گوناگونی | محلی برای همگی
15 جولای 2008
میراث همۀ انسان ها
آیا فکر کرده اید که ایندیپندنس هال، یک ساختمان متعلق به قرن هجدهم واقع در فیلادلفیا، پنسیلوانیا، چه وجه مشترکی می تواند با صخره های آبی گریت باریر در استرالیا داشته باشد؟ چه ارتباطی میان قله های یخ زده و جنگل های شوکران خلیج گلاسیۀ آلاسکا و معابد باستانی و حضور معنوی مجموعۀ آنگور وات در کامبوج وجود دارد؟
همۀ این مکان ها به عنوان میراث جهانی مشخص شده اند، یعنی مکان هایی با اهمیت به لحاظ طبیعی و فرهنگی برای همۀ انسان ها. فهرست میراث های جهانی که در حال حاضر 875 سایت را در جهان در بر می گیرد، طبق کنوانسیون میراث جهانی، پیمان محافظت از این امکنه که توسط 185 کشور به رسمیت شناخته می شود، یکی از رسمی ترین ابزار حفظ و نگهداری از میراث های طبیعی و فرهنگی جهان می باشد.
هفده سایت از 20 مکانی که در این فهرست متعلق به آمریکا می باشد، بخشی از سیستم خدمات پارک های ملی است، و دفتر امور بین الملل خدمات پارک ها به عنوان مشاور فنی دولت آمریکا در امور میراث جهانی عمل می کند. مکان های میراث جهانی که در آمریکا واقع هستند، شامل مکان هایی نمادین مانند پارک ملی یلو استون، پارک ملی گراند کانیون، و مجسمۀ آزادی و مکان های کمتر شناخته شده مانند شهر ماقبل تاریخی سرخپوستان موسوم به کاهوکیا واقع در ایالت ایلینوی، و تائوس پوئبلو در نیومکزیکو، یک ساختار مسکونی ساختۀ دست سرخپوستان آناسازی قبل از قرن پانزدهم، که هنوز سالم و قابل استفاده است، می شوند.
اندیشۀ کنوانسیون میراث جهانی، ناشی از پیشنهاد دولت پرزیدنت ریچارد نیکسون است که در نظر داشت این طرح مبین مفهوم جهانی پارک باشد که در ایالات متحده پاگرفت. نیکسون در بیانات مربوط به خط مشی زیست محیطی خود، این هدف را مطرح نمود: مناسب است که تا سال 1972، کشور های جهان روی اصل تعیین بعضی از مناطق دنیا به عنوان مکان هایی با ارزش خاص و منحصر به فرد توافق کنند، این مکان ها جزئی از میراث جهانی خواهد بود و به عنوان بخشی از میراث همۀ انسان ها، از آن ها نگهداری خواهد شد، و اعتبار آنها از سوی تراست میراث جهانی به رسمیت شناخته خواهد شد.
هیئت نمایندگی آمریکا مفهوم این کنوانسیون را طی کنفرانس محیط انسانی سازمان ملل که در سال 1972 و در استکهلم برگزار شده بود، مطرح نمود و در همان سال این کنوانسیون توسط کنفرانس عمومی یونسکو پیگیری گردید.
راسل ی. ترین، رییس شورای کیفیت محیط در دولت نیکسون، نمایندۀ آمریکا در استکهلم بود و نقش مهمی را در بنیانگذاری کنوانسیون تحت حمایت یونسکو، ایفا نمود. در سی امین سالگرد این کنوانسیون، ترین اظهار داشت که کنوانسیون میراث جهانی مناسبات متقابل و کامل را میان انسان ها و محیط زیست، و نیز میان محیط های طبیعی و محیط های ساختۀ دست انسان به رسمیت می شناسد.
این مکان های متفاوت و پراکنده از یک دیگر که کنوانسیون آنها را به رسمیت می شناسد، در عین حال که به کشوری که در آن واقع هستند تعلق دارند، به منزلۀ میراث نوع بشر شناخته شده اند. با شرکت در این کنوانسیون، کشور ها متعهد به حفظ و نگهداری از این مکان های منحصر به فرد موجود در فهرست میراث جهانی می شوند، که حفظ این مکان ها وظیفۀ جامعۀ بین المللی به عنوان یک کل و همکاری همۀ کشور های عضو است.
خدمات پارک های ملی آمریکا و دیگر ادارات آمریکایی مانند خدمات ماهی ها و حیات وحش و خدمات جنگلبانی، با کشور های شرکت کننده در راه کمک به حفظ و نگهداری صد ها مکان متعلق به میراث جهانی، از جزایر گالاپاگوس گرفته تا تاج محل و آتشفشان های شبه جزیرۀ کامچاتکا، متعلق به روسیه، همکاری کرده اند.
بندر ماه[1]، شهر بندری بوردو در فرانسه، از جمله امکنۀ تازه اضافه شده به این فهرست می باشد، که به عنوان یک شهر تاریخی مسکونی و دارای بیش از 2000 سال پیشینۀ مبادلات فرهنگی محسوب می شود . جزیرۀ آتشفشانی ژه ژو و کانال مواد گداخته در کرۀ جنوبی نیز در سال 2007 به فهرست میراث جهانی اضافه شدند. این سایت شامل ظریف ترین سیستم کانال مواد گداختۀ آتشفشانی در جهان است که طبق آن چه در مدارک کنوانسیون میراث جهانی آمده است، در تحقیقات مربوط به آتشفشان ها کمک بوده و ارزش زیادی داشته است.
