19 اکتبر 2010

دانشگاه های ایالات متحده برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای رقابت می کنند

منظره ای از ساختمانی سبز در محوطه دانشگاه دوک

کارین ریوز
عضو هیئت تحریریه America.gov

واشنگتن – ریچارد لوین، رئیس دانشگاه ییل، که اخیراً در یک کنفرانس انرژی سخنرانی می کرد در مورد طرح های بلند پروازانۀ زیست محیطی دانشگاهش تقریبا ً بی تکلف به نظر می رسید.

لوین گفت، طی دو سال آینده، این دانشگاه با 11,500 دانشجو در نیوهاون، کانکتیکات به نیمی از هدف خود در کاهش 43 درصدی انتشار گازهای گلخانه ای تا سال 2020 خواهد رسید. این به مفهوم آن است که تا سال 2012 ییل موفق خواهد شد انتشار گازهای آلاینده سالانه خود را به حدود 70 هزار تن پائین تر از میزان سال 2005 کاهش دهد.

لوین گفت: "ما این کار را انجام می دهیم تا به هرکسی که گوش می کند – و دانشجویانمان که رهبران فردا هستند – نشان دهیم که نهاد های ما واقعا ًمی توانند تغییراتی را ایجاد کنند."

وی افزود : "هر سازمانی درهر مکانی می تواند از میزان انتشار گازهای آلاینده ها بکاهد. این کار امکان پذیر است و حتی اگر تصمیمات درستی بگیرید پرهزینه هم نیست."

ییل تنها دانشگاهی نیست که دست به اینگونه اقدامات زده است. طی چهار سال گذشته 674 دانشگاه و کالج های محلی در سراسر آمریکا متعهد شده اند از نظر تأثیر بر آب و هوا بی ضرر شوند. به این معنی که آنها آلاینده های خالص دی اکسیدکربن یا گازهای دیگری را که تصور می رود موجب افزایش دمای کره زمین می شوند تولید نمی کنند.

از آن میان، 535 دانشکده فهرست های گازهای گلخانه ای را ارائه کرده و 320 دانشگاه طرح هایی  ریخته اند که شرح می دهند چگونه و چه زمانی آنان به هدف خود در به صفر رساندن انتشار آلاینده ها نائل خواهند شد.

جورج دایر، معاون رئیس یک سازمان غیرانتفاعی مستقر در بوستون، که مدیریت شبکه تعهد آب وهوایی رؤسای دانشگاه ها و کالج های آمریکا را بر عهده دارد، گفت که در سطح بین المللی نیز ابراز تمایل وجود داشته است. او گفت، دانشگاه ها در اسکاتلند اخیرا ً با الگوبرداری از شبکه آمریکا گروهی را تأسیس کرده اند. رؤسای دانشگاه ها در تایوان، پرو، و استرالیا نیز به کار با رؤسای دانشگاه های آمریکا برای پیشبرد طرح ها ابراز تمایل کرده اند.

همه در این کار نقش دارند

برخی از دانشگاه ها مدت ها پیش از آنکه تغییرات آب و هوایی به مسئلۀ مهمی تبدیل شود نگران انتشار گازهای گلخانه ای خود بودند.

دانشگاه دوک، با بیش از 14 هزار دانشجو در دورهام، کارولینای شمالی، بیش از یک دهه است که ردّ انتشار گازهای آلاینده خود را دنبال کرده و می گوید تا 2024 میزان آن به صفر خواهد رسید. برآورده می شود این دانشگاه رو به رشد تا سال 2050 سالانه بدون برنامه اجرایی آب و هوای آن 426,500 تن گاز گلخانه ای تولید خواهد کرد.

دانشگاه دوک از نزدیک به سی ساختمان دارای گواهی رهبری در طراحی انرژی و محیط زیست (LEED)(1) برخوردار است و سالها برای بازسازی یک نیروگاه مرکزی که با سوخت زغال سنگ، نفت بازیافتی و گاز طبیعی کار می کند وقت صرف کرده تا بهره وری انرژی آن را افزایش دهد. هدف آن است که در نهایت از کاربرد زغال سنگ فاصله بگیرد.

دانشجویان دوک تشویق می شوند تا میزان کل گازهای گلخانه ای خود را از طریق استفاده از سیستم الکترونیکی اجارۀ دوچرخه و بازیافت زباله کاهش دهند. در حالیکه تقریبا ً یک چهارم انتشار آلاینده های دانشکده ناشی از حمل و نقل است، دانشگاه قصد دارد به کارمندانی که از حمل ونقل جایگزین استفاده می کنند و برای بهره گیری از گزینه های حمل و نقل عمومی محلی اصرار دارند مشوق های اقتصادی ارایه دهد.

دانش آموزان مشغول جمع آوری زباله های قابل بازيافت هستند

اما چنین طرح هایی برای اینکه تا 14 سال آینده میزان انتشار کربن دوک را به صفر برسانند کافی نیستند. بنابراین دانشکده طرحی برای کاستن از کربن دارد تا این تفاوت را جبران کند. کاهش کربن، کاهش دی اکسید کربن یا انتشار دیگر گازهای گلخانه ای را در بر می گیرد که برای جبران انتشار آلاینده های دیگر در نقاط دیگر صورت می گیرد.

هیثر هاسترمان، عضو طرح کاهش کربن دوک گفت، سیستم مدیریت ضایعات جدیدی برای مزارع پرورش خوک در کارولینای جنوبی که انتشار گازهای گلخانه ای را کنترل خواهد کرد، در فهرست این برنامه قرار دارد. او گفت: "با سرمایه گذاری در آن سیستم می توانیم آن را یک کاهش محسوب کنیم."

حمایت گسترده از برنامه های اجرایی آب و هوا

برخی از فعال ترین دانشکده ها در شبکه تعهد آب و هوایی رؤسای دانشگاه ها وکالج های آمریکا، کالج های محلی بوده اند که برای آماده کردن دانشجویان برای مشاغل یا کالج های چهار ساله بر تحصیلات عالیه و ادامه تحصیل تمرکز می کنند.

کالج محلی چندلرـ گیلبرت در جنوب آریزونا، مجموعه ای از طرح های صرفه جویی در مصرف و بازیافت آب و انرژی را به موازات برنامه های درسی جدید زیست محیطی به اجرا در آورده است. انتظار می رود سیستم چندلرـ گیلبرت تا سال 2030 آلودگی آب و هوا را به صفر برساند.

همه محصولات کاغذی، قوطی های آلومینیومی و بطری های پلاستیکی در محیط کالج بازیافت می شوند و همه شوینده ها به محصولات قابل تجزیه زیستی تبدیل شده اند. وسایل نقلیه کالج به تدریج دوگانه سوز می شوند و همه ساختمان های جدید گواهی طلایی LEED را دریافت می کنند – که دومین استاندارد عالی صادره  از سوی شورای ساختمان سبز آمریکاست.

تریش نیمان، سخنگوی کالج گفت که برنامه اجرایی آب وهوای چندلرـ گیلبرت دانش زیست محیطی را در میان دانشجویان افزایش داده، اما "چنان در تمام ابعاد تجارب دانشجویان ما تلفیق شده که دانشجویان ما لزوما ً از تغییرات آگاه نیستند."

در عین حال ییل چند سال گذشته را به بازسازی آزمایشگاه ها، کلاس ها، دفاتر و خوابگاه های دانشجویی با پنجره ها و عایق کاری جدید گذرانده تا کارآمدی انرژی آنها را بهبود بخشد. چندین ساختمان جدید کالج گواهی LEED را دریافت کرده اند.

دانشگاه برای کاستن ار وابستگی خود به انرژی فسیلی، 70 میلیون دلار برای تبدیل یکی از دو نیروگاه خود به تسهیلات گازسوز دومنظوره صرف کرد که گرمای بخار و آب سرد را علاوه بر برق تولید می کند. تنها همین نیروگاه جدید انتشار گازهای دانشگاه را حدود 20 هزار تن کاهش داده است.

ییل تخمین می زند که از طریق پرداخت کمتر از یک درصد هزینه های سالانه کارکرد به تعهد آب وهوایی 2020 خود عمل و در درازمدت صرفه جویی خواهد کرد. لوین گفت: "این هزینه جبران خواهد شد. "

1. Leadership in Energy and Environmental Design (LEED)