هنر | شکل دهی مجدد ایده ها، ابراز هویت
29 اکتبر 2008
انتخابات آمريکا
آغاز رونوشت
در سال 2008، همچون هر چهارسال يک بار، آمريکايی ها يک رييس جمهوری و يک معاون رييس جمهوری انتخاب می کنند؛ امسال آنها بين باراک اوبامای دموکرات و جان مک کين جمهوريخواه انتخاب خواهند کرد. آنها همچنين، همچون هر دو سال يک بار، تمام 435 عضو مجلس نمايندگان ايالات متحده و حدود يک سوم 100 عضو مجلس سنای ايالات متحده را انتخاب خواهند کرد.
فرايند انتخابات شامل دو نوع انتخاب اساسی است: مقدماتی و عمومی. انتخابات مقدماتی ابتدا در درون هر حزب انجام می شود. برندگان انتخابات مقدماتی نماينده هر حزب در انتخابات عمومی خواهند بود. از اواسط قرن بيستم، انتخابات مقدماتی ابزار انتخاباتی اصلی برای انتخاب کانديداهای حزب بوده است.
در انتخابات عمومی، رای دهندگان تصميم نهايی را از ميان کانديداهای حزب فهرست شده روی برگه رای می گيرند، که به مقام دست می يابد. بر خلاف سيستم های تناسبی در بسياری از کشورهای با دموکراسی، آمريکا روش يک عضو در هر منطقه دارد، که فقط يک حزب می تواند در هر منظقه مشخص برنده شود. اين سيستم انگيزه هايی برای شکل دادن احزابی با پايگاه های وسيع در کشور با منابع کافی برای به دست آوردن مقام در سراسر کشور به وجود می آورد. در اين ساختار "برنده مطلق" سيستم انتخاباتی ايالات متحده ، احزاب سوم در شرايط بسيار نابرابری هستند.
مشارکت رای دهندگان – حتی در انتخابات رياست جمهوری – از اغلب دموکراسی های ديگر در جهان کمتر است. در 1996، مشارکت فقط کمی بيش از 50 درصد بود. گرايشات کنونی نشان از مشارکتی بالا در انتخابات رياست جمهوری 2008 دارد. مشارکت وقتی رقابت فشرده به نظر می رسد يا مسائل بحث برانگيز در رای گيری مطرح می شود بالا می رود.
جمهوريخواهان و دموکرات ها
سياست آمريکا تحت تأثیر دو حزب سياسی است – جمهوريخواهان و دموکرات ها. همه روسای جمهوری از 1852 يا جمهوريخواه بوده اند و يا دموکرات. هر دو حزب به دنبال حمايت وسيع هستند و انعطاف پذيری سياسی بالايی نشان می دهند. به طور کلی، جمهوريخواهان به عنوان حزب محافظه کار شناخته می شوند که بر حقوق مالکيت و ماليات پايين تاکيد دارند. دموکرات ها طرفدار سياست های اجتماعی و اقتصادی ليبرال شناخته می شوند.
بنيانگذاران جمهوری آمريکايی نقشی را برای احزاب سياسی در نظر نداشتند. در واقع آنها قدرت های اجرايی، مقننه و قضايی را از هم جدا کردند تا جمهوری جديد را از احزاب مستقل سازند. اما در 1800، آمريکا نخستين کشوری شد که احزاب سياسی در سطح ملی در آن رشد کردند و قدرت اجرايی پس از انتخابات از يک حزب به حزب ديگر منتقل ميشد.
احزاب سياسی اوليه بسيار متفاوت با احزاب امروز به نظر می رسيدند. در روزهای نخستین، فقط مردان صاحب ملک می توانستند رای دهند. اما در نتيجه مهاجرت، رشد شهرها و نيروهای ديگر، محدوديت های رای دادن بر اساس ملک، نژاد و جنسيت از ميان رفت. احزاب سياسی تکامل يافتند و به شکل موسساتی برای بسيج رای دهندگان به عنوان سرمايه حاکميت سياسی درآمدند.
احزاب سياسی امروزه نامتمرکزند؛ سياست های مورد حمايت هر نماينده می تواند مستقل از حزبش تغيير کند. برای مثال، رييس جمهور نمی تواند فرض بر این گیرد که اعضای حزبش در کنگره حاميان وفادار اقداماتش باشند. جمع آوری منابع مالی حزب برای انتخابات جداگانه است، و ستادهای مبارزات انتخاباتی برای کنگره، و ديگر مقامات فدرال، ايالتی و محلی، مستقل از حزب در سطح ملی عمل می کنند.
بسياری احزاب سوم در سياست آمريکا وجود دارند. آنها اغلب حول مسايلی خاص که احزاب اصلی در برخورد با آنها ناموفق بوده اند شکل می گيرند. اغلب احزاب سوم فقط پس از يک انتخابات از ديد عموم خارج می شوند. نظرسنجی های عمومی اخير حمايت بالايی را از ايده يک حزب سوم نشان می دهد. و شواهدی هست که احزاب سوم می توانند نتيجه انتخابات را تحت تاثير قرار دهند. برای مثال، اين گمانه زنی وجود دارد که اگر کانديدای حزب سبز، رالف نيدر[1]، در رقابت سال 2000 شرکت نکرده بود، آرای او، به همراه رياست جمهوری، به جای جورج دبليو. بوش به ال گور می رسيد.
قوانين و فرايندهای رای گيری
برای بسياری آمريکايی ها، باراک اوباما، اولين آمریکایی آفريقايی تبار– که به نظر می رسد بخت واقع بينانه رفتن به کاخ سفيد را داشته باشد، باز بودن سياست آمريکا را به نمايش می گذارد.
صرفنظر از موضع کانديدا، قوانينی اساسی برای مشخص کردن اين که چه کسی می تواند و چه کسی نمی تواند رييس جمهوری ايالات متحده شود وجود دارد. طبق قانون اساسی، رييس جمهوری بايد يک شهروند ايالات متحده و متولد اين کشور باشد، حداقل 35 سال داشته باشد و حداقل 14 سال مقيم ايالات متحده بوده باشد. يک اصلاحيه قانون اساسی افراد را از انتخاب بيش از دو بار به رياست جمهوری منع می کند. قانون اساسی هيچ محدوديت دوره ای برای نمايندگان و سناتورهای کنگره ندارد.
اغلب انتخابات آمريکا به طور خاص در رقابت نزديک نيست، اما رقابت هايی بوده است که نتيجه در آنها بسیار نزدیک بوده است. انتخابات رياست جمهوری سال 2000 و بحث های در مورد نتيجه آن برای مشخص کردن برنده جنبه اجرايی انتخابات را در کانون توجه قرار داد.
رای دادن در ايالات متحده فرايندی دو مرحله ايست. در اکثر ايالت ها، شخص بايد ابتدا برای رای دادن ثبت نام کند، سپس راي خود رادر يک حوزه رای گيری رسمی به صندوق بيندازد. روندهای ثبت نام از ايالت به ايالت متفاوت است. انتخابات امری محلی است؛ حکومت های شهری و ايالتی مسئول طراحی و ساماندهی صندوق های رای گيری، انتخاب مکان هايی که رای گيری انجام می شود، و ساماندهی تجهيزات مورد نياز هستند.
انتخابات رياست جمهوری سال 2000 منجر به درخواست های بسياری برای اصلاح سيستم رای گيری آمريکا شد. در سال 2002، کنگره قانون کمک به رای گيری آمريکا را تصويب کرد. اين تغيير قابل توجهی نسبت به گذشته بود، که دولت مرکزی دخالت محدودی در آنچه يک مساله اجرايی محلی دانسته می شود داشت. اين قانون حداقل استانداردهای اجرايی انتخابات را مشخص کرد و به ايالت ها برای به روز کردن تجهيزات رای گيری پول اختصاص داد – همه در تلاش برای تاکيد بر جامع شدن سيستم انتخابات.
جذب سرمايه مبارزه انتخاباتی
جذب سرمايه مبارزات انتخاباتی در سال های اخير منشا بحث و جدل بوده است. کنگره ايالات متحده در 2002 برای بازنگری برخی از محدوديت های مخارج مبارزه انتخاباتی که آخرين بار در 1974 وضع شده بود قانون تصويب کرد. اين قانون، که به نام حاميانش "مک کين – فينگلد" ناميده شده است، کمک های بدون نظارت به احزاب سي?سی مشهور به "پول نرم" را ممنوع می کند – پول های خرج شده برای فعاليت هايی که به طور مشخص از کانديدايی حمايت نمی کنند. با اين وجود، تقاضاها برای قوانين سخت تر برای جذب سرمايه انتخاباتی ادامه دارد.
در سال 2008 تعداد آمريکاييانی که به مبارزات انتخاباتی کمک می کنند افزايش يافته است. اينترنت به شهروندان عادی اجازه می دهد با فشار يک دکمه به شکل الکترونيک کمک خود را اهدا کنند. پيش بينی مبلغی که ستادهای مبارزات انتخاباتی در انتخابات 2009 خرج خواهند کرد سخت است، اما با اطمينان می توان گفت در اين انتخابات پول بيشتری از گذشته خرج خواهد شد.
گوينده از پيش ضبط شده:
اين پادکست توسط دفتر برنامه های اطلاع رسانی بين المللی وزارت امور خارجه ايالات متحده توليد شده است. پيوند به ديگر تارنماها يا نظرات بيان شده نبايد به معنای تاييد محتوای آنها يا آن نظرات تلقی شود.
پايان رونوشت
