تنظیم کنندگان قانون اساسی نظام حزبی مشخصی را برای کشور در نظر گرفتند و مسلماً شورای انتخاباتی را برای اشاعه یک نظام حزبی مشخص پیش بینی نکردند. اما شورای انتخاباتی، با گذشت زمان، باعث تقویت نظام دو حزبی دموکرات ها و جمهوری خواهان شده است.

نخست، ایالت ها کاری کردند که برنده انتخابات ایالتی برنده نهایی باشد. در چنین نظامی، یک حزب باید به اندازه ای قوی باشد که بتواند اکثریت رأی مردمی یک ایالت را برنده شود و درصد قابل توجهی از آرا کافی نیست.

دوم، در نظام هیئت انتخاباتی، احزاب باید پیروز ایالت ها در مناطق چندگانه کشور شوند. یک نامزد نمی تواند با برنده شدن در جنوب یا شمال شرقی اکثریت را به دست بیاورد. و در واقع، تقریباً تمامی نامزدهای موفق ریاست جمهوری اخیر برنده آرای اکثریت ایالت ها بوده اند.

در صورتی که آرای دو نامزد در هیئت انتخاباتی مساوی شود، به موجب متمم دوازدهم قانون اساس، برگزیدن رئیس جمهوری به مجلس نمایندگان واگذار می شود. در این صورت، برای انتخاب از میان سه نامزد دارای بیشترین آرای هیئت انتخاباتی، هر ایالت صاحب یک رأی است.

بسیاری در آمریکا خواهان تغییر نظام انتخابات به انتخاب با رأی مستقیم مردم هستند اما چنین تغییری در افق دیده نمی شود. اصلاح قانون اساسی نیازمند اراده عظیم سیاسی است؛ در مدت 220 سال، فقط 27 متمم تصویب شده است. و ایالت های کوچک (که شمار نمایندگان آنها در هیئت انتخاباتی در مقایسه با ایالت های بزرگ نامتناسب است)، هواداران نظام دو حزبی و هواداران نظام حکومت فدرالی همگی با چنین تغییراتی مختلف هستند.

نظام هیئت انتخاباتی، هرچه باشد و نباشد، قاطعیت دارد. در تاریخ کشور، تنها در بوده که هیچ نامزدی اکثریت رأی گزینگران را به خود اختصاص نداده و مجلس نمایندگان مجبور شده برنده انتخابات ریاست جمهوری را تعیین کند. آخرین مورد در سال 1824 بود.