هر کدام از نیروهای متفقین مناطقی از آلمان و اتریش را اشغال کردند. شهرهای برلین و وین نیز به مناطق اشغالی تقسیم شدند.

نیروهای متفقین برای اسکان و مراقبت از بازماندگان و پناهندگان، اردوگاه های آوارگان را در مناطق تحت اشغال خود و در ایتالیا ایجاد کردند.

"اداره امدادرسانی و توان بخشی سازمان ملل متحد" صدها اردوگاه آوارگان را تحت نظارت خود داشت.

بسیاری از آوارگان یهودی در اردوگاه ها و مراکزی بودند که در مناطق تحت اشغال انگلیس و آمریکا در آلمان قرار داشت.

آنها از طرف نمایندگی های یهودی کمک های قابل توجهی دریافت می کردند. تا اواسط 1947، تعداد یهودیان آواره به حدود 250000 نفر رسید.

تعداد فزاینده ای از بازماندگان یهودی، فلسطین را به عنوان مطلوب ترین مقصد خود برگزیدند و بسیاری دیگر نیز سعی کردند وارد ایالات متحده شوند.

با این حال، ایالات متحده همچنان به ایجاد محدودیت مهاجرتی ادامه داد. انگلیسی ها نیز که هنوز فلسطین را تحت کنترل خود داشتند، به شدت مهاجرت یهودیان به آنجا را محدود می کردند.

یهودیان با استفاده از مسیرهای فراری که از اروپا می گذشت و از طریق سفرهای طاقت فرسای دریایی می گریختند.

"بریها" (کلمه عبری برای "عزیمت" یا "گریز")

پس از جنگ، مهاجرت سازمان یافته از اروپای شرقی به مناطق تحت اشغال متفقین و فلسطین "بریها" نام گرفت.

نیروهای انگلیس بیش از 90 درصد از کشتی های پناهندگانی را که از راه دریا به فلسطین می رفتند بین راه متوقف می کردند.

مقامات انگلیسی به اجبار این پناهندگان را به بازداشتگاه هایی که عمدتاً در جزیره قبرس در مدیترانه قرار داشت منتقل می کردند.

تا 1948، انگلیسی ها بیش از 50000 پناهنده یهودی را در شرایط نامناسب بازداشتگاه های قبرس نگه داشتند.

علاوه بر این، آنها پناهندگان کشتی مهاجرتی "اکسودوس 1947" را به اروپا، محلی که پناهندگان در آن زندانی بودند، بازگرداندند.

در 14 ماه مه 1948، با برپایی دولت اسرائیل دوران مهاجرت بی قید و شرط یهودیان به این کشور جدید آغاز شد.

بین سالهای 1948 و 1951، دو سوم از آوارگان یهودی اروپا آزادانه وارد اسرائیل شدند.