Τις ταραχές στην Αθήνα και ολόκληρη την Ελλάδα, ο Στάθης Καλύβας τις παρακολούθησε να εκτυλίσσονται από τις ΗΠΑ. Ο κ Καλύβας είναι ο καθηγητής πολιτικών επιστημών του Πανεπιστήμιου Γέιλ και πιστεύει ότι για να κατανοήσουμε αυτά τα επεισόδια δεν πρέπει αναζητήσουμε ερμηνεία με μόνο γνώμονα την πολιτική κρίση και τα οικονομικά προβλήματα αλλά να τα εξετάσουμε μέσα σ’ ένα γενικότερο πολιτιστικό πλαίσιο.

Στάθης Καλύβας

«Η δική μου άποψη», επισημαίνει ο κ Καλύβας «είναι ότι παρά το γεγονός ότι υπάρχει μία πολιτική κρίση που εκδηλώνεται με μία σειρά σκανδάλων και υπάρχει και μία σειρά οικονομικών προβλημάτων, δεν μπορούν να συνδεθούν αυτά τα πράγματα άμεσα και απαραίτητα με την εκδήλωση αυτών των ταραχών και ότι για να τα κατανοήσουμε πρέπει να λάβουμε υπόψη μας μία κουλτούρα ανοχής που υπάρχει από τη μεταπολίτευση και μετά. Μία κουλτούρα η οποία αρχικά έδειξε μία μεγάλη ανοχή σε κάθε τύπου διαμαρτυρία και από ένα σημείο και μετά ξέφυγε από τον έλεγχο με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί και μία οργανωτική βάση για την εκδήλωση των ταραχών, αλλά και μία γενικότερη κοινωνική ανοχή που καλλιεργείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και βασικά διευκολύνει την έκφραση πολλών διαφορετικών πραγμάτων από πολλές διαφορετικές ομάδες με αυτό το συγκεκριμένο τρόπο».

Και βέβαια η εύλογη ερώτηση είναι πως μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση και πως μπορούμε να περάσουμε από την ανοχή στην υπευθυνότητα.

«Εκείνο που χρειάζεται», λέει ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών, «είναι να αναθεωρηθεί αυτή η κουλτούρα της ανοχής. Κάποια πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα και δεδομένα, όπως το γεγονός ότι οργανώνει κάποιος μια διαδήλωση και διακόπτει την κυκλοφορία χωρίς να λαμβάνει υπόψη του μία γενικότερη αίσθηση του τι είναι επιτρεπτό και τι δεν είναι. Μία σειρά από τέτοιες ανοχές πρέπει να αναθεωρηθούν».

Ο κ. Καλύβας επισημαίνει ότι δεν φαίνεται να απασχολεί τους διαδηλωτές, ότι ατομικά και συλλογικά αιτήματα εκφράζονται με τρόπο που ενδεχομένως να βλάπτει το κοινό καλό. Εξακολουθεί όμως να πιστεύει πως η διαδικασία αλλαγής είναι δύσκολη αλλά όχι αδύνατη.

«Αυτό που απαιτείται» επισημαίνει ο κ. Καλύβας «είναι κατ’ αρχάς μία συναίνεση σε επίπεδο των ελίτ, δηλαδή και των πολιτικών ελίτ, αλλά κυρίως και των δημοσιογραφικών ελίτ, που στην Ελλάδα παίζουνε ένα καθοριστικό ρόλο. Θα έλεγα ότι η σύνδεση ανάμεσα στην έκταση των ταραχών καιστον τρόπο με τον οποίο καλύφθηκαν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι προφανής και πολύ μεγάλη».  

Ο καθηγητής πολιτικών επιστημών τονίζει ότι συχνά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δίνουν την εντύπωση ότι ενισχύουν και πολλές φορές επιβραβεύουν καταστροφικές συμπεριφορές. Ο κ. Καλύβας δηλώνει επίσης ότι ανάλογους τρόπους διαμαρτυρίας βλέπουμε και σ’ άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης και φέρνει ως παράδειγμα την Ιταλία, την Γαλλία και την Πορτογαλία στις οποίες σημειώθηκαν παρόμοια φαινόμενα, αλλά οι κοινωνίες αυτές έκαναν μία «υπέρβαση», όπως την χαρακτηρίζει, και κατάφεραν να ελέγξουν τα πιο ακραία φαινόμενα. Είναι όμως κάτι τέτοιο εφικτό στην Ελλάδα; «Πιστεύω ότι και αυτό είναι εφικτό στην Ελλάδα», αναφέρει ο καθηγητής του Γέιλ «αρκεί να υπάρξει αυτή η συναίνεση στο επίπεδο των ελίτ, η οποία ακόμα δυστυχώς δεν υπάρχει.Αλλά από την άλλη βλέπω κάποια ενθαρρυντικά σημάδια γιατί το σοκ που υπέστησαν πολλοί ιδιαίτερα στην Αθήνα από την έκταση των καταστροφών είναι αρκετά μεγάλο, ώστε να τους αναγκάσει να ξανασκεφτούν αυτά τα ζητήματα».

Ο Στάθης Καλύβας πιστεύει ότι στο μέλλον κάτω από ευνοϊκές συνθήκες και με θαρραλέες πολιτικές ηγεσίες που θα είναι έτοιμες να πάρουν μέτρα, πιθανόν με πολιτικό κόστος βραχυπρόθεσμα, θα μπορέσει να αντιμετωπιστείαυτού του είδους «η παθογένεια».