02 نوامبر 2010

محبوبیت و تأثیر گذاری، عوامل تعیین کننده در مبارزۀ انتخاباتی میان دوره ای اوباما

پرزيدنت اوباما و جان ستوارت

استیون کافمن
عضو هیئت تحریریه America.gov

واشنگتن – پرزیدنت اوباما به گرمی از طرف برنامۀ کمدی معروف، نمایش روزانه، استقبال شد، اما در طی این مصاحبۀ طولانی با جان استوارت، میزبان برنامه، کاملاً مشهود بود که پرزیدنت برای لطیفه گفتن یا ارائۀ حکایت های خنده دار از زندگی در کاخ سفید به برنامه نیامده است.

در حالی که دموکرات های کنگره در انتخابات میان دوره ای 2010 با چالش سختی مواجهند، اولین مصاحبۀ این نمایش کمدی با رئیس جمهوری وقت ایالات متحده، بیشتر شبیه توقفی برای مبارزۀ انتخاباتی بود.

اوباما در روز 27 اکتبر به استوارت و حضار وی گفت: "ما توانستیم از رکود بزرگ اقتصادی دوم جلوگیری کنیم، اقتصاد را تثبیت کردیم، اقتصادی که در حال کوچک شدن بود اکنون در حال رشد است، ما شاهد نه ماه پیاپی رشد اشتغال در بخش خصوصی بوده ایم، توانسته ایم قانون تاریخی اصلاح مراقبت های بهداشتی، اصلاحات نظارت بر امور مالی را به تصویب برسانیم، کارهایی انجام داده ایم که بعضی افراد حتی از آن اطلاع ندارند."

اوباما، در عین دفاع از سابقۀ خود در برابر تماشاگران عمدتاً جوان و مستقل متمایل به چپ، از قدرت ستاره بودن خود استفاده کرد تا اشتیاق را در بین بخشی ازجمعیت رأی دهنده که طبق پیش بینی بسیاری از نظر سنجان به پای صندوق رأی نخواهند رفت و بدین صورت به طور غیر مستقیم به رأی دهندگان پر شور طرفدار جمهوری خواهان کمک خواهند کرد که در روز 2 نوامبر امتیاز بسیار بالایی کسب کنند.

اوباما در پایان مصاحبه تأکید کرد: "در روز 2 نوامبر به پای صندوق های رأی بروید و رأی خود را به صندوق ها بیاندازید."

اوباما نیز مثل رؤسای جمهوری قبل از خود، در چند ماه گذشته، به همه جای ایالات متحده سفر کرده است تا به طرفداری از نامزدهای حزبش، در گردهمایی های انتخاباتی حضور یابد و آن نقش جانشین سیاسی را بازی می کند که انتظار می رود وی، به عنوان رهبر حزب دموکرات، در طی فصل انتخابات به ایفای آن بپردازد. حضور وی در نمایش روزانه به دنبال بیش از 25 سفر مبارزاتی سیاسی در سال 2010، به طرفداری از نامزدهای دموکرات، صورت گرفت.

جانشینان سیاسی، با حضور در رویدادهای عمومی که خود نامزد نمی تواند در آنها حضور پیدا کند و با مایه گذاشتن از محبوبیت خود برای نامزدهایی که کمتر شناخته شده هستند، و در تلاش به منظور تشویق تعداد هرچه بیشتری از رأی دهندگان برای پذیرش و حمایت از آنها، نقش مهمی در مبارزات انتخاباتی ایالات متحده بازی می کنند.

سارا پیلین، فرماندار سابق آلاسکا و نامزد پیشین معاونت ریاست جمهوری، مشغول مبارزۀ انتخاباتی برای چند کاندیدای جمهوری خواه و به خصوص کسانی است که نگرش آنها با جنبش حزب چای همخوانی دارد. از دیگر جانشینان برجسته جمهوری خواه می توان از نیوت گینگریچ، رئیس سابق مجلس نمایندگان، و بابی جیندال، فرماندار لوئیزیانا نام برد.

 تصمیم در مورد این که چه موقع و کجا بهتر است این جانشینان معروف به خدمت گرفته شوند بستگی به دو عامل اصلی دارد. وقتی که نیاز زیادی برای استفاده از جانشین وجود داشته باشد، مثل نمونۀ رقابت های تنگاتنگ یا در نواحی انتخاباتی بسیار مهم، تصمیم تنها بر سر این مسئله خواهد بود که از نظر رهبران حزب، این جانشین در کجا می تواند از همه مؤثرتر باشد.

عامل دوم حول محور میزان محبوبیت جانشین می گردد. محبوبیت پرزیدنت اوباما ممکن است در بین ایالت های چپ گرا زیاد باشد، اما در سایر حوزه ها – به خصوص در پایگاه محافظه کاران – او تنها می تواند شخصیتی باشد که باعث ایجاد تضاد و دوگانگی می شود و ممکن است برای نامزد دموکرات بهتر این باشد که او از آنجا دور بماند.

در مقاله ای در روزنامۀ  لوس آنجلس تایمز به تاریخ 4 اوت عنوان شده که توقف های برنامه ریزی شده اوباما برای مبارزۀ انتخاباتی سال 2010 "درک این واقعیت تلخ" را نشان می دهد که رأی گیری 2 نوامبر ممکن است باعث شکست دموکرات ها شود. "از جهت سیاسی، لازم است که پرزیدنت از بعضی نامزدها دوری کند، و بعضی از آنها دیگر باید از او برحذر باشند. او در مبارزات رقابتی که دموکرات ها فکر می کنند کمک اوباما در آن می تواند باعث ایجاد تفاوت شود شرکت خواهد کرد."

این فقط نامزدها نیستند که متحمل خطر می شوند. جانشین ها نیز ممکن است از توقف های انتخاباتی که بد انتخاب شده باشند زیان ببنینند. در همان مقاله، تایمز عنوان می کند که رئیس جمهوری، هنگامی که معلوم شد الکسی جیانولیاس که برای تصدی کرسی سابق اوباما در سنا از ایلینوی وارد میدان رقابت شده ممکن است در این رقابت شکست بخورد، خود را از مبارزۀ انتخاباتی جیانولیاس کنار نگه داشت.

در مقالۀ تایمز آمده است: "چه عادلانه باشد و چه نباشد، هر بار که اوباما از مبارزۀ انتخاباتی در حال شکستی حمایت کند، تحلیل گران از نتیجۀ انتخابات به عنوان معیاری برای نفوذ و اقتدار رئیس جمهوری یاد خواهند کرد.  علیرغم محبوبیت اوباما در ایلینویز، اگر او چندین بار برای حمایت از جیانولیاس به صحنه بیاید و بعد آن نامزد شکست بخورد، رئیس جمهوری می داند که داستان این خواهد بود که او حتی نتوانسته است در ایالت حامی خود جایگاه یک هم قطار دموکرات خود را ارتقا بخشد." 

همسران رؤسای جمهوری

پرزیدنت اوباما نیز مثل رئیس جمهوری قبل از خود، پرزیدنت جورج دبلیو بوش، برای غلبه بر ارزیابی افت میزان محبوبیت خود، بانوی اول را که از محبوبیت بیشتری برخوردار است به عنوان جانشین به صحنۀ مبارزۀ انتخاباتی می فرستد.   

گرچه همسران رؤسای جمهوری، در مواضعی غیر منتخب و بدون دریافت حقوق قرار دارند و طبق قانون اساسی مسؤلیتی متوجه آنها نیست، با اینهمه افراد سیاسی مشهور و با نفوذی هستند و قادرند با اقتدار به نفع شرکایشان صحبت کنند.

از آنجایی که آنها مسئولیت تصمیم گیری رئیس جمهوری را ندارند، همسر رئیس جمهوری اغلب در مقایسه با رئیس جمهوری از محبوبیت بیشتری برخوردار است.

طبق گزارش 14 اکتبر رادیو عمومی ملی (ان پی آر[1])، میشل اوباما، بانوی اول، در مقایسه با اعتبار عمومی رئیس جمهوری که زیر 50 در صد است از میزان اعتباری بالای 60 درصد محبوبیت ملی عامۀ مردم برخوردار است.

میشل اوباما برای اولین بار پس از مبارزۀ انتخاباتی ریاست جمهوری در سال 2008، برای انتخابات میان دوره ای سال 2010 در صحنۀ سیاسی حضور پیدا کرده است. به گزارش ان پی آر،: "او به عنوان یکی از محبوب ترین افراد در دولت اوباما، یا در بین دموکرات های ملی، در واقع حق انتخاب زیادی نداشته است."

بیل کلینتون، رئیس جمهوری اسبق، نیز به طرفداری از دموکرات ها به اطراف کشور سفر می کند. کلینتون جانشین بسیار با ارزشی در سال 2010 است؛ او در طی مبارزۀ انتخاباتی ریاست جمهوری همسرش، هیلاری رادهام کلینتون، وزیر امور خارجه، در سال 2008، نقش به ویژه مؤثری داشت.

در سال 2008، بیل کلینتون توانست از محبوبیتی که پس از ترک کاخ سفید برای خود کسب کرده بود استفاده کند، و به طرز مؤثری مزایای همسر سیاسی و رئیس جمهوری سابق را با هم در آمیزد. او به ویژه این توانایی را داشت که رأی دهندگان را قانع کند که همسرش بهترین شخصی است که می تواند تصدی سمتی را که زمانی در اختیار وی بود، عهده دار شود.