چرا مراسم تحلیف رئیس جمهوری در سرمای ژانویه برگزار می شود؟

طبق برآورد، ١/۸ میلیون نفر ساعتها با تحمل هوای یک درجه سانتیگراد زیر صفر برای تماشای مراسم تحلیف نخستین دورۀ تصدی پرزیدنت اوباما سرپا ایستادند.

استیون کافمن | عضو هیئت تحریریه | ۲۷ دسامبر ۲۰١۲ 

واشنگتن- برای مدتی نزدیک به ۸۰ سال، ۲۰ ژانویه روز انتقال ریاست جمهوری در آمریکا بوده است. از آنجا که بیستم ژانویه در سال ۲۰١٣ به یکشنبه می افتد، پرزیدنت اوباما سوگند رسمی خود را یکبار به طور خصوصی در ۲۰ ژانویه و یکبار نیز آن را به شکل عمومی در ۲١ ژانویه به عنوان بخشی از تشریفات آشنای آغاز دورۀ تصدی خود ادا می کند.

اما تا سال ١۹٣٣، ۴مارس که هوا نسبتا گرم تر است به عنوان روز انتقال تثبیت شده بود و این نخستین روزی را رقم می زد که کنگرۀ ایالات متحده در سال ١۷۸۹ تشکیل جلسه داد و دولت جدیدی به موجب مقررات ناشی از قانون اساسی تازه به تصویب رسیدۀ ایالات متحده شروع به کار کرد.

١۷ هفته ای که میان برگزاری انتخابات در نوامبر و مراسم تحلیف رئیس جمهوری فاصله می افتاد در قرن هیجدهم و نوزدهم از نظر مقامات که غالبا برای سفر از نواحی محل سکونت خود به واشنگتن به وسایل حمل ونقل اولیه اتکاء داشتند، ترتیب مناسبی بود. در همان حال این مدت یک دورۀ تزلزل و بی تصمیمی (Lame Duck) برای کنگره به شمار می رفت که طی آن اعضای بازنشسته یا شکست خورده علیرغم این که دیگر در برابر رأی دهندگان در شهر های زادگاه خود پاسخگو نبودند، همچنان به کارشان ادامه می دادند.

عدم تحرک در برابر بحرانهای ملی در دورۀ بی تصمیمی

فقط بهبود شرایط سفر نبود که به تغییر روز گشایش دورۀ تصدی رئیس جمهوری انجامید. در حالی که کشور در انتظار یک رئیس جمهوری و یک کنگرۀ جدید برای به عهده گرفتن مسؤلیت امور و ایفای نقش رهبری به سر می برد، دوره های طولانی بی تصمیمی هنگام بروز بحران های ملی مجوزی برای عدم تحرک به شمار می رفت.

در ١۷ هفته ای که بین انتخاب پرزیدنت لینکلن و مراسم تحلیف او در ۴ مارس ١۹۶١ فاصله افتاد، ۷ ایالت از ایالات متحده اعلام جدایی کردند. جیمز بوکانان، رئیس جمهوری پیش از لینکلن نیز مانند رئیس جمهوری که قرار بود بزودی عهده دار امور شود متعقد بود که آن ایالات حق اعلام جدایی ندارند، ولی او همچنین عقیده داشت که متحد ساختن دوبارۀ کشور با توسل به قوۀ قهریه غیر قانونی است.

در نتیجه، هنگام آغاز دورۀ تصدی لینکلن، دولت برای مقابله با کنفدراسیون مستقل ایالات آمریکا و آمادگی برای آنچه که به صورت مرگبار ترین جنگ تاریخ آمریکا در آمد، اقدام چندانی نکرده بود.

طی یک دورۀ بی تصمیمی دیگر در فاصلۀ بین انتخاب پرزیدنت فرانکلین دی روزولت و آغاز دورۀ تصدی او در ۴ مارس ١۹٣٣ ، ایالات متحده برای مدت ١۷ هفته بدون رهبر جلوه کرد، و این در حالی بود که اقتصادش همچنان در حال رکود به سر می برد، هزاران بانک ورشکست شده بودند و یک تن از هر چهار آمریکایی در اوج رکود اقتصادی بزرگ دنبال کار می گشت.

بسیاری از سیاستمداران و نهادهای برجسته طی قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم خطر پیش آمدن چنین دوره ای را میان انتخابات و یک دولت انتقالی مشاهده می کردند، ولی هرگونه تغییری به اصلاح قانون اساسی نیاز داشت که انجام آن عمداً به صورت یک فرایند دشوار در آمده بود .

مخالفت با یک دروۀ طولانی بی تصمیمی نیز رو به افزایش گذاشت، زیر قانونگذارانی که دیگر مسؤلیتی در قبال رأی دهندگان نداشتند اگرهیچ نامزدی حائز اکثریت آراء نمی شد یا آراء در هیئت انتخاب کننده به حالت تساوی در می آمد، قادر بودند در بارۀ برندگان سمت های رئیس جمهوری و معاون رئیس جمهوری در انتخابات تصمیم بگیرند.

کوشش برای کوتاه کردن دورۀ بی تصمیمی بلافاصله بعد از انتخابات ١۹۲۲ توجه عمومی را جلب کرد و آن هنگامی بود که پرزیدنت وارن هاردینگ کوشید تا کنگره را به تصویب لایحه ای به منظور دادن یارانه برای ساختن کشتی های باری علیرغم اعتراض تشکلهای کارگری و صاحبان منافع کشاورزی و نیز علیرغم این واقعیت که رأی دهندگان آمریکایی به تازگی نامزدهایی را که از عقیدۀ هاردینگ پشتیبانی می کردند طرد بودند، مجبور سازد.

در پاسخ به این جریان سناتور جورج نوریس از نبراسکا، پیشنهادی را که سرانجام به صورت بیستمین اصلاحیۀ قانون اساسی در آمد ارائه کرد. و او بر اساس این پیشنهاد تشکیل اجلاس کنگرۀ جدید را در ٣ ژانویه و آغاز دورۀ تصدی رئیس جمهوری را در ۲۰ ژانویه خواستار شد.

ده سال به طول انجامید تا نوریس توانست اصلاحیۀ پیشنهادی خود را از تصویب سنا و مجلس نمایندگان بگذراند و سپس آن را به تصویب سه چهارم ایالت های متحده برساند. نخستین مراسم تحلیف ریاست جمهوری پرزیدنت فرانکلین دی روزولت در ١۹٣٣ آخرین مراسمی بود که در ۴ مارس برگزار گردید. دورۀ ناکارآمد بی تصمیمی هنگام رکود بزرگ اقتصادی، بی شک نقش عمده ای در تسریع تصویب اصلاحیه داشت.

طبق اصلاحیۀ بیستم، صد و سیزدهمین کنگره که به تازگی انتخاب شده است، کار خود را در سوم ژانویۀ ۲۰١٣ آغاز خواهد کرد که تأیید مقامات هیئت دولت و قضات منصوب پرزیدنت اوباما را نیز شامل می شود.

۲۰ ژانویه برای تماشاچیان مراسم تحلیف رئیس جمهوری زمان مطلوبی نیست

تصویب اصلاحیۀ بیستم به طرز چشمگیری از طول دورۀ بی تصمیمی کاست و سنت آمریکایی انتقال مسالمت آمیز قدرت را تقویت کرد، ولی در همان حال برگزاری مراسم تحلیف رئیس جمهوری را در قلب زمستان به صورت یک امر ناگزیر در آورد.

ژانویه به طور میانگین در واشنگتن سردترین ماه است که طی آن درجۀ حرارت به دو تا شش درجۀ سانتیگراد زیر صفر می رسد. برای مراسم تحلیف نخستین دورۀ تصدی پرزیدنت اوباما در ۲۰ ژانویۀ ۲۰۰۹ ، طبق برآورد ١/۸ میلیون نفر ساعتها در سرما ایستادند تا شاهد ادای سوگند وی باشند و به نطق افتتاحیۀ او گوش فرادهند و رژۀ خیابان پنسیلوانیا را از کاپیتول هیل تا کاخ سفید تماشا کنند. درجۀ حرارت تا یک درجه زیر سفر بالا رفت که این موجب راحتی فراوانی برای آنها شد.

اما مراسم تحلیف رئیس جمهوری در گذشته نیز خطرهای خاص خود را داشت

در ۴ مارس ١۸۴١ ، مراسم ادای سوگند پرزیدنت هنری هریسون یک روز ابری که در آن باد سردی می ورزید و درجۀ حرارت به ۹ درجه رسیده بود انجام گرفت. رئیس جمهوری جدید که حاضر نشده بود کلاهی بر سر بگذارد یا کت و دستکشی بپوشد، نطق افتتاحیۀ ۲ ساعتۀ خود –طولانی ترین نطق افتتاحیۀ در تاریخ ایالات متحده- را ایراد کرد و گفته می شود که دچار سرماخوردگی شد.

او سپس دچار عارضۀ سینه پهلو شد و با در گذشت وی در ۴ آوریل، دورۀ ریاست جمهوری او به صورت کوتاه ترین دوره در تاریخ آمریکا در آمد.