زندانیان در حال بیگاری. این عکس در حین بازرسی نیروهای اس اس گرفته شده است. اردوگاه کار اجباری داخائو، آلمان، 28 ژوئن 1938.
— Bildarchiv Preussischer Kulturbesitz
بین سالهای ١٩٣٣ و ١٩٤٥، آلمان نازی در حدود ٢٠ هزاراردوگاه برای زندانی کردن میلیونها قربانی خود دایر کرد. اردوگاه های بیگاری، اردوگاه های موقت که به عنوان ایستگاه های موقت بین راه مورد استفاده قرار می گرفتند و اردوگاه های مرگ که منحصراً یا عمدتاً برای كشتارهای گسترده ساخته شده بودند از جمله این اردوگاه ها به شمار می رفتند. رژیم نازی پس از به قدرت رسیدن در سال ١٩٣٣، یک سری مکان های موقت برای حبس و از بین بردن به اصطلاح "دشمنان حکومت" ساخت. اغلب زندانیان نخستین اردوگاه های کار اجباری عبارت بودند از: کمونیست ها، سوسیالیست ها، سوسیال دموکراتها، کولی ها، اعضای فرقه مذهبی "شاهدان یهوه"، همجنس گرایان و یا افراد متهم به اعمال "غیراجتماعی" یا رفتار نابهنجار. این مکانها "اردوگاه های متمركز" (یا اردوگاه های کار اجباری) نامیده می شدند زیرا افراد محبوس در آنها به لحاظ فیزیكی در یک محل "متمرکز" شده بودند.
پس از انضمام اتریش به آلمان در مارس ١٩٣٨، نازی ها، یهودیان آلمانی و اتریشی را دستگیر کرده و آنها را در اردوگاه های کار اجباری داخائو، بوخنوالت و زاكسنهاوزن در آلمان زندانی کردند. نازیها پس از کشتارهای دسته جمعی گسترده و خشونت آمیز "شب شیشه های شکسته" (کریستال ناخت) در نوامبر ١٩٣٨، مردان بزرگسال یهودی را به طور گروهی دستگیر کرده و آنها را برای مدت کوتاهی در اردوگاه ها زندانی کردند.
به دنبال تهاجم آلمان به لهستان در سپتامبر 1939، نازی ها اردوگاه های بیگاری را دایر کردند؛ در این اردوگاه ها هزاران زندانی در اثر خستگی، گرسنگی و سرما یا گرما جان سپردند. واحدهای اس اس مسئولیت حفاظت از این اردوگاه ها را بر عهده داشتند. طی جنگ جهانی دوم، سیستم اردوگاهی نازی سریعاً توسعه یافت. در بعضی از اردوگاه ها، پزشکان نازی آزمایش های پزشکی روی زندانیان انجام می دادند.
به دنبال تهاجم آلمان به اتحاد شوروی در ژوئن ١٩٤١، نازی ها تعداد اردوگاه های اسرای جنگ را افزایش دادند. برخی از اردوگاه های جدید در مجموعه اردوگاه های کار اجباری موجود (مانند آشویتس) در لهستان اشغالی ساخته شدند. اردوگاهی در لوبلین که بعداً به نام مایدانک مشهور شد، در پاییز ١٩٤١ به عنوان اردوگاه اسرای جنگی ساخته شد اما در ١٩٤٣ به یک اردوگاه کار اجباری تبدیل شد. در آنجا هزاران اسیر جنگی شوروی تیرباران یا با گاز کشته شدند.
نازی ها برای پیشبرد برنامه "راه حل نهایی" (نسل کشی یا نابودی دسته جمعی یهودیان)، اردوگاه های مرگ را در لهستان که دارای بیشترین جمعیت یهودی بود دایر كردند. اردوگاه های مرگ برای كشتار های گسترده و کارآمد طراحی شده بودند. خلمنو، اولین اردوگاه مرگ، در دسامبر ١٩٤١ افتتاح شد. در این اردوگاه، یهودیان و کولی ها در کامیون های سیار گاز به قتل می رسیدند. در ١٩٤٢، نازی ها اردوگاه های مرگ بلزک، سوبیبور و تربلینکا را به منظور کشتارهای سازمان یافته یهودیان در فرمانداری كل لهستان (منطقه ای در لهستان اشغالی) دایر کردند.
نازی ها برای افزایش كارآیی کشتارها و غیرشخصی تر کردن روند آن برای مرتکبین جنایات، به ایجاد اتاق های گاز (اتاق هایی که به منظور کشتن افرادانباشته از گاز سمی می شد) پرداختند. اردوگاه مرگ برکناو، واقع در مجتمع اردوگاه آشویتس، چهار اتاق گاز داشت. در بالاترین میزان تبعید به این اردوگاه، هر روز تعداد ٨ هزار یهودی با گاز به قتل می رسیدند.
یهودیان ساكن سرزمین های تحت اشغال نازی ها، در مسیر منتهی به مراكز كشتار در لهستان اشغالی ابتدا به اردوگاه های موقت، مانند وستربورک در هلند یا درنسی در فرانسه فرستاده می شدند. اردوگاه های موقت معمولاً آخرین توقف قبل از تبعید به یک مرکز مرگ بودند.
میلیونها نفر در انواع گوناگون اردوگاه های نازی ها زندانی شده و مورد بدرفتاری قرار گرفتند. آلمانی ها و همدستانشان با نظارت نیروهای اس اس بیش از سه میلیون یهودی را فقط در اردوگاه های مرگ به قتل رساندند. فقط تعداد کمی از زندانیان اردوگاه های نازی ها از چنگال مرگ رهایی یافتند.
آشويتس »
بوخنوالت »
داخائو »
مراکز کشتار: نمای کلی »
"راه حل نهایی": نمای کلی »
بیگاری: نمای کلی »
هولوكاست »
گتوها (محله های یهودی نشین) »
آمیزه ای از قربانیان: نمای کلی »
آزادسازی اردوگاه های نازی ها »
دایرة المعارف هولوكاست »
The Camp System »
