America.gov - شرح قصه آمریکا

دیدار با چهره های تالار مشاهیر

• 

  بیب روث

  جورج هرمن ("بیب") روث در یک نظرسنجی ورزشی در سال 1999، به عنوان سومین ورزشکار بزرگ ایالات متحده پس از مایکل جردن و محمد علی، نامیده شد. او در سال 1914 و در سن 19 سالگی، فعالیت خود در لیگ برتر بیسبال را با تیم بوستون رد ساکس آغاز کرد. در سال 1919 او به تیم نیویورک یانکیز منتقل شد که تا پایان دوران بازی های حرفه ای خود در این تیم باقی ماند، به غیر از سال 1935. روث در ابتدا به عنوان یک پرتاب کننده توپ بازی می کرد، اما به زودی به دلیل مهارت خیره کننده خود در ضربه زدن با چوب شهرت زیادی به دست آورد. او اولین بازیکنی بود که در یک فصل 60 و در طول دوران بازی خود در مجموع 714 گل زد؛ رکوردی که تا سال 1974 شکسته نشد.
  
  روث، بیسبال را در ایالات متحده متحول و محبوب نمود. او همچنین نقشی مهم در توسعه این بازی در کشورهای دیگر داشت. او در سال 1934 در سفر ستاره های بیسبال به ژاپن حضور داشت. تاسیس اولین لیگ برتر بیسبال ژاپن در سال 1936، تا حد زیادی به علت این سفر بود. روث که از سن 7 سالگی در یک یتیم خانه بزرگ شده بود، علاقه خاصی به کودکان بیمار و محروم داشت. او اغلب از یتیم خانه ها و بیمارستان های کودکان بازدید می کرد و در بسیاری از فعالیت های نیکوکارانه مشارکت داشت. او بنیاد خیریه خود با نام بنیاد بیب روث را نیز تاسیس کرد.

  بازگشت به بالای صفحه
• 

  میشل کوان

  میشل کوان موفق ترین چهره رقابت های پاتیناژ در تاریخ ایالات متحده است و 5 بار قهرمان جهان، 9 بار قهرمان ایالات متحده و 2 بار برنده مدال المپیک شده است. کوان فرزند مهاجرانی چینی از هنگ کنگ بوده و در کالیفرنیا بزرگ شده است. کوان علاوه بر انگلیسی، به زبان کانتونی، زبانی که در هنگ کنگ و مناطق جنوبی چین از آن استفاده می شود، نیز صحبت می کند و در حال یادگیری ماندارین، زبان رسمی چین است. کوان پاتیناژ را از سن پایین شروع کرد و اولین بار در 7 سالگی در یک مسابقه برنده شد. او در 13 سالگی موفق شد تا برای بازی های المپیک زمستانی در لیلهامر، نروژ، به تیم المپیک ایالات متحده راه پیدا کند. او در دو المپیک زمستانی بعدی مدال به دست آورد و 9 مدال نیز درمسابقات جهانی کسب کرد ( پنج مدال طلا، سه مدال نقره و یک مدال برنز). حضور حرفه ای او در رشته پاتیناژ، بیش از 10 سال به طول انجامید. کوان در خارج از پاتیناژ نیز فعالیت های پرباری داشته و تعدادی کتاب نوشته است.
  
  کوان به عنوان سخنگوی شبکه اعجاز کودکان، برنامه قهرمانان در سرتاسر ایالات متحده که از فعالیت ها و دستاوردهای کودکانی که دچار بیماری های حاد هستند، تقدیر می کند، نقشی موثر در فعالیت های نیکوکارانه داشته است. کوان همچنین به ایجاد طرح کمک هزینه تحصیلی "جوایز شِوروله/ میشل کوان"، که به ورزشکاران برجسته زن کمک هزینه تحصیلی برای کالج اهدا می کند نیز کمک کرده است.
  
  کوان همچنین یک نماینده دیپلماسی عمومی ایالات متحده نیز می باشد. او در این مقام به کشورهای روسیه، چین و آرژانتین سفر کرده است. او در یک مصاحبه با America.gov گفت: "من در حال تلاش برای برقراری ارتباط با مردم سرتاسر جهان هستم."
  
  مقاله مرتبط: پاتيناژ باز آمریکایی شرکت کننده در المپیک، دانش آموزان را به پیروی از آرزوهایشان تشویق می کند

  بازگشت به بالای صفحه
• 

  جکی رابینسون

  جکی رابینسون، اولین آمریکایی آفریقایی تبار که در دوران جدید در لیگ برتر بیسبال بازی کرده است، فعالیت های ورزشی خود را با حضور در تیم های دانشگاهی شروع کرد. پس از خدمت در ارتش طی جنگ جهانی دوم، او به لیگ سیاهپوستان ملحق شد. در سال 1946، او اولین آمریکایی آفریقایی تبار بود که با حضور در تیم مونترال رویالز، توانست بر محدودیت های ناشی از رنگ پوست در بیسبال غلبه کند. او در سال 1947 به تیم بروکلین داجرز پیوست. جکی رابینسون به عنوان اولین سیاهپوستی که در لیگ برتر بازی می کرد، توسط بسیاری از بازیکنان و طرفداران بیسبال، مورد آزار و تبعیض نژادی قرار می گرفت، اما او هیچگاه در برابر این تبعیض ها واکنشی نشان نداد. موفقیت های حرفه ای او راه را برای حضور کامل سیاهپوستان در بیسبال هموار کرد و بسیاری از بازیکنان طراز اول لیگ سیاهپوستان توانستند در تیم های برتر کشور حضور یابند.
  
  رابینسون در خارج از زمین بازی، یک مدافع خستگی ناپذیر حقوق مدنی بود. او پس از بازنشستگی به تاسیس بانک ملی آزادی نیویورک و بسیاری از کمپانی های متعلق به اقلیت ها کمک کرد. او یکی از اعضای هیات مدیره انجمن ملی پیشرفت رنگین پوستان (NAACP) بود. او با پرزیدنت دوایت آیزنهاور و ریچارد نیکسون و همچنین رهبران جنبش حقوق مدنی، مارتین لوتر کینگ جونیور و مالکوم ایکس، مکاتبه می کرد. پس از مرگ رابینسون، همسر او بنیاد جکی رابینسون را تاسیس کرد که این بنیاد به جوانان اقلیت برای تحصیلات عالی کمک هزینه تحصیلی اعطا می کند.
  
  مقاله مرتبط: مشارکت در فعالیت های خیریه جکی رابینسون، بازیکن بزرگ بیسبال

  بازگشت به بالای صفحه
• 

  محمد علی

  محمد علی که در سال 1942 با نام کاسیوس مارسلوس کلی متولد شده است، به عنوان یکی از بهترین بوکسورهای قرن بیستم شناخته می شود. مجله Sports Illustrated او را "ورزشکار قرن"، مجله سی کیو او را "برترین ورزشکار قرن" و بی بی سی او را "چهره ورزشی قرن" نامیده اند. نقطه اوج فعالیت های او به عنوان یک بوکسور آماتور، کسب مدال طلای المپیک 1960 در رم در شاخه نیمه سنگین وزن بود. او در دهه های 1960 و 1970 توانست تقریباً تمامی بوکسورهای برجسته سنگین وزن آن زمان را شکست دهد.
  
  علی نیز مانند جکی جانسون، چهره محبوب خود، شخصیتی پرهیجان و ستیزه گر داشت. او به علت ارتباط خود با مالکوم ایکس و گرویدن به مذهب اسلام، مورد انتقادات زیادی قرار گرفت. او به دلایل مذهبی از شرکت در جنگ ویتنام خودداری کرد و به سرپیچی از فراخوان ارتش محکوم شد و به همین علت عنوان قهرمانی سنگین وزن او سلب شده و از ادامه مسابقات بوکس محروم گشت. در سال 1971، دیوان عالی ایالات متحده محکومیت محمد علی را لغو کرد. علی به مسابقات بوکس بازگشت و برای بار دوم و سوم عنوان قهرمانی سنگین وزن جهان را به دست آورد. او در سال 1981 بازنشسته شد و در سال 1984 علایم بیماری پارکینسون در او تشخیص داده شد. او پس از بازنشستگی، به فعالیت های نیکوکارانه مانند تهیه مواد غذایی و دارو برای نیازمندان در سرتاسر جهان پرداخته است.

  بازگشت به بالای صفحه
• 

  روبرتو کلمنته

  کلمنته یک پیشرو برای بازیکنان بیسبال آمریکای لاتین بود و روند حضور بازیکنان آمریکای مرکزی و کاراییب در لیگ برتر ایالات متحده را آغاز کرد. کلمنته که در پورتوریکو متولد شده بود، هنگامی که قرارداد حضور در تیم بروکلین داجرز را امضاء کرد، در یک تیم محلی بازی می کرد. او در 1945 به تیم پیتسبورگ پایرتز پیوست و برای 18 فصل در این تیم بازی کرد. پاسخ او در برابر تعصبات نژادی که در سال های اول حضورش در ایالات متحده با آن روبرو می شد، "من به رنگ پوست اعتقادی ندارم" بود. او برای شهامت زیاد خود در گرفتن توپ، 12 بار متوالی برنده جایزه دستکش زرین شده و یک بار نیز جایزه ملی برترین بازیکن لیگ را به دست آورد. او همچنین در سری بازی های سال 1971، عنوان ارزنده ترین بازیکن را کسب کرد. کلمنته در سال 1973 برای تالار مشاهیر بیسبال انتخاب شد و به دلیل مرگ ناگهانی او، از مهلت استاندارد انتظار 5 ساله در مورد او صرف نظر شد.
  
  علت مرگ کلمنته یک تصادف غم انگیز بود. او که از حامیان جدی کمک به محرومان بود، مسئولیت کمک رسانی به قربانیان یک زلزله در نیکاراگوئه را بر عهده گرفت. او در 31 دسامبر 1972 در حال پرواز با یک هواپیمای حاوی کمک های ارسالی بود که هواپیما مدت کوتاهی پس از برخواستن از زمین، در اقیانوس اطلس سقوط کرد. یک زندگی نامه نویس در مورد او نوشته است: "او مردی بود که می توانست زندگی اشرافی و پرتجملی به دور از مشکلات اجتماعی و فقری که در کودکی با آن روبرو بود، داشته باشد، اما این انتخاب او نبود. او زندگی خود را در راه کمک به نیازمندان فدا کرد." تمایل کلمنته برای استفاده از موقعیت خود به منظور کمک به نیازمندان، الگویی برای بسیاری از دیگر افراد بوده است. لیگ برتر بیسبال جایزه روبرتو کلمنته را ایجاد کرده است که به بازیکنی تعلق می گیرد که ارزش های کلمنته را تجسم بخشد. بنیاد روبرتو کلمنته در پیتسبورگ که در سال 1993 توسط پسر او تاسیس شد، به بهبود زندگی جوانان محروم و فقیر کمک می کند.
  
  اطلاعات بیشتری در مورد کلمنته در نمایشگاه آنلاین برندگان جوایز اسمیتسونیان در دسترس است.

  بازگشت به بالای صفحه
• 

  آرتور اَش

  آرتور اَش، یک آمریکایی آفریقایی تبار پیشگام در بازی تنیس، در ریچموند، ویرجینیا، بزرگ شد. اَش برای آنکه مجبور نباشد برای بازی تنیس از شهر خود که در آن زمان هنوز در آن تبعیض نژادی وجود داشت، زیاد دور شود، برای اتمام دبیرستان و ادامه بازی مورد علاقه اش، به سنت لوییس رفت. او با استفاده از یک بورسیه تنیس، به دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس رفت و تبدیل به اولین آمریکایی آفریقایی تباری شد که در مسابقات جام آزاد (گرانداسلم) ایالات متحده، مسابقات جام آزاد استرالیا و ویمبلدون برنده شد. در سال 1969، یک سال پس از آنکه اش در مسابقات جام آزاد ایالات متحده برنده شد، به او برای شرکت در مسابقات ملی آفریقای جنوبی ویزای این کشور را ندادند. او از این موضوع برای عمومی کردن چهره زشت آپارتاید استفاده کرد. در سال 1973 به او ویزا داده شد و او اولین سیاهپوست حرفه ای بود که در مسابقات ملی قهرمانی آفریقای جنوبی شرکت کرد.
  
  اَش در سال 1980 پس از یک حمله قلبی بازنشسته شد. در سال 1992 او اعلام کرد که به علت انتقال خون آلوده حین عمل جراحی قلب، به ایدز مبتلا شده است. او باقیمانده عمر خود را صرف مبارزه با نگرش بد اجتماعی نسبت به بیماری ایدز کرد. پس از مرگ، پیکر او در عمارت فرمانداری ریچموند، ویرجینیا، به خاک سپرده شد. پس از ژنرال ایالات متحده، توماس جاناتان "استون ول" جکسون، اولین شخصی بود که این افتخار به او داده می شد. در سال 1996، یک مجسمه از او در خیابان بناهای یادبود ریچموند نصب شد. استادیومی که در کویینز، نیویورک، قرار دارد و مسابقات جام آزاد ایالات متحده در آن برگزار می شود، به نام او نامگذاری شده است.

  بازگشت به بالای صفحه
• 

  اروین "مجیک" جانسون جونیور

  مجیک جانسون، یک بازیکن برجسته بسکتبال و مدافع مبارزه با HIV/ ایدز ، از سال 1979 تا 1992 در تیم لس آنجلس لیکرز بازی کرد و به این تیم کمک کرد تا در دهه 1980، پنج بار در مسابقات قهرمانی حرفه ای برنده شود. او در سال 1992 متوجه شد که به بیماری ایدز مبتلا شده است و اعلام بازنشستگی کرد. با این حال، او در المپیک سال 1992 بارسلون برای تیم "دریم تیم" که مدال طلا را کسب کرد، بازی کرد و طی مدتی از فصل 1996- 1995 نیز در تیم لیکرز بازی کرد.
  
  جانسون به دلیل خوش بینی، شادی و حرکات نمایشی خود در بسکتبال مشهور است. پس از بازنشسته شدن از بسکتبال حرفه ای، او تبدیل به یک مدافع پیشگیری از ایدز و روابط جنسی امن شد. او همچنین یک "نوآور اجتماعی" نیز شد و در بسیاری از مناطق محروم در سرتاسر کشور، سالن های نمایش، کافه های کوچک و سایر اماکن تفریحی را ایجاد کرد. بنیاد مجیک جانسون از طریق فراهم کردن آموزش و پرورش و همچنین خدمات اجتماعی و درمانی، شامل شیوه های پیشگیری از ابتلا به HIV/ ایدز ، به کودکان، جوانان و مردم فقیر کمک می کند.
  
  مقاله مرتبط: تیم بسکتبال المپیک ایالات متحده به تلاش خود برای به دست آوردن مدال طلا ادامه می دهد

  بازگشت به بالای صفحه
• 

  کال ریپکن جونیور

  کال ریپکن جونیور یکی از موفق ترین و استوارترین بازیکنان بیسبال در آمریکا است. ریپکن در کل دوران فعالیت خود – از 1981 تا 2001 – در پست های مدافع میانی داخل میدان و مدافع پایگاه سوم برای تیم بیسبال حرفه ای بالتیمور اوریولز بازی کرد. به او به دلیل حضور در 2,632 بازی متوالی طی 16 فصل و شکستن رکورد 56 ساله لو گریگ، لقب "مرد آهنین" را داده بودند. کال ریپکن 19 بار برای تیم ستاره های لیگ برتر انتخاب شد و در سال های 1983 و 1991 عنوان ارزنده ترین بازیکن لیگ آمریکا را به دست آورد. او در سال 2007 و در اولین سالی که امکان آنرا پیدا کرد، برای تالار مشاهیر بیسبال انتخاب شد.
  
  ریپکن پس از بازنشستگی در سال 2001، در ورزش و سیاست فعال بوده است. او کمک های نیکوکارانه بسیاری مانند حمایت از تحقیقات در مورد بیماری خشک شدن عضلات که به نام بیماری لو گریگ نیز نامیده می شود، انجام داده است. او با اعضای خانواده خود بنیاد کال ریپکن جونیور را – به یاد پدر خود – تاسیس کرد که هدف آن فراهم کردن برنامه های آموزش بیسبال، بیسبال، سافتبال و سایر برنامه ها برای کودکان محروم است که مهارت های اجتماعی مانند مدیریت و ورزشکار بودن را به آنها می آموزد. این بنیاد همچنین برای کمک به توسعه و رواج بیسبال در مناطق محروم شهرها، با لیگ برتر بیسبال همکاری می کند. کال ریپکن در سال 2007، تبدیل به نماینده ویژه ورزشی وزارت خارجه ایالات متحده شد و به پیشبرد سیاست های عمومی ایالات متحده کمک می کند.
  
  مقاله مرتبط: کال ریپکين ستاره بیس بال از ورزش به عنوان پلی بین فرهنگ ها استفاده می کند

  بازگشت به بالای صفحه
• 

  مایکل جردن

  مایکل جردن، یکی از بزرگترین بازیکنان بسکتبال در تاریخ انجمن ملی بسکتبال (NBA)، طی سال های 1984 تا 1993 و 1995 تا 1998 در تیم شیکاگو بولز بازی کرد و موجب کسب شش عنوان قهرمانی توسط این تیم شد. او بین سال های 2001 تا 2003 برای تیم واشنگتن ویزاردز بازی کرد. جردن رکورد شش مرتبه دریافت جایزه ارزنده ترین بازیکن بازی های نهایی مسابقات قهرمانی NBA را دارد. او همچنین به دریافت دو مدال طلای المپیک در رشته بسکتبال در سال های 1984 و 1992 نیز کمک کرد. مجیک جانسون، که خود از اسطوره های بسکتبال به شمار می رود، گفته است: "مایکل جردن در یک سو قرار دارد و بقیه ما در سوی دیگر."
  
  جردن همچنین به دلیل اختصاص دادن پول و وقت خود به فعالیت های نیکوکارانه شهرت دارد. او درآمد خود در فصل 2002- 2001 را برای فعالیت های امدادی پس از حملات 11 سپتامبر 2001 اهدا کرد. او با باشگاه های پسران و دختران آمریکا، صندوق کالج یونایتد نگرو و المپیک های ویژه در ارتباط بوده و برای مبارزه با گسترش بیماری HIV/ ایدز کمک های مالی اهدا کرده است. او همچنین میزبانی تورنمنت مسابقات دعوتی گلف مایکل جردن را بر عهده دارد، که بخش عمده ای از درآمد این مسابقات صرف فعالیت های خیریه می شود.
  
  مقاله مرتبط: تیم بسکتبال المپیک ایالات متحده به تلاش خود برای به دست آوردن مدال طلا ادامه می دهد

  بازگشت به بالای صفحه
• 

  لنس آرمسترانگ

  لنس آرمسترانگ، یک دوچرخه سوار شگفت انگیز و قهرمان بسیاری از مبتلایان به سرطان، اولین بار در سن 13 سالگی در یک تورنمنت دوچرخه سواری برنده شد و در 16 سالگی تبدیل به یک دوچرخه سوار حرفه ای شد. در سال 1996، او برترین دوچرخه سوار در سطح جهان بود. در همان سال اتفاقی غم انگیز رخ داد: سرطان بیضه در آرمسترانگ تشخیص داده شد. امکان زنده ماندن او کمتر از 50 درصد در نظر گرفته می شد. لنس شروع به شیمی درمانی کرده و توانست بهبود یابد. سپس او بازگشتی شگفت انگیز به دنیای دوچرخه سواری داشت. او از سال 1999 تا 2005، به صورتی بی سابقه برای هفت بار متوالی برنده جام دور فرانسه شد. او پس از هفتمین قهرمانی دور فرانسه ، از دوچرخه سواری حرفه ای خداحافظی کرد.
  
  تجربه ابتلا به سرطان، آرمسترانگ را تبدیل به مدافع مبتلایان به این بیماری کرد. او چند ماه پس از آنکه بیماری سرطان در او تشخیص داده شد، بنیاد لنس آرمسترانگ را تاسیس کرد، که راهکارها و اطلاعات سودمندی را برای مبتلایان به سرطان فراهم می کند. این بنیاد در زمینه پیشگیری از سرطان، دستیابی به آزمایش های این بیماری و مراقبت از بیماران و توسعه شرایط زندگی آنها فعالیت می کند. این بنیاد همچنین در زمینه های تحقیقاتی نیز سرمایه گذاری می کند.

  بازگشت به بالای صفحه
• 

  میا هام

  میا هام، یک بازیکن برجسته فوتبال (که در آمریکا ساکر نامیده می شود)، جوانترین بازیکنی بوده است که برای ایالات متحده فوتبال بازی کرده است. او در سن 15 سالگی به تیم ملی پیوست. او در سال های 1991 و 1999 به برنده شدن تیم آمریکا در جام جهانی زنان فیفا ( فدراسیون بین المللی انجمن فوتبال ) کمک کرد. او همچنین دو مدال طلای المپیک را در سال های 1996 و 2004 و یک مدال نقره را در سال 2000 کسب کرده است. او در سال های 2001 و 2002 عنوان بازیکن سال فیفا را به دست آورد. او با 158 گل، گل زن برتر تاریخ بین مردان و زنان در رقابت های بین المللی می باشد.
  
  موفقیت های هام موجب تشویق بسیاری از زنان در ایالات متحده و سرتاسر جهان برای فعالیت های ورزشی شد. او همچنین با تاسیس بنیاد میا هام، به فعالیت های نیکوکارانه نیز پرداخته است. این بنیاد برای بیماران نیازمند به پیوند مغز استخوان پول جمع آوری کرده و آگاهی مردم در مورد این بیماری را افزایش می دهد و همچنین تلاش می کند تا فرصت های ورزشی بیشتری برای زنان جوان فراهم کند. هام به گسترش و محبوب کردن فوتبال زنان در آمریکا کمک کرده است.

  بازگشت به بالای صفحه
• 

  تایگر وودز

  او در سن 2 سالگی بازی گلف را شروع کرد و در 8 سالگی برنده مسابقات پسران 10-9 ساله در رقابت های قهرمانی گلف نوجوانان جهان شد. او تحصیل در دانشگاه استنفورد را پس از دو سال رها کرد تا تبدیل به یک بازیکن حرفه ای گلف شود. او در سال 1997 و از سال 1999 تا 2007، به عنوان بازیکن سال انتخاب شده است. او با رکورد 12 ضربه، جوانترین برنده تورنمنت مسترز بوده و اولین آمریکایی افریقایی تبار یا آمریکایی آسیایی تباری می باشد که در این تورنمنت برنده شده است. تایگر وودز اولین بازیکن گلفی است که هر چهار عنوان قهرمانی حرفه ای عمده را به طور همزمان در اختیار داشته است. تایگر وودز که اصلیتی چند نژادی دارد – آسیایی، آفریقایی، آمریکایی، سرخپوست آمریکایی و سفیدپوست – یک رشته ورزشی را در اختیار خود گرفته است که برای مدت ها تحت تسلط سفیدپوستان بود و به افزایش و متنوع ساختن علاقه عمومی به این ورزش کمک کرده است.
  
  وودز پروژه های نیکوکارانه بسیاری را با تاکید بر دستاوردهای جوانان ایجاد کرده است. بنیاد تایگر وودز، جوانان را تشویق می کند تا به اهداف مورد علاقه خود و اهداف شغلی خود دست یابند. این بنیاد شامل مرکز آموزشی تایگر وودز، یک مرکز آموزشی 3,300 متر مربعی در آنهایم، کالیفرنیا، می باشد. این بنیاد از فعالیت های نیکوکارانه در راستای افزایش فرصت ها برای جوانان محروم، حمایت می کند. این بنیاد همچنین ورزش گلف را در بین جوانان محروم توسعه می دهد.

  بازگشت به بالای صفحه