Antisemitism | Voices on Antisemitism

IRWIN COTLER:
The street part of Durban—the marches, the chants—were really reflective and representative of the worst of hate speech. You had things such as: "Too bad that the Holocaust was not completed."

I think those of us who were there felt that it almost amounted to a festival of hate such that we had not experienced anywhere at any time before.

DANIEL GREENE:
Former Canadian Attorney General Irwin Cotler attended the 2001 World Conference Against Racism in Durban, South Africa, with great anticipation and hope. Cotler, who is now a member of the Canadian Parliament, looks back with dismay at the Durban conference, which marked what he calls the "tipping point for a new wave of antisemitism masquerading as anti-racism."

Welcome to Voices on Antisemitism, a free podcast series of the United States Holocaust Memorial Museum made possible by generous support from the Oliver and Elizabeth Stanton Foundation. I'm Daniel Greene. Every other week, we invite a guest to reflect about the many ways that antisemitism and hatred influence our world today. Here's Minister Irwin Cotler.

IRWIN COTLER:
Well, the purpose of the Durban conference was to be a conference against racism. Indeed, it was to be the first international human rights conference of the twenty-first century. And as it was also to be taking place in South Africa, symbolically this offered an opportunity to commemorate the dismantling of apartheid as part of this struggle against racism.

What transpired there was that a conference intended to be against racism turned into a conference against Israel and the Jews. A conference that was to commemorate the dismantling of apartheid in South Africa turned into a conference that called for the dismantling of Israel as an apartheid state.

On the way, there were several preparatory regional conferences, the last one of which took place in Tehran. Now that regional conference began with the exclusion of both representatives of the State of Israel or any Jewish NGO [non-governmental organization] from even participating. So you already had signals of what was to come.

Many don't recall what happened at Durban or even know why Durban, for those of us who were there, represented such a watershed in the culture of hate.

Traditional antisemitism involved the discrimination against and denial of the rights of Jews as a minority in whatever host society to live as equal members of that host society.

The new antisemitism is a discrimination against and denial of the right of Israel and the Jewish people to live as an equal member of the family of nations.

What Durban symbolizes is the dangers of what I would call a state-sanctioned culture of hate. That, to me, is the most dangerous form of antisemitism that we are witnessing in the twenty-first century.

If one were to look at the enduring lesson of the Holocaust or the genocides from Srebrenica to Rwanda, one would find that the genocides occurred not because of the machinery of death, but because of this state-sanctioned teaching of contempt and demonizing of the other.

As the Supreme Court of Canada put it, the Holocaust did not begin in the gas chambers. It began with words.

I happen to be a strong proponent of freedom of expression. I had my legal education at Yale Law School in the United States, which is a bastion of free speech. And I take the view, as I learned then, that freedom of speech is the lifeblood of democracy. But both domestic and international law prohibit incitement to violence, let alone incitement to genocide.

And in a country like Canada, we have laws to prohibit the willful promotion of hatred and contempt against an identifiable group in a public place. That belongs to the genre of unprotected speech, because this is not really protected speech in the sense that it constitutes an assault on the very values that underlie free speech—the search for truth, the democratic marketplace of ideas, the autonomy and integrity of the individual.

I think one of the problems we have today is that we have been indulging this type of antisemitic hate discourse for far too long. And I also believe that we can create a critical mass of advocacy to combat it and ultimately prevail.

DANIEL GREENE:
Voices on Antisemitism is a free podcast series of the United States Holocaust Memorial Museum. Join us every other week to hear a new perspective on the continuing threat of antisemitism in our world today. To contribute your thoughts to our series, please call 888-70USHMM, or visit our Web site at www.ushmm.org. At that site, you can also listen to Voices on Genocide Prevention, a podcast series on contemporary genocide.

5 ژوئن 2008
اروین کاتلر

نماینده مجلس کانادا، وزیر سابق دادگستری کانادا

اروین کاتلر در کنفرانس جهانی سال 2001 علیه نژادپرستی در شهر دوربان آفریقای جنوبی شرکت کرد. او که با انتظار و امید فراوان به این کنفرانس آمده بود، در نهایت، با یأس و ناامیدی شدید آنجا را ترک کرد.

اروین کاتلر:
در خیابان های دوربان- راهپیمایی ها و شعارها- واقعاً بدترین نوع سخنان تنفرآلود شنیده می شد. حرف هایی از این دست: "چقدر بد شد که هولوکاست نیمه تمام ماند."

به گمانم همه آنهایی که آنجا بودند حس می کردند که گویی شاهد یک جشنواره نفرت هستند که نمونه آن را هیچگاه در هیچ جای دیگر تجربه نکرده بودند.

دنیل گرین:
اروین کاتلر، دادستان کل سابق با انتظار و امید فراوان در کنفرانس جهانی سال 2001 علیه نژادپرستی در شهر دوربان آفریقای جنوبی شرکت کرد. کاتلر که اکنون نماینده مجلس کانادا است با هراس از کنفرانس دوربان یاد می کند. از نظر او در این کنفرانس "موج جدید یهودستیزی به اوج خود رسیده و به هیئت ضد نژادپرستی درآمده بود."

به دیدگاه هایی در باره یهودستیزی، مجموعه پادکست رایگان متعلق به موزه یادبود هولوکاست در ایالات متحده- که مدیون حمایت سخاوتمندانه نهاد الیور و الیزابت استانتن است- خوش آمدید. من دنیل گرین هستم. ما یک هفته در میان مهمانی را دعوت می کنیم تا در باره شیوه های متعددی که از طریق آن یهودستیزی و تنفر بر جهان امروز تأثیر می گذارد، نظرات خود را بیان کند. مهمان امروز ما اروین کاتلر است.

اروین کاتلر:
قرار بود کنفرانس دوربان نشستی علیه نژادپرستی باشد. در واقع، قرار بود که اولین کنفرانس بین المللی حقوق بشر در قرن بیست و یکم باشد. و از آنجا که محل برگزاری آن به طرزی نمادین در آفریقای جنوبی تعیین شده بود، فرصتی برای بزرگداشت برچیدن آپارتاید به عنوان بخشی از تلاش علیه نژادپرستی فراهم می آورد.

آنچه آنجا اتفاق افتاد این بود که کنفرانسی که بنا بودعلیه نژادپرستی باشد به کنفرانسی علیه اسرائیل و یهودیان تبدیل شد. کنفرانسی که قرار بود بزرگداشت برچیدن بساط آپارتاید باشد به کنفرانسی تبدیل شد که خواستار برچیدن اسرائیل به عنوان یک دولت آپارتاید بود.

در همان زمان، چندین کنفرانس مقدماتی منطقه ای برگزار شد که آخرین آن در تهران بود. آن کنفرانس منطقه ای با ممانعت از حضور نمایندگان دولت اسرائیل و تمام سازمان های غیردولتی یهودی آغاز شد. به همین خاطر، از همان ابتدا می شد نتیجه آن را تصور کرد.

بسیاری به یاد نمی آورند که در دوربان چه رخ داد یا حتی نمی دانند که چرا آنچه در دوربان اتفاق افتاد برای ما که آنجا بودیم نمایانگر نقطه عطفی در فرهنگ نفرت بود.

یهودستیزی سنتی شامل تبعیض علیه و انکار حقوق یهودیان به عنوان اقلیت در تمام جوامع میزبان و جلوگیری از برخورداری آنان از حقوق برابر با دیگران در آن جوامع بود.

یهودستیزی جدید، تبعیض علیه و انکار حق حیات اسرائیل و یهودیان به عنوان عضوی برابر از خانواده ملت ها است.

من دوربان را نماد خطرات یک فرهنگ نفرت مورد حمایت دولت می دانم. و از نظر من، این خطرناکترین نوع یهودستیزی است که ما در قرن بیست و یکم شاهد آنیم.

اگر نگاهی به درس ماندگاری که از هولوکاست و یا نسل کشی - از سربرنیتسا تا رواندا- آموختیم بیندازیم، متوجه می شویم که نسل کشی ها ناشی از نظام مرگ نبوده اند، بلکه در اثر همین تحقیر و اهریمن سازی از دیگران که مورد حمایت دولت ها هم بوده رخ داده اند.

از نظر دیوان عالی کانادا، هولوکاست نه در اتاق های گاز که با کلمات آغاز شد.

من اتفاقاً از طرفداران سرسخت آزادی بیان هستم. تحصیلاتم را در رشته حقوق در دانشگاه ییل ایالات متحده به پایان رساندم که خود دژ مستحکم آزادی بیان است. و هنوز معتقد به آنچه که در آن زمان یاد گرفتم هستم: آزادی بیان مایه حیات دمکراسی است. اما قوانین داخلی و بین المللی تحریک به خشونت را منع می کند، چه رسد به تحریک به نسل کشی را.

و در کشوری چون کانادا، قوانینی داریم که رواج عمدی تنفر و تحقیر علیه یک گروه مشخص در مکان های عمومی را منع می کند، چرا که این رفتار در حیطه آزادی بیان نمی گنجد و در واقع تجاوز به همان ارزش هایی است که شالوده آزادی بیان- جستجوی حقیقت، مرکز برخورد عقاید، استقلال و انسجام فرد- به شمار می رود.

به گمان من، یکی از مشکلات امروز ما این است که بیش از حد به این نوع از گفتمان یهودستیزانه انباشته از نفرت میدان داده ایم. و همچنین معتقدم که برای مبارزه و غلبه نهایی بر آن، می توانیم حمایت بنیادین توده های مردم را جلب کنیم.

5 يونيو 2008
إرفين كوتلر

عضو البرلمان الكندي, وزير العدل بكندا في السابق

حضر إرفين كوتلر المؤتمر الدولي ضد العنصرية سنة 2001 بديربان بجنوب أفريقيا وهو يشعر بالحماس والرجاء. ولكنه غادره خائب الأمل.

إرفين كوتلر:
لقد مثلت شوارع ديربان من ضمن المسيرات والأناشيد أسوأ كلمات الكره والحقد مثل: "يا للأسف أن الهولوكوست لم يكن قد أُنجز".

إنني أعتقد أن المؤتمر بلغ حدا لا يصدق وتحول إلى مهرجان للكراهية والحقد. لم أر مثل هذا الشيء في حياتي أبدا.

دانيل جرين:
إرفين كوتلر, وزير العدل بكندا في السابق, حضر سنة 2001 المؤتمر الدولي ضد العنصرية بديربان بجنوب أفريقيا وهو آملا ومتحمسا. كوتلر يفتكر ذلك المؤتمر برعب وفزع وسماه "نقطة تحويل اللاعنصرية إلى موجة جديدة من اللاسامية".

مرحباً بكم بأصوات حول معاداة السامية, سلسلات بودكاست لمتحف ذكرى الهولوكوست بالولايات المتحدة أمكنتها مؤسسة أولفر وألزابيت ستانتون. أنا دانيل جرين. نقوم كل أسبوع باستدعاء ضيف لنلفت النظر للطرق العديدة التي تؤثر على عالمنا اليوم من معاداة السامية والكره. أقدم لكم الوزير إرفين كوتلر.

إرفين كوتلر:
المؤتمر بديربان نوى أن يكون مؤتمرا ضد العنصرية. في الواقع كان المؤتمر يمثل أول مؤتمر دولي لحقوق الإنسان في القرن الحادي والعشرين. وعلاوة على ذلك فإن المؤتمر أقيم في جنوب أفريقيا كرمز لإحتفال بذكرى تعرية نظام الفصل العنصري (أبارتهايد) كجزء من الصراع ضد العنصرية.

ولكن الشيء الذي حدث هناك كان من العكس, فتحول المؤتمر إلى جلسة ضد إسرائيل واليهود, وطالب بتعرية سياسة إسرائيل كدولة عنصرية.

قبل ذلك أقيمت عدة مؤتمرات تمهيدية ومحلية, آخرها في طهران التي منعت مندوبي دولة إسرائيل وكل منظمة يهودية غير حكومية من الاشتراك في المؤتمر. وهكذا كانت هناك الكثير من الإشارات التي تدل على ما كان سيحدث في المستقبل.

والكثير لا يفتكر ما الذي حدث في ديربان. لا ندري لمذا مثلت ديربان جذابة للكراهية والحقد.

تشمل الاسامية التقليدية اضطهاد اليهود وانكار حقوقهم كأقلية بالعيش كأعضاء متماثلين في مجتمع مضيف أين ما كانوا.

والاسامية الجديدة تمثل اضطهاد إسرائيل وإنكار حقوقها كدولة وأيضا إنكار حقوق الشعب اليهودي بالعيش كأعضاء متماثلين في كل الدول.

الشيء الذي تمثله مدينة ديربان هو الخطر الذي ينتج عن ما أسميه أنا بـ "الكراهية المعترف بها من قبل الدولة". ورأيي أن هذا هو من أخطر أشكال وأنواع الاسامية التي نشاهدها في قرننا هذا.

إذا نفتكر الدرس الذي تعلمناه من الإبادات الجماعية بسربرنيتشا ورواندا فسوف نرى أن تلك الإبادات لم تحدث سوى بسبب
القتل ولكن أيضا من أجل تعليم الإحتقار والإنكار من قبل الدولة.

وصفت المحكمة الدستورية العليا بكندا الهولوكوست وقالت: "لم يبدأ الهولوكوست باستعمال غرف الغاز ولكن بدأ بكلمات".

وإنني آثر بقوة حرية التعبير. درست الحقوق بجامعة يايل في الولايات المتحدة التي هي ومز لحرية التعبير. وتعلمت فيما بعد أن تلك الحرية هي أساس الديمقراطية. والقانون الوطني والدولي يمنع التحريض على العنف والإبادة.

و في دولة مثل كندا لدينا قوانين تمنع تشجيع الكراهية المتعمد واحتقار مجموعة معينة في الأماكن العامة. وهذا جزء من عدم وجود حرية التعبير. هذا النوع ليس من حرية التعبير لأنه يمنح اقتحام الأهميات التي تشكل حرية الكلمة ـ البحث عن الحقيقة وديمقراطية الأفكار واستقلال وأمانة الناس.

وأعتقد أن مشكلتنا اليوم هي أننا تساهلنا كثيرا مع هذا الحوار المعاد لليهود لمدة فترة طويلة. وأظن أيضا أن بإمكاننا أن نعين جماهير لكي تنتقد هذه العنصرية وتفوز عليها.