آگاهی از شکست اخلاقی در ارائه واكنش مناسب به یهودیان و دیگر افرادی که پیش از جنگ جهانی دوم از اعمال خشونت بار گریخته بودند و همچنین نیاز به پرداختن به مسئله تعداد زیادی از آوارگان پس از جنگ، منجر به پیشرفت های بین المللی مهمی شد. در 1948، بر اساس بیانیه جهانی حقوق بشر، تمام افراد تحت ظلم و ستم از حق تقاضای پناهندگی و بهره مندی از آن برخوردار شدند. در 1950، دفتر كمیساریای عالی پناهندگان در سازمان ملل متحد (UNHCR) تأسیس شد. و سپس در 1951، كنوانسیون سازمان ملل در خصوص پناهندگان، یک تعهد اساسی بین المللی را پایه گذاری کرد تا به موجب آن، مردم به کشورهایی که در آن زندگی یا آزادی آنها مورد تهدید قرار می گیرد، بازگردانده نشوند. ایالات متحده این تعهد را در 1968 پذیرفت.

طبق تعریف كنوانسیون پناهندگان، پناهنده فردی است كه "به دلیل ترس موجه از آزار و شكنجه به دلایل نژادی، مذهبی، ملیتی، عضویت در یک گروه خاص اجتماعی یا عقاید سیاسی؛ خارج از كشور تابعیت خود بسر می برد و قادر نیست - یا به دلیل چنین ترسی- مایل نیست خود را تحت حمایت آن كشور قرار دهد؛ یا اینکه به دلیل نداشتن تابعیت و حضور در خارج از كشور محل اقامت خود، قادر یا مایل به بازگشت به آن كشور نیست."

این نقاط عطف مهم، نه تنها رسیدگی به وضعیت اسفبار پناهندگان را به عنوان یكی از وظایف جامعه بین المللی تثبیت کرد، بلکه درحال حاضر نیز تعیین کننده خط مشی سیاسی هستند. علاوه بر این، پرداختن به نیازهای "آوارگان داخلی" - کسانی که به لحاظ قانونی "پناهنده" به شمار نمی آیند، چرا که از یک مرز بین المللی عبور نکرده اند - چالش پیچیده دیگری است.

تعداد و میزان بحران های پناهندگان در دنیا در هر زمان - و همچنین انتظار آنها برای دریافت کمک - اغلب بیش از ظرفیت پاسخگویی جامعه بین المللی است. هرگاه جمعیتی در معرض خطر قرار می گیرند، تعدادی از آنها در صدد گریز به کشورهای امن برمی آیند. اما مشکلات مربوط به واكنش های لازم در خصوص حمایت از حقوق پناهندگان، یافتن مكان های امن و همچنین کمک در زمان آشوب های گسترده، با گذشت زمان کاهش نیافته است. امروزه حمایت از پناهندگان و واكنش مناسب در قبال بحران پناهندگان، بخشی جدایی ناپذیر از تلاش در ممانعت از نسل کشی به شمار می رود.