قانون اساسی ایالات متحده یک حکومت فدرال بنیان نهاده که در آن هر قوه مستقل از قوای دیگر عمل می کند (تفکیک قوا)، اما قدرت هر قوه به وسیله دیگر قوا محدود شده است و قدرت در هیچیک از قوای سه گانه متمرکز نیست (مهار و موازنه قوا). این نحوۀ نگرش، در حالی که شکل گیری یک حکومت مرکزی نیرومند را امکان پذیرمی کند، موجب محافظت جامعه در برابر استبداد و پاسداری از حقوق شهروندان نیز می شود.
• قدرت قوه قانونگذاری را با اعلام مغایرت یک قانون با قانون اساسی، مهار کند
• قدرت قوه مجریه را با اعلام مغایرت یک اقدام (مانند یک فرمان اجرائی) با قانون اساسی مهار کند.
• قدرت قوه مقننه را با رد (وتو) لوایحی که توسط کنگره تصویب شده است، مهار کند.
• قدرت قوه قضائیه را با معرفی قاضیان جدید و یا جایگزین کردن قضاتی که در می گذرند یا بازنشسته می شوند، تحت مهار در آورد.
• قدرت قوه مجریه را با امتناع از تامین اعتبار فعالیت های اجرائی (قدرت کیف پول)، و با اعلام جرم علیه رئیس جمهوری و یا معاون رئیس جمهوری و یا با خودداری از افرادی که رییس جمهوری برای مشاغل فدرال معرفی کرده است، مهار کند.
• بر قدرت قوه قضائیه با اعلام جرم علیه قضات فدرال و قاضییان دیگر مهار گذارد .
در کنگرۀ ایالات متحده، هر مجلس – مجلس سنا و مجلس نمایندگان- قدرت مجلس دیگر را مهار می کند. نمونه بسیار گویای این موضوع ضرورت تصویب یک لایحه به وسیلۀ هر دو مجلس، پیش از قوت قانونی یافتن آن است.
واجد بودن شرایط رأی دادن، در تاریخ آمریکا یک پرسش مداوم بوده است. از زمان پیدایش کشور، حق رأی به تدریج از حقی محدود به سفیدپوستان، مردان ومالکان مستغلات به یک حق همگانی برای تقریباً همه افراد بالای 18 سال بسط یافته است.
قانون اساسی یک چارچوب وسیع است که، حتی بعد از گذشت 220 سال، انعطاف پذیری خود را برای سازگاری با جهان در حال تغییر از دست نداده است.
اطلاعاتی که در این تارنما ارائه می شود درباره سیاست خارجی فعلی ایالات متحده، و زندگی و فرهنگ در آمریکا است. این اطلاعات در اداره برنامه های اطلاعات بین المللی وزارت امور خارجه تهیه و تولید می شود. پیوند به سایر تارنماها به منزله تایید نظرات ارائه شده در آنها نیست.