بسیاری از نهادهای دولتی و سنتهای سیاسی از تداوم در بحبوحۀ تغییرات پشتیبانی می کنند. قوانین و سنتهایی که مراسم تحلیف رئیس جمهوری را احاطه کرده اند بهترین نمونه های تداوم در میان تغییرات سیاسی به شمار می روند. مراسم تحلیف رئیس جمهوری یک سنت بی همتا را که از پشتیبانی هر دو حزب برخوردار است تجسم می بخشد و حتی پرالتهاب ترین مباحثات به احترام انتقال مسالمت آمیز قدرت به یکسو نهاده شده اند.

مراسم تحلیف رئیس جمهوری هر سه شاخۀ اجرایی، تقنینی و قضایی دولت را گرد هم می آورد. قاضی ارشد دیوان عالی بر مراسم ادای سوگند رسمی در کاپیتول ایالات متحده، که محل اجلاس کنگرۀ است نظارت می کند و هر دو حزب عمدۀ سیاسی در برنامه ریزی برای این رویداد مشارکت دارند.

بسیاری از رسوم مربوط به مراسم تحلیف رئیس جمهوری در ایالات متحده به سال 1789 هنگام گشایش دورۀ تصدی ریاست جمهوری جورج واشنتگتن باز می گردند و بقیه به مرور زمان شکل گرفته اند.

هنگامی که قانون اساسی کار بسته نمی شود

قانون اساسی ایالات متحده چگونگی آغاز دوره تصدی رئیس جمهوری را – جز تصریح این نکته که شخص انتخاب شده باید "سوگند رسمی" ادا کند- مشخص نمی سازد و حتی تغییراتی جزئی را نیز اجازه می دهد. "من رسما سوگند یاد می کنم (یا تأکید می کنم) که وفادارانه وظیفۀ ریاست جمهوری ایالات متحده را به مورد اجرا خواهم گذاشت و در بهترین حد توانایی خود، از قانون اساسی ایالات متحده محافظت، حمایت و دفاع خواهم کرد."

اختیاری بودن استفاده از واژۀّ تأکید [به جای سوگند] برای موردی پیشنهاد شده است که اعتقادات مذهبی شخص او را از ادای سوگند منع می کند. تنها یک رئیس جمهوری، فرانکلین پیرس، در سال 1853 "تأکید می کنم" را به جای "سوگند یاد می کنم" برگزید.

قانون اساسی در متن اولیۀ خود غیر از اشاره به سوگند، در سایر موارد ساکت است. در این قانون زمان عهده دار شدن مسؤلیت ریاست جمهوری، مکان ادای سوگند، این که چه کسی باید بر ادای سوگند نظارت کند، در صورت درست ادا نشدن کلمات چه اتفاقی می افتد، در صورت پایان یافتن دورۀ تصدی رئیس جمهوری [شاغل] پیش از ادای سوگند توسط رئیس جمهوری منتخب چه پیش می آید، این که آیا می توان کلماتی را به سوگند افزود، این که ایراد نطق ضروری است و بسیاری دیگر از نکات اختلاف انگیز، مشخص نشده است. سوگند خوردن به انجیل شرط ضروری نیست، هرچند که بیشتر رؤسای جمهوری برای این منظور از انجیل استفاده کرده اند. بر خلاف این رسم، جان کوینسی آدامز برای ادای سوگند از یک کتاب قانون استفاده کرد.

اصلاحیۀ بیستم قانون اساسی تصریح می کند که مراسم تحلیف چه زمانی باید صورت گیرد. این اصلاحیه که بعد از دورۀ دشوار رکود بزرگ اقتصادی و هنگام انتقال قدرت از هربرت هوور به فرانکلین دی روزولت در 1932 به اجرا در آمد، زمان شروع دورۀ تصدی را ظهر روز 20 ژانویه تعیین کرده است. پیش از آن زمان رئیس جمهوری تا 4 مارس، تاریخی که کنگرۀ کانتینانتال در 1788 برای آغاز دورۀ تصدی جورج واشنگتن تعیین کرده بود، عهده دار وظایف ریاست جمهوری نمی شد.

سنت ها غلبه می کنند

اما اصلاحیۀ بیستم یک نکتۀ مهم را مسکوت گذاشت: در صورتی که روز مراسم تحلیف به یکشنبه بیافتد چه باید کرد؟ یکشنبه روز سنتی استراحت است و زمانی در بسیاری از حوزه های قضایی هرگونه فعالیت خصوصی یا عمومی در آن روز ممنوع بود. جیمز مونرو با دیوان عالی به رایزنی پرداخت و سوگند رسمی آغاز تصدی خود را در دوشنبه، 5 مارس 1821 ادا کرد. در 1849 زکری تیلور نیز به کار مشابهی دست زد. راترفورد هیز دو بار – در 3 و 5 مارس 1877- سوگند ادا کرد. اما وودرو ویلسون در روز یکشنبه 4 مارس 1917 به طور خصوصی سوگند خورد و در 5 مارس 1917 نیز به صورت عمومی سوگند یاد کرد.

پس از این که اصلاحیۀ بیستم تاریخ و زمان را تعیین کرد، خطر نداشتن رئیس جمهوری یا داشتن دو رئیس جمهوری، حتی برای یک روز، به شکل ناگهانی آشکار گردید. دوایت آیزنهاور در 1957 و رونالد ریگان در 1985 روز یکشنبه، 20 ژانویه به طور خصوصی و یک روز بعد از آن طی مراسم عمومی، سوگند یاد کردند. مراسم خصوصی ادای سوگند پرزیدنت ریگان از تلویزیون پخش شد.

از آنجا که مراسم تحلیف پرزیدنت باراک اوباما به یکشنبه می افتد، نخستین رئیس جمهوری آفریقایی- آمریکایی ایالات متحده سوگند رسمی خود را در برابر عموم در روز دوشنبه 21 ژانویۀ 2013 که به مناسبت بزرگداشت مارتین لوتر کینگ، رهبر حقوق مدنی یک روز تعطیل ملی است، ادا خواهد کرد. جان رابرتس، رئیس دیوان عالی ایالات متحده بر یک مراسم کوچکتر سوگند رسمی که ظهر روز یکشنبه 20 ژانویه برگزار خواهد شد، نظارت خواهد کرد.

از زمان جورج واشنگن به این سو، همۀ رؤسای جمهوری به مناسبت مراسم تحلیف خود نطقی ایراد کرده اند، هرچند که اجباری برای انجام این کار وجود ندارد.

تجربۀ آنها به رسم تبدیل می شود

با گذشت زمان، فهرست رویدادهای مربوط به مراسم تحلیف، فعالیتها و رسوم آن به موازات افزایش تعداد کسانی که در مراسم شرکت می جویند، گسترش یافته اند. تقریبا با هر یک از مراسم تحلیف رئیس جمهوری واقعیتهای منحصر به فرد، سوابق یا رویدادهای چشمگیری همراه بوده است. در زیر به برخی از آنها اشاره میشود:

- در 1837 اندرو جکسون که مدت تصدیش به پایان رسیده بود، همراه با مارتین وان بورن، رئیس جمهوری منتخب برای رفتن به ساختمان کاپیتول سوار یک کالسکه شد. از آن پس اکثر رؤسای جمهوری که مدت تصدیشان به پایان رسیده و رؤسای جمهوری منتخب این سنت را ادامه داده و همراه یکدیگر عازم مراسم شده اند.

- در 1877، راترفورد بی هیز، این سنت را که رئیس جمهوری منتخب و رئیس جمهوری که دوره اش پایان یافته پیش از این که همراه یکدیگر عازم کاپیتول شوند در کاخ سفید با یکدیگر دیدار کنند، آغاز نهاد.

- فرانکلین دی روزولت در روز برگزاری مراسم تحلیف خود آغاز گر سنت حضور در مراسم نیایش صبحگاهی در کلیسا بود.

- جیمز مدیسون و همسرش دالی در نخستین مجلس رقص رسمی که در مارس 1809 به مناسبت مراسم تحلیف در هتل لانگ در واشنگتن برگزارشد، به عنوان مهمانان افتخاری شرکت کردند. بهای هر بلیط چهار دلار بود.

- در 1953، کمیتۀ کنگره برای مراسم تحلیف، میزبانی یک ضیافت ناهار را به افتخار رئیس جمهوری جدید آغاز کرد. در این ضیافت غالبا غذاهایی که در ایالات زادگاه رئیس جمهوری مرسوم است عرضه می شود.

- جیمی کارتر نخستین رئیس جمهوری بود که مسیر رژه را از کاپیتول تا کاخ سفید پیاده پیمود، ولی از آن به بعد ادامۀ این کار به ملاحظات امنیتی تشویق نشده است.