جهت مشاهده فيلم RealPlayer مورد نياز است

طبق روال، سعی می کردم بلافاصله تمام مدارک موجود در باره آنچه که در اردوگاه اتفاق افتاده بود را ضبط کنم. هر اردوگاهی یک دبیرخانه داشت. و کاری که می کردم این بود که مستقیماً به دبیرخانه می رفتم و سعی می کردم بفهمم چه کسی مسئول آنجاست و چه چیزهایی آنجا وجود دارد. بعد هر چه را که به درد دادرسی جنایات جنگی می خورد ضبط می کردم. وقتی به دبیرخانه ماوتهاوزن وارد شدم، یک زندانی را مشغول کار دیدم. اگر در اردوگاه کسی می توانست در بیمارستان، دبیرخانه یا آشپزخانه کار کند، موقعیت ممتازی داشت. او گفت: "منتظرتان بودم، با من بیایید." به خاطر دارم که با او به سمت حصارهای سیم خاردارِ متصل به برق رفتیم و او یک جعبه حاوی مدارک را که مخفی کرده بود، از زیر خاک بیرون کشید. آن مدارک، کارت های شناسایی تمام افراد اس اس بود که به اردوگاه وارد و از آنجا خارج شده بودند. عکس آنها هم روی کارت ها بود. شماره شناسایی و آدرس و تاریخ تولد آنها و اطلاعاتی از این دست هم در آن مدارک دیده می شد. او موظف بود که تک تک این مدارک را پیش از صدور مدارک جدید و یا هنگام خروج فرد از اردوگاه از بین ببرد، اما این کار را نکرده بود، و این به معنای آن بود که هر بار با نگه داشتن یکی از آن مدارک، جان خودش را به خطر انداخته بود. و صدها مدرک آنجا بود. او حاضر شده بود این کار را انجام بدهد چون امید داشت و می دانست که روز مجازات فرا خواهد رسید. و این مدارک را برای آن روز حفظ کرده بود. به همین خاطر، از نظر من این کار نشانگر امید و اعتماد و ایمان و شهامت بشر، و بسیار تکان دهنده و شورانگیز بود.