انتقال قدرت رؤسای جمهوری ایالات متحده: دوره های دوم

مراسم خصوصی تحلیف دومین دوره ریاست جمهوری پرزیدنت اوباما در کاخ سفید

۲١ ژانويه ۲۰١٣  

انتخابات در ایالات متحده

دوره حدوداً ۷۵ روزه بین برگزاری انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده و مراسم تحلیف رئیس جمهوری منتخب به همان اندازه که برای رؤسای جمهوری تازه انتخاب شده مهم است، برای رؤسای جمهوری دوره دومی نیز اهمیت دارد، اما آنچه در این میان متفاوت است اولویت ها هستند.

رؤسای جمهوری که برای دوره دوم انتخاب می شوند تحت فشار نیستند تا برای فهرست کاملی از پست های دولتی مسئول تعیین کنند اما به احتمال قوی باید بسیاری از تقریباً سه هزار پست انتصابی میانی که خالی می شوند را پر کنند. برخی مدیران میانی ترجیح می دهند پس از چند سال تجربه اندوزی در بخش دولتی به دنبال کارهای دیگری بروند. برخی دیگر نیز ممکن است بازنشسته شوند.

بزرگترین چالش در این میان یافتن افراد مناسب برای پر کردن این پست ها است تا دولت بتواند بدون مشکل به کار خود ادامه دهد. رؤسای جمهوری دوره دومی باید دولتی قوی داشته باشند زیرا در بسیاری از موارد در کار کردن با کنگره که رهبران آن دیگر با طرز تفکر و سبک مذاکره رئیس جمهوری آشنا شده اند، با چالش های سخت تری مواجه می شوند.

اعضای کابینه رئیس جمهوری چگونه انتخاب می شوند؟

حتی رؤسای جمهوری دوره دومی نیز باید در مورد ١۵ وزیر و معاون رئیس جمهوری که کابینه، یا همان هیئت دولت، را تشکیل می دهند تصمیماتی اتخاذ کنند. در کابینه پرزیدنت اوباما، علاوه بر اینها، هفت مسئول دیگر مانند رئیس سازمان حفاظت از محیط زیست و نماینده تجاری ایالات متحده نیز هستند که سمت های آنها در سطح کابینه است. برخی از این مدیران سمت های خود را حفظ می کنند و برخی دیگر ممکن است دولت را ترک کنند یا به پست های دیگری منصوب شوند یا رئیس جمهوری ممکن است ترجیح دهد افراد دیگری را جایگزین آنها کند.

هیئت دولت عبارت است از گروه عالی ترین مشاوران سیاستی رئیس جمهوری. در قانون اساسی تصریح شده که رئیس جمهوری می تواند "کتباً از مسئول عالی هر یک از وزارتخانه ها در ارتباط با هر موضوع مربوط به وظایف رسمی آن فرد نظر خواهی کند." هیئت دولت به طور معمول دست کم به طور هفتگی با رئیس جمهوری تشکیل جلسه می دهد.

رئیس جمهوری می تواند به میل خود اعضای هیئت دولت را برکنار کند. همچنین از آنها انتظار می رود که با روی کار آمدن رئیس جمهوری جدید از سمت خود استعفا دهند اما برخی رؤسای جمهوری ممکن است از برخی اعضای کابینه دولت قبلی دعوت کنند که در سمت خود باقی بمانند.

اعضای کابینه نمی توانند عضو کنگره، فرماندار یا اعضای نزدیک خانواده رئیس جمهوری باشند. اعضای کابینه توسط رئیس جمهوری نامزد می شوند و تنها با رأی اعتماد مجلس سنا است که می توانند به کابینه راه یابند. اعضای کابینه نیاز به رأی اعتماد مجدد مجلس سنا ندارند.

تعداد پست هایی که نیازمند رأی اعتماد مجلس سنا هستند با گذشت زمان به طرز چشمگیری افزایش یافته است و فرایند تأیید سنا نیز می تواند به درازا بکشد. پرزیدنت اوباما در اوت ۲۰١۲ به منظور سرعت بخشیدن به فرایند پر کردن پست های انتصابی، قانونی را امضا کرد که به موجب آن، ١۶۶ پست ارشد از فهرست پست های نیازمند تأییدیه مجلس سنا خارج شدند.

منصوبان سیاسی (که وارد و خارج می شوند) چه می شوند؟

در سطح زیر اعضای کابینه مدیرانی هستند که انتصاب آنها سیاسی است و در ده ها آژانس بزرگ و پیچیده دولتی فعالیت می کنند. اینها افرادی هستند که برای اداره دولت فدرال با مدیران دائمی (در سرویس غیرنظامی، سرویس خارجی و نیروهای مسلح) همکاری می کنند. دیگرانی نیز برای خدمت در پست های پشتیبان – مشاور و معاون و دستیار و از این قبیل – منصوب می شوند و وظایف آنها ممکن است با نمایندگی کردن سیاست ها و برنامه های دولت در ارتباط باشد.

بر اساس سیاست دولت ایالات متحده و پست های پشتیبان که سندی است که هر چهار سال یک بار پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری منتشر می شود، رئیس جمهوری یا دولت او می توانند مسئولانی را برای اختیار نزدیک به ۹۰۰۰ پست در دولت فدرال منصوب کنند. از این تعداد، در حدود ۸۰۰ پست باید با تأیید مجلس سنا پر شوند. حتی رؤسای جمهوری دور دومی نیز وقت فوق العاده زیادی را صرف تشکیل دولت می دهند.

هر یک از صاحبان این مناصب انتصابی ممکن است توسط رئیس جمهوری یا یکی از مدیران آژانس های دولت با فردی دیگر جایگزین شوند. در حالی که میزان جایگزینی مسئولان در دوره دوم کمتر از دولت جدید است، انتقال به معنی صرف وقت برای پر کردن پست های خالی است. بر اساس نتایج یک مطالعه انجام شده، میانگین مدت کار منصوبان سیاسی ۲/۵ سال است و ۲۵ درصد این افراد کمتر از ١۸ ماه در پست خود خدمت می کنند. از انتخاب شدن تا آخرین روزهای دوره، پر کردن پست های اجرایی و قضایی از بخش های ثابت کار رؤسای جمهوری است.

زندگی پس از ریاست جمهوری

وقتی رؤسای جمهوری در پایان دوره شان با خانواده های خود کاخ سفید را ترک می کند، که معمولاً در ١۰:۴۵ صبح ۲۰ ژانویه است، یک گروه کارکنان ویژه کاخ سفید کار جابجایی را با برنامه دقیق انجام می دهند. در فاصله چند ساعت وسائل خانواده خروجی از این کاخ ١٣۲ اتاقی ریاست جمهوری خارج می شود و وسائل خانواده ورودی به آن منتقل می شود.

رؤسای جمهوری پیشین از امتیازاتی برخوردارند که از جمله پرسنل و دفتر کار، هزینه سفر، خدمات حفاظتی سرویس مخفی و مداوای پزشکی در بیمارستان های نظامی است.

رؤسای جمهوری پیشین و سران دولتی انتخابی دیگر اغلب در زمینه های مورد علاقه خود فعال می مانند. رؤسای جمهوری به واسطه شهرتی که دارند مورد توجه بیشتر قرار گرفته و اغلب در مقایسه با افراد دیگر از قدرت بیشتری برخوردارند.

جیمی کارتر، که دوره چهار ساله ریاست جمهوری اش شاهد بحران های مختلف بین المللی بود، مجدداً انتخاب نشد اما زندگی اش را وقف مسائل مربوط به حقوق بشر و کاهش رنج و محنت انسان ها در سراسر جهان کرد و به همین دلیل موفق به دریافت جایزه صلح توبل شد. بیل کلینتون چند بنیاد خیریه برای مقابله با مسائل بین المللی تشکیل داده و به عنوان فرستاده ویژه سازمان ملل متحد در هائیتی خدمت کرده است. رؤسای جمهوری پیشین دیگر نیز ترجیح دادند به دور از صحنه عمومی زندگی ساکت تری داشته باشند.

اما نگهداری آثار رسمی و یادگاری های شخصی رؤسای جمهوری در کتابخانه هایی که برای همین منظور وقف شده اند مدتی است که مرسوم شده است. فرانکلین روزولت در دوره زمام داری اش درگذشت و هدایایی که در مقام ریاست جمهوری دریافت کرده بود و بسیاری از نوشته های شخصی اش برای تأسیس کتابخانه ای به نام وی اهدا شدند. هری ترومن بانی این حرکت بود و اداره بایگانی و سوابق ملی ایالات متحده اکنون ١۲ کتابخانه ریاست جمهوری را اداره می کند.

جورج اچ دبلیو بوش، رئیس جمهوری پیشین، که در ژوئن ۲۰١۲ ، ۸۸ ساله شد کتابی در مورد سیاست خارجی نوشت اما در دورانی که جورج دبلیو بوش، پسرش رئیس جمهوری بود همواره سعی داشت توجه عموم را به خود جلب نکند. یک مورد استثنای قابل ذکر از این قاعده هنگامی بود که بوش پدر با بیل کلینتون، رقیبی که وی را در سال ١۹۹۲ مغلوب کرد، برای جمع آوری کمک های نقدی برای کمک به قربانیان سونامی سال ۲۰۰۴ اقیانوس هند همکاری نزدیک داشت. جورج دبلیو بوش و بیل کلینتون نیز در سال ۲۰١۰ برای جمع آوری کمک های نقدی پس از وقوع زمین لرزه ویرانگر هائیتی همکاری کردند.

توماس جفرسون دانشگاه ویرجینیا را تأسیس کرد؛ جان کوینسی آدامز وارد کنگره شد؛ و جورج واشنگتن آبجو سازی و باغداری را دنبال کرد. توماس جفرسون و جان آدامز هر دو در چهارم ژوئیه ١۸۲۶ درگذشتند. جیمز مانرو در 4 ژوئیه ١۸٣١ درگذشت.