تأثیرتایتانیک در صدمین سالگرد غرق آن هنوز نیرومند است

در چهارشنبه، ده آوریل ۱۹۱۲، نخستین سفر تایتانیک از بندر ساوتهمپتون، انگلستان به مقصد نیویورک آغاز گشت.

رابرت بالارد در سال ۱۹۸۵ لاشه و باقیمانده تایتانیک را با کمک دستگاه های کنترل از راه دور که عکس ها را از کف اقیانوس به سطح آب فرستادند، کشف کرد.

مارک ترینر | عضو هیئت تحریریه | ۵ آوريل ۲۰۱۲

واشنگتن- چرا کشتی که صد سال پیش غرق شده هنوز برای بسیاری  جذب کننده است؟ آر اِم اِس تایتانیک در اثر تصادم با یک کوه یخ  در پانزدهم آوریل ۱۹۱۲ در آب های شمال اقیانوس اطلس غرق شد و ۱۵۱۴ نفر از مسافران جان خود را از دست دادند.  نویسندگان، فیلمسازان و آهنگسازان مدام از این کشتی غرق شده الهام گرفته اند.

مهمترین میراث این فاجعه احتمالاً تغییراتی است که در قوانین ایمنی دریایی داده شد و فناوری ای است که در طی سده گذشته برای بررسی این حادثه به کار گرفته شده است.

ازجمله دردناک ترین جوانب داستان تایتانیک، عدم آمادگی این کشتی عظیم در مقابل حادثه ای بود که برای آن رخ داد. قایق های نجات کشتی بیشتر از تعدادی بود که به موجب قوانین ضرورت داشت، ولی حداکثر ظرفیت قایق های نجات تنها برای جادادن نیمی از مسافران کافی بود.

کوه های یخ  مانند  کوه یخی که تایتانیک با آن تصادم کرد در شمال اقیانوس اطلس طی  فصلی که کشتی در آن حرکت می کرد غیرمعمول نبودند. در حقیقت، سایر کشتی ها در منطقه بیش از دو روز پیش از وقوع حادثه از طریق پیام های رادیویی به تایتانیک هشدار داده بودند. ولی این پیام ها فوراً به ناخدای تایتانیک رسانده نشده بودند زیرا ساعات کاری  متصدیان محدود بود، و به آنها فرمان داده شده بود انتقال پیام ها میان مسافران را در صدر اولویت خود قرار دهند.

پس از این فاجعه، مجلس سنای ایالات متحده و هیئت بازرگانی انگلستان بررسی هایی را به انجام رساندند. این دو نهاد توصیه ها و پیشنهادهای مشابهی را منتشر کردند که منجر به تصویب قوانینی گشت که طبق آن هر کشتی می باید  به اندازه ظرفیت کل مسافران خود قایق های نجات حمل کند و تجهیزات بی سیم باید به طور بیست و چهار ساعته زیرنظارت  کارکنان قرار داشته باشند، و اولویت باید به پیام های مربوط به ایمنی و دریانوردی داده شود. غرق شدن تایتانیک همچنین  به تشکیل گشت بین المللی یخ که حرکت کوه های یخ  را در اقیانوس اطلس و قطب شمال گزارش می دهد انجامید . کنوانسیون بین المللی ایمنی حیات در دریا، پیمانی که این مقررات جدید ایمنی را یکدست می کند در واکنش به این فاجعه ایجاد گشت.

در ۱۹۸۵ ، رابرت بالارد، رهبری گروهی را که لاشه تایتانیک در ۳۷۰۰ متری زیر سطح آب توسط آن کشف شد ه عهده داشت. بالارد سال ها بود که روی فناوری ای که این اکتشاف را امکان پذیر ساخت کار می کرد، و روبات هایی را به نام دستگاه های کنترل از راه دور (ROVs)  که در عمق دریا در میان لاشه کشتی حرکت می کردند و ویدیوهای آن را به سطح آب می آوردند، توسعه داد. بالارد امتیاز توسعه کابل فیبر اپتیکی که او را به تصویربرداری با وضوح بالا از مناطق زمین که تا چند دهه اخیر به هیچ وجه در دسترس نبودند قادر ساخت  از آن خود کرده است.

در سال های اخیر، پیشرفت های بی سابقه ای در صنعت فلز کاری پژوهش های امروزی را با اسناد تاریخی در باره ساخت تایتانیک ترکیب کرده اند. تیم فوئیک در مؤسسه ملی معیارها و فناوری ایالات متحده و جنیفر هوپر مک کارتی از دانشگاه جانز هاپکینز به این مسئله پی بردند که برای ساختن قسمت جلو و عقب تایتانیک از میخ پرچ هایی با کیفیت پایین و درصد بالای  ناخالصی استفاده شده بود، و این امر  احتمال بریده شدن سر میج پرچ ها را بیشتر می کرد.

هیچکدام از پیشرفتهایی که در سال های پس از وقوع این حادثه در زمینه علم و ایمنی صورت گرفت، احتمالاً به تنهایی نمی توانست باعث نجات این کشتی شود، ولی صد سال پس از غرق شدن تایتانیک، هنوز در حال آموختن از این فاجعه هستیم.