بوسنی/هرزگوین

از کتاب اطلاعات جهانی سیا

«اعلام حاکمیت بوسنی و هرزگوین در اکتبر ١٩٩١ توسط اعلام استقلال از یوگسلاوی سابق در ٣ مارس ١٩٩٢ پس از یک رفراندوم که توسط قوم صرب تحریم شده بود، پیگیری شد. صرب های بوسنی- که از جانب صربستان و مونتنگروی همسایه حمایت می شدند- به قصد تجزیه جمهوری در طول خطوط قومیتی و پیوند دادن نواحی صرب نشین برای تشکیل «صربستان بزرگ»، به مقاومت مسلحانه پرداختند. در مارس ١٩٩٤، بوسنیایی ها و کروات ها تعداد دسته های رزمنده را با امضای توافقنامه ای برای ایجاد فدراسیون مشترک بوسنیایی/کروات در بوسنی و هرزگوین از سه به دو تقلیل دادند. در ٢١ نوامبر ١٩٩٥ گروه های درگیر جنگ قرارداد در دیتون اوهایو صلحی را امضا کردند که جنگ سه ساله داخلی بین قومیتی را متوقف کرد (توافقنامه نهایی در ١٤ دسامبر ١٩٩٥ در پاریس امضاء شد). توافق صلح دیتون مرزهای بین المللی بوسنی و هرزگوین را ابقا کرد و یک دولت مشترک چند قومیتی دموکراتیک ایجاد کرد که با هدایت سیاست خارجی، دیپلماتیک و مالی تقویت می شد. همچنین لایه دومی از حکومت، تشکیل شده از دو بخش تقریباً مساوی از لحاظ اندازه، درنظر گرفته شد: فدراسیون بوسنیایی/کروات بوسنی و هرزگوین و جمهوری صربی بوسنی تحت رهبری صرب ها (RS). دولت های فدراسیون و RS با سرکشی به اکثر اعمال دولت تقویت شدند. دفتر نمایندگان عالی رتبه (OHR) برای نظارت بر اجرای جنبه های مدنی موافقتنامه تأسیس شد. در ١٩٩٥-١٩٩٦، یک نیروی ٦٠.٠٠٠ نفری حافظ صلح به رهبری ناتو (IFOR) برای اعمال و نظارت بر اجرای جنبه های نظامی موافقتنامه در بوسنی خدمت می کردند. نیروی حافظ صلح ناتو با یک نیروی کوچکتر ایجاد پایداری به رهبری ناتو (SFOR) جایگزین شد که مأموریت آن ممانعت از تجدید دشمنی ها بود. نیروهای حافظ صلح اتحادیه اروپا (EUFOR) در دسامبر ٢٠٠٤ جایگزین نیروی ایجاد پایداری ناتو شد؛ مأموریت آنها حفظ صلح و پایداری در سرتاسر کشور است. نیروی حافظ صلح اتحادیه اروپا قرار است از آغاز سال ٢٠٠٧ مأموریت خود را به پایان رساند.»