گوناگونی | محلی برای همگی
15 جولای 2008
پارک های ایالات متحده: نمودار زمانی
1872
کنگره ایالات متحده پارک ملی یلواستون[1] را در مناطق وایومینگ و مونتانا " به عنوان یک پارک عمومی یا ترفیح گاهی برای بهره مندی و لذت مردم از طبیعت " با وسعت 2 میلیون جریب (بیش از 000/800 هکتار) احداث می کند.
1916-1890
سیزده پارک خوش منظر دیگر از سوی کنگره مورد تصویب قرار می گیرد، که شامل پارک ملی مانب رینر[2] در واشنگتن، یوسمیتی[3] در کالیفرنیا، و راکی مانتین[4] در کلرادو هستند. تمامی پارکها در غرب [ایالات متحده] قرار دارند.
1906
با تصویب " قانون آثار تاریخی " اهمیت حفاظت از مکانهای بومیان آمریکا پیش از تاریخ به رسمیت شناخته می شود و به رؤسای جمهوری ایالات متحده این اختیار داده می شود تا مکانهای باارزش و مهم را به عنوان یادمان های ملی اعلام کنند. تا 1909، رئیس جمهور تئودور روزولت (تئودور روزولت)[5] 18 مکان را به عنوان یادمان های ملی اعلام کرده بود.
1916
کنگره لایحه ایجاد سازمان پارک های ملی [6] را تصویب می رساند که بر اساس آن اداره 35 پارک و یادمان تاریخی به وزارت داخله ایالات متحده تحت حوزه قضایی همین سازمان می سپارد.
1926
کنگره احداث پارک های ملی شناندوآ[7] ، گریت اسموکی مانتین[8] ، و ماموت کیو[9] را در ناحیه آپالاچیان[10] به تصویب می رساند. احداث پارک ها در مناطق شرقی ایالات متحده موجب دست رسی مراکز پرجمعیت تری به پارک ها شده و روند حمایت از پارک ها در کنگره را سرعت بخشید.
1930
نخستین پارک ها بیش تر به دلیل اهمیت شان در تاریخ ملی [ایالات متحده] تا زیبایی های طبیعی شان احداث می شوند. این پارک ها شامل محل تولد جورج واشنگتن در ویرجینیا و منطقه ای که نیروهای بریتانیایی در 1791 خود را تسلیم نیروهای آمریکایی کردند و در نتیجه آن انقلاب آمریکا پایان یافت، هستند.
1933
اداره پارک های ملی و یادمان های تاریخی بر عهده سازمان پارک های ملی قرار می گیرد، که نظارت خود را بر مکانهایی که پیش از آن تحت نظر حوزه قضایی وزارت جنگ و سازمان جنگل ها قرار داشتند، برقرار می سازد.
پاسخ رئیس جمهور فرانکلین دی. روزولت به رکود اقتصادی، ایجاد شرکت حفاظت کشوری [11] تحت برنامه نیودیل بود. طی چند سال، بیش از 000/120 نیروی شرکت حفاظت کشوری در بخش های اصلی پارک های ملی همچون راه ها، اتاقک های نگهبانی، و خدمات گردشگری به کار مشغول شدند.
1935
" قانون حفاظت از سایت های تاریخی " به تصویب می رسد، که " یک سیاست ملی را در جهت محافظت از مکانهای تاریخی برای بهره مندی عمومی، محافظت از بناها، و آثار مهم ملی برای استفاده و الهام گیری مردم ایالات متحده" به وجود می آورد. اختیارات وسیع برای اجرای این سیاست بر عهده " سازمان پارک های ملی " قرار می گیرد.
1936
" قانون پارک، پارک راه، و مطالعات تفریحی " به تصویب می رسد، که از طریق این لایحه، سازمان پارک های ملی اجازه می یابد تا پارک راه ها و تسهیلات در سطوح فدرالی، ایالتی و محلی با کمک دیگر سازمانهای دولتی، را احداث کند.
1945-1941
جنگ جهانی دوم موجب کاهش شدید بودجه فعالیت های پارک ها و دیدار مردم از پارک ها می شود.
1958-1962
کنگره " کمیسیون بررسی منابع تفریحات بیرونی" را تأسیس می کند. این کمیسیون تحت سرپرستی کنگره موضوعات متعددی را در یک پژوهش مطالعاتی چهار ساله مورد بررسی قرار می دهد: تفریحات بیرونی به عنوان خواسته و نیاز مردم آمریکا، منابع تفرجگاهی در دست رس کشور برای رفع این نیاز، و سیاست ها و برنامه های آتی برای تأمین این خواسته.
1963
یک کمیته مشورتی به سرپرستی ای. استارکر لئوپولد [12]، که یک زیست شناس است، توصیه می کند که دراداره منابع طبیعی و زیست بوم ها از سوی سازمان پارک های ملی تغییرات مهمی صورت گیرد.
1964
قانون نظام محافظت از بیابان های ملی، در جهت حفاظت از مناطقی که " زمین و موجودات زنده آن از مزاحمت انسان به دور هستند، و جاهایی که خود انسان بازدید کننده ای است که قادر به توقف و اقامت در آن جا نیست"، به تصویب می رسد.
1965
" قانون صندوق محافظت از منابع آب و خاک " به تصویب می رسد. این صندوق سرانجام مبالغ پرداختی از سوی بازدید کنندگان، مبالغ مازاد فروش املاک، و دیگر منابع تحصیلی از چمن زارهای فدرالی و ایالتی را به خود اختصاص می دهد.
1966
" قانون حفاظت از مناطق تاریخی ملی "، تمام پارک های تاریخی را در فهرست آثار ملی و تاریخی به ثبت می رساند و به مقامات حفاظتی ایالتی و فدرالی اجازه می دهد تا نحوه اداره سایت های تاریخی را مورد بررسی قرار دهند.
1968
رئیس جمهور لیندن بی. جانسون [13]" قانون نظام راه های ملی " و " قانون نظام چشم اندازهای رودخانه ها و حیات وحش ملی " را امضا می کند. قانون نظام راه های ملی نخستین قانون جهت تهیه مقدمات برای محافظت از راه های دست رسی به مناطق شهری و راه های دست رسی به چشم اندازهای مناطق دوردست بود. قانون رودخانه ها یک سیاست ملی را برای محافظت از برخی رودخانه هایی که " چشم اندازهای فوق العاده زیبا، مناطق تفرجگاهی، زیست شناختی، حیات وحش و ماهی ها، ویژگی های تاریخی، فرهنگی، یا ارزش های مشابه دیگری دارند "، برقرار می کند.
1970
کنگره قانون اختیارات عمومی را به تصویب می رساند که این قانون مقررات سیاست های سازمان پارک های ملی [14] را تدوین کرده و خواهان در پیش گرفتن مدیریتی متفاوت برای اداره مکانهای طبیعی، تاریخی و تفرجگاهی می شود.
1978
قانون پارک های ملی و تفریحات، 15 منطقه جدید را به پارک های موجود اضافه می کند. ناحیه تفرجگاهی ملی [15] در کالیفرنیا با ناحیه شکارگاهی کوه های صخره ای تا سواحل شنی و سواحل صخره ای کنار دریا از جمله این مناطق جدید بود.
1980
" قانون محافظت از منابع ملی زمین های آلاسکا " به تصویب می رسد، که وسعت نواحی حوزه قضایی سازمان پارک های ملی را با 50 درصد افزایش به 47 میلیون جریب (حدود 20 میلیون هکتار) می رساند.
1981
" برنامه اصلاح و احیا پارک ها " با اختصاص بیش از 1 میلیارد دلار به مدت 5 سال در راه تثبیت و ارتقای منابع و امکانات موجود پارک ها به اجرا گذاشته می شود.
2006
پرزیدنت جورج بوش ابتکار " گرامیداشت صدمین سالگرد تأسیس سازمان پارک های ملی " را اعلام می کند، و یک صندوق خاص را برای دریافت کمک های دولتی و کمک های اعطایی مردم در جهت بهبود وضع پارک ها در سال های نزدیک به زمان صدمین سالگرد مزبور به وجود می آورد.
2016
مراسم صدمین سالگرد تأسیس سازمان پارک های ملی برگزار خواهد شد.
اطلاعات ارائه شده در این نمودار زمانی از منبع زیر گرفته شده است:
پارکهای ملی: شکل گیری سیستم، نشر 2005 سازمان پارکهای ملی
