افسانه ها در برابر واقعیت ها

حقیقت دربارۀ سیاست ایالات متحده در قبال ایران

دولت ایران برای مدتی نزدیک به سی و دو سال، از طریق اعمال کنترل بر رسانه ها، فرهنگ و کتابهای درسی، کوشیده است تصویر نادرستی را از دولت ایالات متحده و سیاستهای آن در قبال ایران و به طور وسیع تر در منطقه، منتقل کند. ما می دانیم که بسیاری از ایرانیان با شنیدن مطالب بسیار متفاوتی از خانواده و دوستانی که به ایالات متحده مهاجرت کرده اند، این تبلیغات را رد می کنند.

آنچه در زیر می آید شایع ترین "افسانه بافی هایی" است که ما می خواهیم به طور مستقیم به آنها بپردازیم. ما به روزآمد کردن این فهرست هنگام برخورد با تحریفهای دیگری در رابطه با این که ما که هستیم و مبانی اعتقادی ما چیست، ادامه خواهیم داد.

افسانۀ # 1: سیاست ایالات متحده بر تضیعف ملت و سرنگون ساختن دولت ایران بنا نهاده شده است.

واقعیت: سیاست ایالات متحده حمایت از معیارهای بین المللی، محترم شمردن هم حقوق و هم مسئولیت های همه کشورها است. ایرانی که دارای یک دستور کار مثبت باشد، شریکی مطلوب و مورد استقبال خواهد بود. اما ایران در حال حاضر یک دستور کار منفی را، هم در داخل و هم در خارج پیگیری می کند: ایران از عمل به تعهدات بین المللی خود که هدف از آنها حصول اطمینان از عدم پیگیری دستیابی به سلاح های هسته ای و نشان دادن چنین قصدی است خودداری می ورزد؛ در سراسر منطقه، پول و اسلحه و آموزش در اختیار گروه های تروریستی، از جمله برخی از گروه هایی که کارکنان ایالات متحده را در عراق و افغانستان هدف قرار می دهند می گذارد؛ در صدد ایجاد اختلال در پیشرفت مربوط به حل مسالمت آمیز مناقشۀ اعراب و اسرائیل است و حقوق جهانی شهروندان خود را نقض می کند. ایالات متحده همواره حقوق ایرانی را که به حقوق شهروندان و همسایگانش احترام بگذارد، محترم خواهد شمرد.

افسانۀ # 2 : ایالات متحده با هر پیشرفت علمی توسط ایران- شامل توسعۀ هسته ای- مخالف است زیرا می خواهد ایران را در حالت ضعف نگهدارد.

واقعیت: ایالات متحده از حقوق ایران برای استفادۀ مسالمت آمیز از انرژی هسته ای حمایت می کند. در واقع برنامۀ هسته ای ایران در سال 1957 از طریق یک موافقتنامۀ همکاری هسته ای با ایالات متحده بر اساس برنامۀ "اتم برای صلح" بنیانگذاری شد. رآکتور پژوهشی واقع در مرکز پژوهش هسته ای تهران در مشارکت با ایالات متحده ساخته شد و سوخت آن در آغاز کار با مواد هسته ای آمریکایی تأمین گردید. ایالات متحده به طور کامل از توسعۀ ایران و استفادۀ آن از انرژی هسته ای برای مقاصد مسالمت آمیز حمایت می کند، اما حق ایران به توسعۀ مسالمت آمیز هسته ای با مسؤلیتهایی همراه است. ایران به عنوان یکی از امضاء کنندگان پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای (NPT) به نشان دادن طبیعت مسالمت آمیز برنامۀ هسته ای خود التزام دارد. اما ایران از عمل به تعهدات خود در برنامۀ هسته ایش خودداری ورزیده است. جامعۀ بین المللی خواستار آن است که ایران به تعهدات مشترک خود عمل کند و شفافیتی مشابه با دیگر اعضای NPT را به معرض نمایش بگذارد.

افسانۀ # 3 : ایالات متحده هرگز به مشارکتش در سرنگونی مصدق، نخست وزیر ایران در سال 1953 اذعان نکرده است و قصد دارد رژیم دست نشاندۀ خود را برمسند قدرت بنشاند.

واقعیت: ایالات متحده به دخالتش در رویدادهای سال 1953 اذعان کرده است و بر این باور است که ایرانیان خود باید آیندۀ خویش را رقم بزنند. پرزیدنت اوباما بطور علنی به نقش ایالات متحده به عنوان بخش دشواری از تاریخ بین دو کشور ما اذعان کرده است و مادلن آلبرایت، وزیر امور خارجۀ پیشین، مراتب تأسف خود را از بابت "شکست توسعۀ سیاسی در ایران" ابراز داشته است. اما همانگونه که پرزیدنت اوباما نیز خاطر نشان ساخته، هر یک از دو طرف فهرست بلند بالایی از شکایات مربوط به اقدامات طرف دیگر یا خودداری طرف دیگر از اقدام را ارائه می کند. در حالی که ما باید از گذشته درس بیاموزیم، اگر تنها بر شکایات گذشته تمرکز کنیم، به مسائل امروز فیصله نخواهیم داد و این رویه به ما در جهت رسیدن به آینده ای بهتر کمکی نخواهد کرد.

افسانۀ # 4: ایالات متحده مردم ایران را برای مجازات آنها به خاطر گروگانگیری سال 1979 در معرض تحریم قرار می دهد.

واقعیت: ایالات متحده تحریم ها علیه ایران را در واکنش به رفتار دولت ایران در قصور از عمل به الزامات هسته ای بین المللی اش برقرار ساخته است. تحریم های ایالات متحده بر اشخاص یا نهادهای مشخصی به خاطر نقش آنها در گسترش سلاح های کشتار جمعی، پشتیبانی از تروریسم و یا نقششان در نقض حقوق بشر مردم ایران متمرکز است. تحریم های ما در رابطه با برنامۀ هسته ای ایران بخشی از سیاست دو مسیره ما به منظور افزایش فشار بر دولت ایران است تا این کشور را به ایجاب قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل و آژانس بین المللی انرژی اتمی وادارد. اما در صورت جدی بودن ایران در رسیدگی به نگرانی های جامعه بین المللی در مورد برنامه هسته ای این کشور، تعامل دیپلماتیک را نیز در بر می گیرد. دولت ایالات متحده هنوز به صادرات مواد غذایی، دارویی و فرآورده های پزشکی به ایران ادامه می دهد و برای دیگر معاملات با ایران- در ارتباط با مسائل انسانی، آموزشی و مبادلات علمی و نیز تماس مردم- با- مردم مجوز صادر می کند.

افسانۀ # 5: ایالات متحده از گروه های تروریستی ایرانی که بر مبانی قومی یا سیاسی تشکیل شده اند، پشتیبانی می کند.

واقعیت: ایالات متحده فعالانه با تمام اشکال تروریسم مخالفت است. ما جُندالله را به عنوان سازمان تروریستی (FTO) تعیین کرده ایم و "پژاک" (PJAK) را نیز که بخشی از حزب کارگران کردستان ترکیه (PKK) است به منزلۀ یک سازمان تروریستی در نظر می گیریم. در عوض، ما از حقوق بنیادین همۀ ایرانیان برای آزادی بیان، فعالیت مسالمت آمیز آنها به خاطر حقوق سیاسی، مذهبی، قومی، جنسیتی و اجتماعی، صرفنظر از مذهب و قومیت حمایت می کنیم. ما به عنوان یک کشور وسیع که از مهاجرانی با پیشینه های قومی و فرهنگی گوناگون ترکیب یافته است، قدرت را در تنوع و نیرومندی اتحاد را در غرور ملی خود جستجو می کنیم. ما به حق حاکمیت ایران احترام می گذاریم؛ آیندۀ ایران موضوعی است که تصمیم دربارۀ آن مربوط به خود ایرانیان است. ایالات متحده برای کمک آماده ایستاده است.

افسانۀ # 6: ایالات متحده توجهی به وضعیت حقوق بشر در ایران ندارد. هدف نخستین آن ضعیف و منزوی نگهداشتن ایران است.

واقعیت: ایالات متحده بخشی از مجموعه سازمانهای چند جانبۀ بین المللی، کشورها، و سازمانهای جامعۀ مدنی است که همگی یک صدا موارد نقض فاحش حقوق بشر را در ایران محکوم می کنند. ایالات متحده برای حصول اطمینان از این که کسانی که در ایران از نقض حقوق بشر رنج می برند به فراموشی سپرده نمی شوند، ازطریق سازمانهای بین المللی، از جمله مجمع عمومی سازمان ملل متحد و کمیسیون حقوق بشر(HRC) عمل می کند. ما با قوت از تلاشهای انجام شده در کمیسیون حقوق بشر به منظور تعیین یک گزارشگر ویژه حقوق بشر در ایران حمایت کردیم و از ایران می خواهیم تا به دکتر احمد شهید برای این که او بتواند از عهدۀ مأموریت خود به منسجم ترین نحو ممکن برآید، اجازۀ دیدار از ایران را بدهد. ما شمار فراوانی از مقامات و سازمانهای ایرانی را به خاطر موارد فاحش نقض حقوق بشر بعد از انتخابات ریاست جمهوری 2009 [برای تحریم] معرفی کرده ایم. دولت ایران مسؤلیت به زندان افکندن، ارعاب، و منزوی ساختن اندیشمندان، فیلمسازان، حقوق دانان، روزنامه نگاران و فعالان برجسته جامعۀ مدنی را به عهده دارد و جهان را از خدماتی که آنها می توانند در اختیار جامعۀ بین المللی بگذارند محروم می کند.

افسانۀ # 7: ایالات متحده ضد اسلام است و با دولت ایران به این سبب که پشتیبان اصول اسلامی است مخالفت می روزد.

واقعیت: پرزیدنت اوباما در سخنرانی تاریخی ژوئن 2009 خود در قاهره سوء تفاهم هایی را که در تصور غرب از اسلام و تصور مسلمانان از غرب دخیل بوده اند مورد اذعان قرار داد. همانگونه که او تأکید کرد، "اسلام همواره بخشی از سرگذشت آمریکا بوده است. نخستین کشوری که کشور مرا به رسمیت شناخت مغرب (مراکش) بود. جان آدامز، دومین رئیس جمهوری ما با امضای پیمان طرابلس در سال 1796، نوشت: "ایالات متحده به خودی خود هیچ دشمنی با قوانین، دین یا آرامش مسلمانان ندارد." و از زمان بنیانگذاری کشور ما تا کنون، مسلمانان آمریکایی به ایالات متحده غنا بخشیده اند. آنها در جنگهای ما جنگیده اند، در دولت ما به خدمت پرداخته اند، به خاطر حقوق مدنی به پا خاسته اند، کسب و کار آغاز کرده اند، در دانشگاه های ما تدریس کرده اند، در صحنۀ ورزش ما درخشیده اند، برندۀ جوایز نوبل بوده اند، بلندترین ساختمان ما را ساخته اند و مشعل المپیک ما را فروزان نگهداشته اند. و هنگامی که نخستین آمریکایی مسلمان اخیرا به عضویت کنگره انتخاب شد، او سوگند خود را برای دفاع از قانون اساسی ما با استفاده از قرآنی که یکی از پدران بینانگذار ما – تاماس جفرسن- در کتابخانۀ شخصی خود نگاه می داشت، ادا کرد.

پرزیدنت اوباما خواستار آغاز تازه ای میان آمریکا و جهان اسلام بر مبنای ضابطه ای شد که "در کانون همۀ مذاهب قرار دارد- که ما با دیگران به همانگونه رفتار کنیم که از آنها انتظارداریم با ما رفتار کنند... ما از توانایی ساختن جهانی که در جستجوی آن هستیم برخورداریم، اما به شرط آنکه شهامت آغازی نو و به خاطر سپردن آنچه را که نوشته شده است داشته باشیم."