu dönüm noktaları bugün de politikalara şekil vermeye devam ediyor. Ayrıca uluslararası sınırdan geçmedikleri için “mülteci” olarak kabul edilmeyen, “ülke içinde zorla göç ettirilmiş kişilerin” ihtiyaçlarının ele alınması da güçlük yaratmaktadır.

Yardım beklentisi kadar, herhangi bir zamanda ortaya çıkan mülteci sorunlarının sayısı ve boyutu genellikle uluslararası toplumun müdahale edebileceğinden daha büyüktür. İnsanların hayatı risk altındayken, her zaman daha güvenli ülkelere kaçmaya çalışacak kişiler vardır. Mültecilerin haklarını koruma, güvenli yerler bulma ve toplu ayaklanmaların yaşandığı durumlarda yardım bulunmasına yönelik ihtiyaçlara engel olan sorunlar zaman geçtikçe azalmamaktadır. Mültecilerin korunması ve mülteci sorunlarına müdahale etmek bugün soykırımı önleme çabalarının ayrılmaz bir parçası hâlindedir.