دولت ایالات متحده | تعادلی انعطاف پذیر میان نهادها
11 دسامبر 2008
رئیس جمهوری آمریکا و مطبوعات
نوشته. مارتا جوینت کومار
وقتی باراک اوباما زمام امور را به دست گیرد به تیمی در کاخ سفید نیاز دارد که به حال و هوای روابط بین رئیس جمهوری و مطبوعات آگاه بوده و دارای کارمندانی باشد که درک بهره گیری از مطبوعات را داشته باشند. با درنظر داشتن همه سخنرانی های عمومی که امروز یک رییس جمهوری ایراد می کند و وقت زیادی که برای پاسخ گویی به پرسش های خبرنگاران اختصاص می دهد، رئیس قوۀ اجرایی به تیمی نیاز در محل دارد که به او برای ارتباط با مردم و ارائه برنامه ها و اهدافش به آنها کمک کند.
مارتا جوینت کومار استاد علوم سیاسی دانشگاه تاوسن و مولف مشترک چندین کتاب در باره رسانه ها و رئیس جمهوری است. کتاب های او عبارتند از تصویرسازی سنتی رئیس جمهوری در سال 1981: کاخ سفید و رسانه ها و اداره و تنظیم پیام رییس جمهوری:عملیات ارتباطی کاخ سفید.
جیمز هگرتی وزیر مطبوعات پرزیدنت آیزنهاور، هنگام دادن اجازه انتشار نوار کنفرانس مطبوعاتی او گفت: " من خوشحالم که نوار بیانیه را به رادیو، تلویزیون و فیلم های خبری دادیم. آن گزارشگران مغرض به جهنم بروند ، ما مستقیماً به مردم مراجعه می کنیم، آنها می توانند به درستی حرف های پرزیدنت ( آیزنهاور) را بدون خواندن مطالب مغرضانه و تحریف شدۀ روزنامه ها، بشنوند".
تمایل شدید به استفاده از سازمان های خبری برای بر قراری روابط مستقیم و بدون محدودیت و تحریف با مردم، مانند شکایت از دشمنان روسای جمهوری،یعنی مطبوعات، یک موضوع همیشگی در امر ارتباطات رئیس جمهوری بوده است. بیش از دوماه از آغاز کار پرزیدنت جرج دبلیو بوش نمی گذشت که او شکایت از "صافی" [ مطبوعات] را شروع کرد. او طی یک سخنرانی در 23 مارس 2001 در پرتلند، اورگان گفت، من دریافتم که برای من موٍثّر تر است از پایتخت کشور بیرون بروم و برنامه بودجه ام را رو در رو با مردم در میان بگذازم، تا این که برای این کار متّکی به "واسطه " باشم. گاهی حقایق به نوعی مسخ می شوند... اگر ناراحت نمی شوید، اجازه بدهید راجع به بودجه ام و اینکه در صورت توانایی در باز آوردن سلامت مالی به پایتخت برای پول چه مصرفی در نظر گرفته ایم، توضیح بدهم. بوش مثل روسای جمهوری گذشته ناراحتی خود را از مطبوعات ابراز و تاکید کرد، که خبرهای مربوط به او و برنامه هایش را پوشش نمی دهند و او می خواهد که هر دو موضوع منعکس شود.
وقتی روسای جمهوری، در باره مطبوعات شکایت می کنند، زود می فهمند که سازمان های خبری بخشی از حوزه مدیریت رییس جمهوری را تشکیل می دهند. جیمز هگرتی از خبرنگاران شکایت داشت، ولی در همان حال با آنها به نحوی کنار می آمد، آنهارا دوبار در روز در دفتر خود توجیه می کرد، به آنها اجازه می داد به در تمام روز دسترسی مستقیم به او داشته باشند و به آنها اطمینان می داد که در برنامه رویدادهای مربوط به رئیس جمهوری و سفرهای او قرار بگیرند و برای دیدن وی و شنیدن مطالب او در بهترین جا بنشینند و به طور کلی به نیازهای آنها، برای پوشش خبری و اطلاعات لازم پاسخ داده می شود. هگرتی چیزی می دانست که سایر کارمندان کاخ سفید و روسای جمهوری در باره کاخ سفید آموخته اند، آن موضوع ارتباطات بود. روابط با مطبوعات، رابطه ای پر تنش است ولی رابطه ای است که به روسای جمهوری کمک می کند. مردم می خواهند بدانند که رئیس جمهوری چه می کند و چه برنامه ای دارد. سازمان های خبری آن اطلاعات را برایشان، فراهم می کنند.
سه عامل در رابطه بین کاخ سفید و مطبوعات به ما اطلاعات زیادی می دهند که چگونه این رابطه از یک دولت به دولت یگر تغییر می کند. اول رابطه یک همکاری است. ممکن است تنش بین دو طرف وجود داشته باشد، ولی براساس روابط روزانه، منافع هر طرف ایجاب می کند که با طرف دیگر به طور موثّر همکاری کند. دوم، عملیات ارتباطاتی کاخ سفید با ادارات مراکزی تبلیغات است که از دولتی تا دولت دیگر برجای مانده اند و با و مقررات ضوابط اصلی شامل تمام دولتها ادامه پیدا می کنند. این مقررات به نظر ساده و جاودانی جلوه می کنند– حقیقت را بگویید، اخبار بد را با توضیحات خود در باره آن منتشر کنید – ممکن است در داخل کاخ سفید این وسوسه وجود داشته باشد که از ضوابط پیروی نکنند. این یکی از عواملی است که شغل وزیر مطبوعات را خیلی مشکل می کند. سوم سازمان های خبری ابزارهای اصلی رئیس جمهوری و کارگزاران او برای رساندن تعداد فراوان سخنرانی ها و مصاحبه های مطبوعاتی و بیانیه های رئیس جمهوری به اطلاع مردم هستند. با این همه آنها این روابط را کنترل نمی کنند، چون باید به پرسش های خبرنگاران پاسخ دهند.
عوامل همکاری
برای اینکه روابط بین رئیس جمهوری و کارگزارانش با سازمان های خبری به نحوی به موثّرترین شکلی برقرار باشد، رئیس جمهوری و کارگزارانش نیاز به همکاری با گزارشگرانی دارند که مطالب آنها را منتشر می کنند. جز از طریق سازمان های خبری، رئیس جمهوری از جه راه دیگری دیگری "واقعیات" را به طور منظم به اطلاع مردم می رساند؟
به طور روزانه در حدود صد خبرنگار و عکاس و تولید کننده اعضاء گروه فیلم برداری وابسته به روزنامه، خبرگزاری، تلویزیون و رادیو در کاخ سفید مستقر و برای ارسال تصاویر رئیس برای مردم و نوشتن مطالب در باره او و دولتش آماده هستند. هر قدر هم که رئیس جمهوری و کارکنان کاخ سفید از خبرنگاران ناراضی باشند، همانطور که از 1902، هنگام شروع استفاده ساختمان ضمیمۀ کاخ مرسوم شده، حضور آنها را در ضلع غربی کاخ سفید همچنان تحمل خواهند کرد. همکاری بین کاخ سفید و خبرنگاران شامل تهیه خبر برای آنها راجع به رئیس جمهوری و برنامه های او است – و سازمان های خبری از بخش بزرگی از اطلاعاتی را که به دست می آورند به هر کیفیتی استفاده می کنند و تنش وقتی در روابط آنها ظاهر می شود که کاخ سفید با گزارش سازمان های خبری و آنچه که گزارشگران در داستان های خود می گنجانند، مخالف است.
هرقدر هم که حفظ حضور گزارشگران در کاخ سفید برای سازمان های خبری گران تمام شود، آنها این کار را ز سال 1896 ، وقتی که عده ای از روزنامه ها خبرنگاران خود را دور میزی خارج از دفتر وزیر مطبوعات که امروز هم پایه رئیس کارکنان کاخ سفید است مستقر کردند، انجام داده اند. هدف سازمان های خبری همواره این بوده که گزارشگران آنها، نزدیک مرکز خبر باشند، تا خبرهای دست اول را منتشر کنند.
خبرنگاران هرگز دسترسی نزدیک خود را به اخبار ریاست جمهوری از دست نداده اند. امروز شبکه های مهم تلویزیونی جای آراسته ای بر فراز راه ورود اتومبیل، در ضلع شمالی کاخ سفید دراختیار دارند که از انجا به طور زنده، اخبار را پخش می کنند. گزارشگران تلویزیونی مهمان نیز می توانند از آن محل استفاده کنند. کاخ سفید و سازمان های خبری با هم برای حفظ جا، همکاری می کنند، چون می دانند که جا، مانند محل تازه بازسازی شدۀ سالن مطبوعاتی کاخ سفید، به حال سازمان های خبری مفید است، سازمان های خبری و دولت مشترکاً هشت ملیون دلار برای بازسازی آن خرج کرده اند، از این مبلغ، دو ملیون دلار توسط مطبوعات پرداخت شده است.
تاریخچۀ تداوم همکاری
وزیر مطبوعات مقامی از جملۀ کارکنان ریاست جمهوری است که دارای طولانی ترین پیشینه است . هریک از سیزده رئیس جمهوری که از سال 1929 به این مقام رسیده اند دستیاری برای امور مطبوعاتی داشته اند. کسانی که متصدی این مقام بودند روابط رئیس جمهوری را، با مطبوعات اداره می کردند وطبق نظر رییس قوۀ اجرایی و کاردانش اطلاعات لازم را در اختیار خبرنگاران می گذاشتند.
در سال 1969 پرزیدنت ریچارد نیکسن عامل دومی را به حوزه ارتباطات کاخ سفید افزود و آن اداره ارتباطات بود که هنوز پا برجا است. آن اداره به طور سنتی برنامه های گسترده ارتباطی را طرح و تنظیم و اداره می کند که برنامه های پرزیدنت را در معرض افکار عمومی و سایر کسانی که به حمایت آنها نیاز دارد قرار می دهد. این در حالی است که وزیر مطبوعات و کارمندانش اطلاعات روزانه را که بیشتر فعالیت های رئیس جمهوری پوشش می دهد برای خبرنگاران تهیه می کنند. طول عمر و دوام این ادارات، در دوره های دموکرات ها و جمهوری خواهان نشان دهنده تداوم نیازی است که به خدمات آنها احساس می شود.
مقررات و ضوابطی که بر روابط بین گزارشگران و مقام های دولتی حاکم است نیز همچنان ادامه دارد. حتی ترتیب مطالبی که باید به اطلاع مردم برسد و مطالبی که نباید در اختیار آنها گذاشته شود، و" پیشینه امر" تقریباً، به همان وضع باقی مانده است. مطالبی که باید به اطلاع مردم برسد و گزارشگران می توانند از آنها با ذکر نام منبع خبر، استفاده کنند. امروزه بیشتر خبرهای ریاست جمهوری را می توان به اطلاع عموم رساند. اطلاعات زمینه به معنای اطلاعات یک منبع خبری مثل افراد کاخ سفید است که به خبرنگاری چیزی می گویند و او می تواند آن را بدون ذکر نام شخص گزارش دهد، ، بنابراین یک خبرنگار می تواند بنویسد " یک مقام ارشد کاخ سفید امروز گفت" وقتی خبرنگار نباید خبری را گزارش دهد، مجازنیست به هیچ صورتی از آن استفاده کند. هرچند از نقطه نظر عملی خبرنگاران می توانند همان اطلاعات را از کسی بگیرند که اجازه انتشار آن را با ذکر یا بدون ذکر منبع به آنها بدهد.
همچنین اصول اجرائی تبلیغات که به نفع رئیس جمهوری و دولت او است ادامه دارد. ران نیسین وزیر مطبوعات پرزیدنت جرالد فورد آن اصول را بنیان گذاشت که دامنۀ آن به نسل های بعد تسری یافته و برای همه مقام های ارتباطی قابل اجراء است. او گفت، " من فکر می کنم که بیشتر وزیران مطبوعات با هر سابقه ای که داشته باشند به این نکته توجه خواهند کرد که این اصول، برای سال های سال و دولتی بعد از دولت دیگر اجراء خواهد شد. به طور مثال: حقیقت را بگویید، دروغ نگویید. چیزی را مخفی نکنید، خبر بد را خودتان مطرح کنید و هرجه زودتر این کار را بکنید و همه را با توضیحات خود بیان کنید.
در عین حال همیشه برای کارگزاران مطبوعات آسان نیست که آن رهنمود ها را اجرا کنند. ران نیسین همچنین افزود،" ... که در بسیاری از موارد، اعضای دیگری از کارکنان نمی خواهند آن اصول را اجراء کنند، آنها آن را نمی فهمند." در زمان جرج بوش در کاخ سفید، ما دیدیم چقدر برای اسکات مک للن وزیر مطبوعات مشکل بود که اطلاعات دقیق را از مقامات ارشد کاخ سفید دریافت و در نتیجه این کار به از دست دادن اعتبارش انجامید. همین وضع نیز در دولت های گذشته با پیامدهای مشابه اتفاق افتاد. فرد جدیدی به عنوان وزیر مطبوعات می آید.
سازمان های خبری: ابزارهای بی مهار
یک رئیس جمهوری، در روابطش با سازمان های خبری، مصالح زیادی در میان دارد،چون برای اداره کشور احتیاج دارد که مردم نظرات او را درک کنند. او برای طرح برنامه ها تامنین بودجه برای آنها به موافقت کنگره نیاز دارد. مقام او طوری است که به جای اقدام فردی باید با سایر مراجع همکاری و دیگران را، در قدرت اجرایی خود سهیم کند. و در این مرحله است که سازمان های خبری ایفاء نقش می کنند. آنها ابزارهای ارتباط با مردم هستند که رییس جمهوری به حمایت آنها برای قانع کردن کنگره به منظور تصویب برنامه های دولت نیازمند است.
رئیس جمهوری آمریکا از کاخ سفید، از همۀ گوشه و کنار کشور و از دنیا صحبت می کند. سازمان های خبری هرجا که او می رود، با او هستند، رونوشت تلگراف ها را می فرستند، مقاله می نویسند و در رادیو و تلویزیون گفته های اورا پخش می کنند. هر کس می تواند نیاز یک رییس جمهوری را، به سازمان های خبری با کثرت سخنرانی های عمومی و اظهارات او درک کند. پرزیدنت بوش به طور متوسط در شش روز هفته روزی6 .1 سخنرانی و اظهار نظر داشت که در مقایسه کلینتون که 8. 1 سخنرانی بزرگ و کوچک در روز ایراد می کرد. امروز می شود انتظار داشت که یک رییس جمهوری در سال تقریباً 500 بار مخصوصاً در سال اول تصدی مقام، سخنرانی کند. کلینتون در سال 1993 ، سال اول زمامداری خود 602 بار سخنرانی کرد. بوش 508 بار در سال 2001، سخنرانی و اظهار نظر کرد.
هزینۀ استفاده از سازمان های خبری به عنوان وسیله ای برای ارائه گفته ها و نظرات رییس جمهوری به مردم ، تهیه و فراهم آوردن اطلاعات برای سازمان ها و گزارشگران آنها، مخصوصاً کسانی است که در کاخ سفید مستقر هستند. آنها علاوه بر آنچه که پرزیدنت و کارمندان او ارائه می دهند، در جستجوی خبرهای دیگری هستند. اظهارات رئیس جمهوری فقط قسمتی از داستان های خبری است. آنها میل دارند به پرسش هایشان در باره انگیزه های پرزیدنت و برنامه های جانشین و الویت هایش پاسخ داده شود.
گزارشگران به طور روزانه می توانند خبرها را از کارکنان رئیس جمهوری و بیشتر از همه از وزیر مطبوعات او کسب کنند. با وجود این، بنا به روال معمول می خواهند، پاسخ پرسش های خود را مستقیماً از رئیس جمهوری بشنوند. هرچند که روسای جمهوری آمریکا از سال 1913 به اینسو، به پرسش های خبرنگاران در یک عرصۀ باز کنفرانس مطبوعاتی پاسخ داده اند، مطالب اینگونه جلسات غالباً قابل انتشار نبود. از ژانویۀ سال 1955 انتشار پاسخ های رئیس جمهوری قابل انتشار شد و در دسترس تلویزیون قرار گرفت، و این هنگامی بود که پرزیدنت آیزنهاور برای نخستین بار در چنین نشستی را بر پا ساخت.
امروز رئیس جمهوری آمریکا، با خبرنگاران در سه محل ملاقات می کند. نخست در کنفرانس های مطبوعاتی که او در طی آنها با خبرنگاران برای پاسخگویی به پرسش هاشان به مدت نیم ساعت در یک جلسۀ آزاد ملاقات می کند. گاهی رهبران خارجی هم با او هستند و گاهی او تنها با آنها گفتگو می کند. علاوه بر این رئیس جمهوری به پرسش های خبرنگاران به طور مرتب در اتاق بیضی وسایر مکانهای اطراف کاخ سفید مثل باغ رُز بیرون از اتاق بیضی، پاسخ می دهد. گذشته از اینها، رییس جمهوری با گزارشگران کشورهای خارجی و نمایندگان سازمان های خبری داخلی نیز مصاحبه می کند. برای مثال پیش از سفر رییس جمهوری به خارج او با گزارشگران سازمان های خبری کشوری که به آنجا مسافرت می کند، به مصاحبه می نشیند. این نشست ها به این سبب برگزار می کند که مردم آن کشور را در باره انیدهای خود از سفر سازد.
وقتی مجموع کنفرانس های مطبوعاتی و نشست های پرسش و پاسخ و مصاحبه های رئیس جمهوری به حساب آید، ملاحظه می شود که او بر این گرد همایی های منظم فقط تا حدی کنترل دارد. روسای جمهوری، مجبور به پاسخ دادن به پرسش ها نیستند، ولی اگر آنها این کار را نکنند، با خطر انتقاد مواجه می شوند. پرزیدنت کلینتون در سال اول رییس جمهوری 332 بار به پرسش های خبرنگاران پاسخ داد، درحالیکه پرزیدنت بوش در سال اول تصدی خود 211 نشست از آن دست با آنها داشت. بعد از سال اول، در هیچیک از گردهمایی های هفت سال دیگر بوش بیش از 150 بار به پرسش های گزارشگران پاسخ نداد. کلینتون در بقیه هفت سال زمامداریش 275 بار یا کمتر از این گونه نشست ها داشته است. در تمام این نشست ها، روسای جمهوری در معرض خطر اشتباهاتی قرار دارند، که البته دوست ندارند برایشان پیش آید و اگر بتواند از آن احتراز می کنند.
دولت جدید
وقتی باراک اوباما زمام امور را به دست گیرد به تیمی در کاخ سفید نیاز دارد که به حال و هوای روابط بین رئیس جمهوری و مطبوعات آگاه بوده و دارای کارمندانی باشد که درک بهره گیری از مطبوعات را داشته باشند. با درنظر داشتن همه سخنرانی های عمومی که امروزه یک رییس جمهوری ایراد می کند و وقت زیادی که برای پاسخ گویی به پرسش های خبرنگاران اختصاص می دهد، رئیس قوۀ اجرایی در محل به تیمی نیاز دارد که به او برای ارتباط با مردم و ارائه برنامه ها و اهدافش به آنها کمک کند. این امر لازمۀ یک رهبری کارآمد است
