America.gov - شرح قصه آمریکا

14 دسامبر 2007

ایالات متحده هنوز بزرگ ترین اهداکننده کمک های مالی به فعالیت های بشردوستانه مقابله با مین می باشد

میزان تلفات ناشی از مین های زمینی کاهش یافته و موفقیت های بزرگ دیگری به دست آمده است

نوشته ژاکلین اس. پورث
عضو هیئت تحریریه یو اِس اینفو

واشنگتن – میزان تلفات ناشی از مین های زمینی در سطح جهان از 26000 نفر در سال در چهار سال پیش به کمی بیش از 3000 نفر در سال جاری کاهش یافته است. این آمار هم شامل مین های زمینی و هم شامل سایر مواد منفجره حساس به وزن می باشد.

طی دهه گذشته تجارت مین های زمینی و کار گذاشتن مین های جدید کاهش چشمگیری داشته است و همزمان با این موارد، عملیات انهدام و خنثی سازی مین ها نیز ادامه یافته و میلیون ها انبار مین منهدم شده است. اثرات خیره کننده تمامی این پیشرفت ها در کاهش چشمگیر تعداد تلفات ناشی از مین های زمینی قابل مشاهده است.

ایالات متحده از دیرباز بزرگ ترین اهداکننده کمک های مالی به فعالیت های بشردوستانه مقابله با مین – کلیه فعالیت های انجام شده در راستای خنثی سازی مین، تامین هزینه های ساخت اعضای مصنوعی برای قربانیان، آموزش خنثی کنندگان مین، آموزش در زمینه کاهش خطرات مین و تحقیق و توسعه در زمینه تکنیک ها و شیوه های مدرن تر خنثی سازی مین – بوده است. ایالات متحده از سال 1993 تا کنون بیش از 1.2 میلیارد دلار – یک سوم کل کمک های مالی ارایه شده – به 50 کشور جهان که دارای بیشترین تعداد مین های زمینی و سایر مواد منفجره باقی مانده از جنگ بودند (یا هستند)، کمک کرده است.

ریچارد کید، مدیر اداره خنثی سازی مین های زمینی و انهدام تسلیحات متعارف در معرض خطر وزارت خارجه ایالات متحده، می گوید سرمایه گذاری های ایالات متحده همراه با کمک های ارایه شده از طرف سایر اهداکنندگان و تلاش های خود کشورهای آلوده به مین، "موجب افزایش توانایی های ملی و توسعه چشمگیر کارآمدی فعالیت های مقابله با مین و ایجاد امنیت در کشورهای آلوده به مین شده است."

کید گفت که تحقیقات انجام شده در زمینه اثرات مین ها، سیستم های اطلاع رسانی بهتر و شیوه های پیشرفته تر خنثی سازی مین تاکیدی بر این موضوع هستند که "اکنون خنثی سازی مین امن تر و کارآمدتر از 10 سال گذشته می باشد." او اخیراً به BBC گفت که در صورت عدم وجود سرمایه گذاری های ایالات متحده، اکنون تعداد میدان های مینی که جان کشاورزان، کودکان و حیوانات اهلی را به خطر می انداخت، سی درصد بیشتر بود.

پیش بینی می شود که نیکاراگوئه در سال 2008 از عواقب انسانی مین رهایی یابد (بدون تلفات ناشی از مین) و بدین ترتیب نیکاراگوئه به کشورهایی مانند کاستاریکا، جیبوتی، ال سالوادور، گواتمالا، هندوراس، کوزوو، مقدونیه، نامیبیا و سورینام خواهد پیوست که قبلاً به این وضعیت دست یافته اند.

"بدون تلفات ناشی از مین" بدین معناست که مین های زمینی ای که هرگونه تهدید جدی و یا متوسطی برای امنیت زندگی عادی مردم به شمار می روند، پاکسازی شده اند. این به آن معنا نیست که تمامی مین های زمینی از نقاط دورافتاده جنگلی کاستاریکا و یا مناطق غیرمسکونی صحرای جیبوتی پاکسازی شده است. کید گفت که این موضوع نشان دهنده آن است که این دو کشور و سایر کشورهای مانند آنها، وقت و سرمایه خود را به این مشکل اختصاص داده اند و "این توانایی ملی را دارند که هرگونه مواد منفجره باقی مانده را نیز از بین ببرند."

وزارت خارجه همچنین با 60 سازمان غیردولتی و گروه مدنی در زمینه افزایش آگاهی ها نسبت به مشکل جهانی مین های زمینی و جلب کمک جوامع مدنی برای حل این مشکل، همکاری دارد. بخش خصوصی و شهروندان آمریکایی هر ساله میلیون ها دلار – بیش از کمک های دولت ایالات متحده برای فعالیت های بشردوستانه مقابله با مین – از طریق سازمان های نیمه خصوصی - نیمه دولتی مانند روتس آو پیس (Roots of Peace) کمک مالی ارایه می کنند. این سازمان هزینه بازیابی زمین های پاکسازی شده از مین را به منظور استفاده مجدد از این زمین ها تامین می کند؛ مانند ایجاد باغ های انگور در کرواسی، باغ های میوه در افغانستان و شالیزارها در کامبوج.

وزارت خارجه همچنین هزینه انتشار یک CD/DVD با قابلیت جستجو را تامین کرده است که توسط دانشگاه جیمز مدیسون ویرجینیا منتشر شده است و هدف از آن کمک به کسانی می باشد که توسط مین های زمینی معلول شده اند تا بتوانند با کم هزینه ترین تکنولوژی ها بر معلولیت خود غلبه کنند. فهرست تکنولوژی های تطبیق پذیر: ابزارهایی برای قربانیان مین های زمینی و مواد منفجره باقی مانده از جنگ شامل بیش از 600 نمونه ساده و ارزان از وسایل خانگی، اتومبیل و وسایل کشاورزی و نجاری موجود در بازار و یا وسایلی که به سادگی قابل ساخت هستند، می باشد تا قربانیانی که پس از پایان جنگ ها خواهان استقلال فیزیکی و اقتصادی هستند، بتوانند از آنها استفاده کنند.

دستیابی به موارد موفقیت آمیز

گرچه ایالات متحده به دلایل نظامی پیمان اتاوا – پیمان ممنوعیت استفاده از مین های زمینی ضد نفر – را در سال 1997 امضاء نکرده است، اما متعهد به از بین بردن تهدیدات انسانی ناشی از تمامی مین های ضد نفر و ضد وسایل نقلیه می باشد. ارتش ایالات متحده برای محافظت از سربازان خود نیاز دارد که در شرایط خاص، از مین های زمینی استفاده کند.

با این حال، این موضوع نباید موجب نادیده گرفته شدن موفقیت های مهم زیر گردد:

• ایالات متحده در سال 1992 صادرات تمامی مین های ضد نفر خود را ممنوع نمود.

• ایالات متحده در سال 1999 آخرین میدان دایمی مین را در اطراف پایگاه دریایی خود در گوانتانامو از بین برد.

• ایالات متحده در سال 1999 دومین پروتکل الحاقی پیمان تسلیحات متعارف خاص – که به عنوان اولین پیمان مین های زمینی (CCW) نیز شناخته می شود – را تصویب نمود که هم شامل مین های ضد نفر و هم شامل مین های ضد وسایل نقلیه می باشد و همچنین استفاده از تله های انفجاری را نیز ممنوع کرده است.

• ایالات متحده در سال 2004 متعهد شد که پس از سال 2010 هرگز از مین های دایمی – با طول عمر طولانی – استفاده نکند و به جای آن در صورت لزوم صرفاً از مین های منهدم شونده به صورت خودکار و یا غیرفعال شونده که طی چند ساعت یا چند روز پس از پایان نبرد خنثی می شوند، استفاده کند.

• ایالات متحده در سال 2006 بیانیه سومین کنفرانس بازنگری در CCW را امضاء نمود و به موجب آن متعهد شد که اقدامات زیر را انجام ندهد:

- استفاده از مین های ضد وسایل نقلیه خارج از محوطه های علامت گذاری شده، مگر اینکه این مین ها قابل ردیابی باشند.

- استفاده از مین های فوق خارج از محوطه های علامت گذاری شده، مگر اینکه این مین ها منهدم شونده به صورت خودکار و یا خنثی شونده باشند

- و انتقال مین های ضد وسایل نقلیه، مگر اینکه ضوابط فوق رعایت گردد و در آن صورت نیز این مین ها باید تنها به کشورهایی انتقال یابند که به سیاست های ذکر شده پایبند باشند.

کید می گوید که ایالات متحده در حال انجام اقداماتی عملی به منظور کاهش تهدیدات ناشی از تمامی انواع مین های زمینی و مواد منفجره باقی مانده از جنگ ها می باشد، زیرا این اقدامات صحیح و ضروری هستند. اما ایالات متحده از برنامه هایی که در راستای از بین بردن تک تک مین ها در کشورهای آلوده هستند، حمایت نمی کند، زیرا هزینه های این برنامه ها سنگین بوده، نیازهای انسانی ضروری تری نسبت به این برنامه ها وجود دارد و خطر برخی از مین های دورافتاده بسیار ناچیز می باشد.

با این حال ایالات متحده از پیدا کردن و خنثی سازی مین ها و مواد منفجره ای که تهدیدی جدی برای یک کشور به شمار می روند، حمایت می کند. به عنوان مثال، در حدود 80 درصد از تلفات ناشی از مین های زمینی در 20 درصد از محوطه های مین گذاری شده در جهان اتفاق افتاده است. مقامات ایالات متحده معتقدند که "اختصاص منابع باید در تناسب با تهدیدات موجود باشد."

کید می گوید حل و فصل روی مشکل – صرفاً تاکید بر یک اسلحه و یا مهمات خاص – تنها تا حدی مفید است و اگر حل و فصل مشکل منجر به تخصیص نادرست منابع و یا انحراف منابع از مشکلات بزرگتری مانند گرسنگی و یا بیماری ها شود در نهایت می تواند "برای اهداف عمومی و مشترک زیان آور باشد."