مقدمه ای بر انتخابات در ایالات متحده

باراک اوباما، نامزد حزب دموکرات برای ریاست جمهوری، سمت چپ، و جو بایدن، کاندیدای معاون رئیس جمهوری، در کنوانسیون سال ۲٠٠۸ این حزب برای اعضای حزب دست تکان می دهند.

یک راهنمای اطلاعات رای در یک حوزه رای گیری در کالیفرنیا برای انتخابات نوامبر ۲٠۱٠ راهنمایی ارائه می کند.

۴ ژانويه ۲٠۱۲ 

 انتخابات آزاد و عادلانه شالوده هر دموکراسی است. برگزاری چنین انتخاباتی برای انتقال مسالمت آمیز قدرت جنبه اساسی دارد.

هنگامی که رای دهندگان به انتخاب نمایندگان می پردازند، رهبرانی را انتخاب می کنند که آینده جامعه آنها را شکل خواهند داد. به همین سبب است که انتخابات به شهروندان عادی اقتدار می بخشد: از طریق انتخابات به آنها فرصت داده می شود بر سیاست گذاری های آینده دولت خود و در نتیجه، بر آینده خود تاثیر گذار باشند.

هر چند سنت انتخابات در عصر استعمار پایه گذاری شد و ریشه در تاریخ بریتانیا دارد، ایالات متحده از هنگام تصویب قانون اساسی خود در سال ۱۷۸۸، نظامی دموکراسی مبتنی بر گزینش نمایندگان بوده است. کتاب حاضر طبیعت فرایند امروزین انتخاباتی آمریکا و چگونگی عملکرد آن  را در سطح فدرال، ایالتی، و محلی مورد بحث قرار می دهد. این شیوۀ پیچیده و گاهی گیج کننده، بدین منظور تکامل یافته است تا حق رای عمومی را برای تمامی مردان و زنانی که شهروند آمریکا و دارای 18 سال سن یا بیشتر باشند تضمین کند.

انتخابات در ایالات متحده

در ایالات متحده، انتخابات برای کنگره و برخی مناصب ایالتی و دولت محلی در سال های زوج برگزار می گردد. در دیگر ایالت ها و حوزه های قضایی انتخابات در سال های فرد برگزار می شود. 

هر چهار سال یک بار، آمریکایی رئیس جمهوری و معاون رئیس جمهوری را انتخاب می کنند. هر دو سال یک بار، مردم آمریکا تمامی ۴۳۵ عضو مجلس نمایندگان و تقریبا یک سوم از ۱٠٠ عضو مجلس سنا را بر می گزینند. سناتورها برای یک دوره شش ساله انتخاب می شوند.

ایالات متحده دارای نظام حکومتی فدرال پیچیده ای است که در آن دولت مرکزی از نقش اساسی برخوردار است اما دولت های ایالتی و محلی بر اموری کنترل دارند که در قلمرو اختیارات دولت فدرال قرار نگرفته است. دولت های ایالتی و محلی دارای درجات متفاوتی از استقلال در چگونگی سازمان دادن انتخابات در محدوه قضایی خود هستند، اما آنها انتخابات مکرر و خوب سرپرستی شده ای را برگزار می کنند.

انواع انتخابات در ایالات متحده

دو نوع اصلی انتخابات وجود دارند: انتخابات مقدماتی و انتخابات عمومی. انتخابات مقدماتی قبل از انتخابات عمومی برگزار می گردد تا از این طریق نامزدهای حزبی برای انتخابات عمومی تعیین گردند. نامزدهایی که در انتخابات مقدماتی پیروز شوند نماینده حزب خود در انتخابات عمومی خواهند بود (هر چند، قبل از آن که حزب آنها اجازه چنین کاری را دهد، ممکن است مراحل بیشتری وجود داشته باشند.)

از اویل قرن بیستم، انتخابات مقدماتی وسیلۀ اصلی انتخاباتی برای تعیین نامزدهای حزب بوده است. به جز استثنائات نادر، پیروزی در انتخابات مقدماتی به معنای انتخاب نامزدی خاص از سوی حزب برای شرکت در انتخابات عمومی است. در برخی ایالت ها، به جای انتخابات مقدماتی، یا به طور سنتی و یا به انتخاب احزاب سیاسی، نامزدهای احزاب را در گردهمایی های ایالتی و یا محلی انتخاب می کنند.

هنگامی که انتخابات مقدماتی و یا گردهمایی ها به پایان می رسد، برای تعیین این که چه کسی متصدی مقام ریاست جمهوری خواهد بود، انتخابات عمومی برگزار می گردد. در انتخابات عمومی، رای دهندگان با انتخاب از میان نامزدهای حزب که بر روی برگه رای مشخص گردیده اند، تصمیم نهایی را می گیرند. برگه رای گیری عمومی همچنین ممکن است اسامی نامزدهای مستقل (کسانی را که به حزب سیاسی عمده ای وابسته نیستند) و برای رسیدن به این مرحله، به جای شیوه سنتی انتخابات مقدماتی، عریضه ای با تعداد معینی امضاء ارائه می دهند، در بر داشته باشد . علاوه بر این، در برخی ایالت ها، برگه رای ممکن است دارای قسمتی برای "گنجانیدن" اسامی نامزدهایی باشد که نه توسط احزاب تعیین شده اند و نه با تنظیم عریضه احراز صلاحیت کرده اند. این گروه از نامزدها به عنوان"نامزد خود برگزیده" توصیف می شوند،" و گاهی نیز به کسب مناصب دولتی توفیق می یابند.

در ایالات متحده، انتخابات ممکن است چیزی بیشتر از انتخاب افراد برای مناصب دولتی به تنهایی باشد. در بعضی ایالت ها و مراکز، مسائل مربوط به سیاست های عمومی نیز برای تایید یا رد آن به رای گذارده می شود. تدابیری که اتخاذ آنها از سوی قانون گذاران ایالتی یا هیئت و یا شورای محلی –همه پرسی ها-  و افرادی که از طریق عریضۀ شهروندان در برگه های رای گنجانده می شوند– طرح ابتکاری - به رای دهندگان واگذار می شود،  معمولا با صدور اوراق قرضه (تایید استقراض برای طرح های عمومی) و دیگر تکلیف ها یا محدویت ها برای دولت در ارتباطند. در دهه های اخیر، چنین شیوه های رای گیری تاثیرات بسیاری، به ویژه بر بودجه ایالتی و سیاست گذاری ها داشته است.

علاوه بر برگزاری انتخابات فدرال، ایالتی و محلی که در سال های زوج صورت می گیرد، بسیاری از ایالت ها و حوزه های قضایی محلی، انتخاباتی در سال فرد که "انتخاباتی در آنها وجود ندارد" برگزار می کنند. بسیاری از حوزه های قضایی نیز انتخاباتی ترتیب می دهند، که می تواند در هر زمانی صورت گیرد و برای منظور خاصی برگزار  شود، مانند پر کردن سِمت انتخابی که به طور نامنتظر بدون متصدی باقی مانده است.

انتخابات ریاست جمهوری

هر چهار سال یک بار، انتخابات عمومی برای تعیین رئیس جمهوری در نخستین سه شنبه بعد از اولین دوشنبه ماه نوامبر برگزار می گردد. قبل از انجام این انتخابات عمومی، ایالت ها برای گزینش نمایندگان در گردهمایی های ملی، که تعیین کننده نامزدهای انتخاباتی است، انتخابات مقدماتی یا گردهمایی های حزبی را برگزار می کنند. این انتخابات مقدماتی ایالتی و گردهمایی های حزبی منفرد معمولا بین ماه های ژانویه و ژوئن صورت می گیرد، و پس از آن گردهمایی های ملی در تابستان پیش از برگزاری انتخابات برگزار می گردد.

از دهه ۱۹۷٠ به این سو، نامزدهای ریاست جمهوری که برگزیدگان نهایی احزاب عمده خواهند بود پیش از برگزاری کنوانسیون ها  شناخته می شوند، زیرا اکثریت نمایندگان را قبل از پایان یافتن فصل انتخابات مقدماتی و گردهمایی حزبی تشکیل می دهند. در نتیجه، کنوانسیون ها به جلسات تشریفاتی تبدیل شده اند. مهم ترین رخدادهای کنوانسیون ها شامل نطق اصلی توسط رهبر و یا یکی از رهبران حزب،  اعلام نامزدی معاون ریاست جمهوری، خواندن آراء نمایندگان به وسیلۀ هیئت های نمایندگی ایالتی، تصویب "خط و مشی" حزب (سند حاوی موضع گیری حزب در مورد مسائل گوناگون) است. جریان کنوانسیون ها که به عنوان یک رویداد سیاسی و آغاز مبارزات انتخابات عمومی از طریق تلویزیون پخش می شود ، فرصت خوبی برای تبلیغ نامزدهای حزب و توضیح در باره موارد اختلاف با احزاب مخالف است.  

درصد افراد واجد شرایط رای دادن در انتخابات گوناگون متفاوت است، اما استقبال مردم به طور کلی – حتی در انتخابات ریاست جمهوری – در ایالات متحده نسبت به دیگر کشورهای دارای دموکراسی کمتر است. از سال ۱۹۶٠، درصد افراد شرکت کننده در انتخابات از ۶۴ درصد (در سال ۱۹۶٠) به اندکی بالاتر از ۵٠ درصد (در سال ۱۹۹۶) کاهش یافت، هرچند این رقم بار دیگر در سه دوره از انتخابات گذشته افزایش نشان داده است. دلایل متعددی برای استقبال نسبتا کم مردم در ایالات متحده وجود دارد. بر خلاف دیگر کشورهای دارای دموکراسی، فرد رای دهنده در ایالات متحده باید شخصا اقدام به ثبت نام کند، فرایندی که از ایالتی به ایالت دیگر متفاوت است. دلیل دیگر، آن است که رای دادن اختیاری است و نه مانند بعضی کشورها اجباری. به دلیل برگزاری انتخابات متعددی که برای برگزیدن یک میلیون مقام منتخب دولتی در سراسر انتخاب صورت می گیرد، این امکان نیز وجود دارد که خستگی رای دهندگان باعث استقبال کمتر آنان گردد.

آمار نشان می دهد که از شرکت مردم در انتخابات زمانی کاسته می شود که آنها از وضعیت سیاسی کشور رضایت داشته باشند، و یا این که نظر سنجی های حاکی از پیروزی حتمی یکی از نامزدها داشته باشد. و بر عکس، شرکت مردم زمانی در انتخابات بیشتر می شود که رقابت میان نامزدها بسیار نزدیک یا مسائل بحث انگیزی مطرح باشد.

شرایط لازم برای نامزدها

هر یک از مناصب فدرال مستلزم داشتن شرایط متفاوتی است، که در اصول اول و دوم قانون اساسی ایالات متحده تشریح  شده است. به عنوان مثال، نامزد ریاست جمهوری باید شهروند متولد ایالات متحده باشد، حداقل ۳۵ سال سن داشته، و برای حداقل ۱۴ سال ساکن ایالات متحده باشد. معاون رئیس جمهوری نیز باید همین شرایط را دارا باشد. بر اساس متمم دوازدهم قانون اساسی ایالات متحده، معاون رئیس جمهوری نمی تواند از همان ایالتی باشد که رئیس جمهوری بومی آن است.

نامزدهای مجلس نمایندگان باید حداقل ۲۵ سال سن داشته باشند، و برای هفت سال تابعیت ایالات متحده را کسب کرده باشند، و ساکن ایالتی باشند که نمایندگی آن را در کنگره خواهند پذیرفت. نامزدهای مجلس سنا باید دارای حداقل ۳٠ سال سن، ۹ سال تابعیت ایالات متحده، و به طور قانونی ساکن ایالتی باشند که می خواهند به نمایندگی آن انتخاب شوند. افرادی که به دنبال نامزدی مناصب ایالتی و محلی هستند باید واجد شرایطی باشند که توسط حوزه قضایی مربوطه تعیین می شود.

متمم بیست و دوم قانون اساسی ایالات متحده، که در سال ۱۹۵۱ به تصویب رسید، انتخاب یک فرد را بیش از دو دوره به عنوان رئیس جمهوری ایالات متحده ممنوع می سازد. اما، در قانون اساسی محدودیتی در مورد تعداد دوره های تصدی نمایندگان و سناتورها مشخص نگردیده است، هرچند که گروه های سیاسی مختلف سالهاست که به منظور اعمال نفوذ برای اعمال چنین محدودیت هایی به فعالیت مشغول بوده اند. محدودیت دوره های تصدی، اگر برای مقامات محلی وجود داشته باشد، در قوانین اساسی ایالتی و مقررات محلی تشریح شده است.