Antisemitism | Voices on Antisemitism

HILLEL FRADKIN:
Scapegoats have a common utility, where you can put on the blame on others. But what's not always appreciated when that term is used is that the important thing is not to put the blame on yourself.

DANIEL GREENE:
Hillel Fradkin directs the Center on Islam, Democracy and the Future of the Muslim World at the Hudson Institute in Washington, DC. A scholar of both historical and contemporary Islam, Fradkin takes a long view in searching for reasons why Jews are at the center of radical Islam's view of the West.

Welcome to Voices on Antisemitism, a free podcast series of the United States Holocaust Memorial Museum made possible by generous support from the Oliver and Elizabeth Stanton Foundation. I'm Daniel Greene. Every other week, we invite a guest to reflect about the many ways that antisemitism and hatred influence our world today. Here's Hudson Institute Senior Fellow, Hillel Fradkin.

HILLEL FRADKIN:
For very long periods within Muslim history, Jews were a tolerated minority, which depended in my opinion at least partially on the fact that the Jews were, relatively speaking, insignificant in the world.

What really seems strange in the present context is that the Jews have come back into history. And this seems, I think, particularly galling and almost unintelligible to people.

And since it has to be made somehow intelligible, the net result is that people are drawn to the most bizarre, outrageous, and dangerous conspiracy theories, according to which Jews can leverage their power in fantastic ways because they control financial institutions, political institutions, and so forth.
Of course there's an old literature that also had these kinds of notions about Jewish power. But this has now been embraced, I think, within the Muslim world as an explanation for how the Jews can be still around and have a flourishing state.

And there's another factor involved in antisemitism generally and that is what comes under the heading, so to speak, of scapegoat.

Antisemitism functions in many environments as a means by which people can avoid thinking about their own situation, and their own responsibility for that situation, and what it would actually take to change it.

Hence in the current situation, the notion that somehow the Jews are responsible for this and that—and are extraordinarily powerful to boot—means the mess people themselves are in is not their fault, and also, and importantly, not something they can do anything about.

It is a very psychologically gratifying thing. Wherever people find it difficult to face their situation and do something about it, it's convenient to find some cause outside of them, which is both responsible and makes it impossible for them to do anything.

I belong to a generation that was born immediately after World War II. I was born in 1947. And I can honestly say that I was very much aware of prior antisemitism. I grew up in a place in New York where there were people who had survived concentration camps. But it seemed something of the past. And it seemed something of the past precisely because of the Holocaust, that somehow the Holocaust had simply ruled this out of bounds.

And so it was, until I think I was about 20 or 21.

But then antisemitism reemerged. And I've watched it grow ever since. And I don't see the end of it in sight.

And in the past few years it seems to me to have gotten actually worse.

Antisemitism is this wonderful elixir. And I'm not exactly sure how this particular thing called antisemitism became the universal remedy for not taking any responsibility, but it somehow has. And from what I understand there are countries in which there are no Jews whatsoever to whom it appeals for the same reason—that somehow there's someone to blame in the world other than themselves for their situation.

DANIEL GREENE:
Voices on Antisemitism is a free podcast series of the United States Holocaust Memorial Museum. Join us every other week to hear a new perspective on the continuing threat of antisemitism in our world today. To contribute your thoughts to our series, please call 888-70USHMM, or visit our Web site at www.ushmm.org. At that site, you can also listen to Voices on Genocide Prevention, a podcast series on contemporary genocide.

19 يونيو 2008
هلال فرادكين
مدير المركز الإسلامي "الديمقراطية ومستقبل العالم الإسلامي" بمعهد هادسن

بصفته عالما في المجالين تاريخ الإسلام والإسلام المعاصر يبحث هلال فرادكين عن الأسباب لمذا اليهود هم في مركز رؤية الإسلام الراديكالي على العالم الغربي.

هلال فرادكين:
في "كبش الفداء" منفعة كبيرة: يمكنك أن تتهمه بجرائم ارتُكبت من قبل آخرين. ولكن الشيء الذي ليس مرغوب فيه هو أن تتهم نفسك.

دانيل جرين:
هلال فرادكين هو مدير المركز الإسلامي "الديمقراطية ومستقبل العالم الإسلامي" بمعهد هادسن بواشنطن. بصفته عالما في المجالين تاريخ الإسلام والإسلام المعاصر يبحث هلال فرادكين عن الأسباب لمذا اليهود هم في مركز رؤية الإسلام الراديكالي على العالم الغربي.

مرحباً بكم بأصوات حول معاداة السامية, سلسلات بودكاست لمتحف ذكرى الهولوكوست بالولايات المتحدة أمكنتها مؤسسة أولفر وألزابيت ستانتون. أنا دانيل جرين. نقوم كل أسبوع باستدعاء ضيف لنلفت النظر للطرق العديدة التي تؤثر على عالمنا اليوم من معاداة السامية والكره. أقدم لكم هلال فرادكين, المدير والعالم بمعهد هادسن.

هلال فرادكين:
لمدة فترة طويلة في تاريخ الإسلام كان اليهود أقلية مقبولة من قبل المسلمين. أعتقد أن هذا التسامح بين اليهود والمسلمين يتوقف على الواقعة أن في تلك الفترة اليهود كانوا غير مهمين في العالم.

ولكن الشيء الغريب هو أن اليهود في الوقت الحاضر عادوا إلى التاريخ. وبالنسبة لبعض الناس هذا شيء مزعج ولا يمكن فهمه.

لذلك اخترع الناس نظرية عجيبة وعنيفة وخطيرة أن اليهود متآمرين يستعملون قواتهم على نحو مختلف لأنهم يسيطرون على المؤسسات المالية والسياسية إلخ. وبالطبع هناك مادة مطبوعة تحتوي على تلك الأفكار المسبقة عن اليهود. أعتقد أن المسلمين قد قبلوا هذه النظرية كشرح لوجود اليهود والدولة المزدهرة.

هناك نقطة أخرى متورطة في معاداة السامية عامة, وهي ما سُميت "كبش الفداء".

توجد معاداة السامية في المجالات المختلفة كطريقة لتجنب التفكير عن حالتك الشخصية ومسؤوليتك لتلك الحالة وما هي الوسائل التي تغير تلك الحالة.

اذن فالحالة الراهنة والأفكار المسبقة أن اليهود مسؤولين على هذا وهذا وأن لهم قوة وسيطرة كبيرة تعني أن الناس بصفة عامة يعتقدون أنهم أنفسهم ليسوا مسؤولين على الحالة الذين هم فيها ولا يمكنهم تغيير أي شيء.

وهذا شيء مرض نفسيا. عندما يصعب على الناس أن يواجهوا ويغيروا أحوالهم فإنه شيء مرض عندما يكتشفون سببا خراج حياتهم. وهذا التفكير هو مسؤول على أنه يستحيل على الناس أن يغيروا شيئا عن أحوالهم.

وأنا من الجيل الذي ولد مباشرة بعد الحرب العالمية الثانية. ولدت سنة 1947. ويمكنني أن أقول بصراحة أنني على وعي من معاداة السامية السابقة. نشأت في منطقة بنيو يورك حيث سكن بعض الناجين من محتشدات الإعتقال. ولكن بالنسبة لي كان هذا شيئا حدث في الماضي بسبب الهولوكوست ولأن الهولوكوست سيطر على هذا حتى خارج الحدود.

وحدث هذا على هذا النحو حتى بلغت العشرين أو الحادى والعشرين من عمري.

وعادت معاداة السامية من جديد. وها أنا أشاهدها تنمو منذ ذلك الوقت. ولا أرى لها نهاية.

وأعتقد أنها أصبحت أسوأ في السنوات الأخيرة.

إن معاداة السامية شراب سحري. ولست أدري كيف هذا الشيء الذي يسمى بمعاداة السامية أصبح وسيلة عالمية للتنازل عن حمل المسؤولية. وأعتقد أيضا أن هناك بلدان حيث لا يعيش فيها أي يهود ولكن يوجد فيها اللاسامية. الناس يهدفون إلى اتهام الآخرين لأزماتهم الشخصية.

19 ژوئن 2008
هیلل فردکین

مدیر "مرکز اسلام، دمکراسی و آینده جهان مسلمانان"، مؤسسه هادسن

هیلل فردکین، محقق در زمینه تاریخ اسلام و همچنین اسلام معاصر، با نگاهی به آینده به بررسی این موضوع می پردازد که چرا در نگرش اسلام رادیکال از غرب، مسئله یهودیان از اهمیتی عمده برخوردار است.

هیلل فردکین:
بلاگردان ها یک فایده مشترک دارند و آن این است که می توان تقصیر را به گردن دیگران انداخت. اما نکته مهمی که هیچگاه هنگام استفاده از این اصطلاح [بلاگردان] به آن توجه نمی شود این است که از این طریق خودمان از بار مسئولیت شانه خالی می کنیم.

دنیل گرین:
هیلل فردکین مدیریت مرکز اسلام، دمکراسی و آینده دنیای مسلمانان را در مؤسسه هادسن واقع در واشینگتن، دی سی به عهده دارد. او که محقق در زمینه تاریخ اسلام و همچنین اسلام معاصر است با نگاهی به آینده به بررسی این مسئله می پردازد که چرا در نگرش اسلام رادیکال از غرب، مسئله یهودیان از اهمیتی عمده برخوردار است.

به دیدگاه هایی در باره یهودستیزی، مجموعه پادکست رایگان متعلق به موزه یادبود هولوکاست در ایالات متحده- که مدیون حمایت سخاوتمندانه نهاد الیور و الیزابت استانتن است- خوش آمدید. من دنیل گرین هستم. ما یک هفته در میان مهمانی را دعوت می کنیم تا در باره شیوه های متعددی که از طریق آن یهودستیزی و تنفر بر جهان امروز تأثیر می گذارد، نظرات خود را بیان کند. مهمان امروز ما، هیلل فردکین، عضو ارشد مؤسسه هادسن است.

هیلل فردکین:
در طول تاریخ اسلام، مدت زمان مدیدی نسبت به یهودیان به عنوان اقلیت با مدارا رفتار می شد که به نظر من- دست کم تا حدودی- به این دلیل بود که یهودیان کمابیش در دنیا بی اهمیت به شمار می رفتند.

آنچه واقعاً در زمان حاضر عجیب به نظر می رسد این است که یهودیان به متن تاریخ بازگشته اند. و فکر می کنم این موضوع برای مردم به طرز ویژه ای آزارنده و تقریباً غیرقابل فهم است.

و به منظور قابل فهم کردن آن، مردم به سوی غریب ترین، نامعقول ترین و خطرناک ترین تئوری های توطئه تمایل پیدا می کنند که بر اساس آن یهودیان به دلیل تحت نفوذ داشتن نهادهای مالی و سیاسی و غیره می توانند قدرت خود را به شیوه های عجیب و غریب اعمال کنند.

البته ادبیات کهنی هم از انواع و اقسام چنین مفاهیمی در باره قدرت یهودیان وجود دارد. اما به گمان من در حال حاضر، دنیای اسلام به این علت چنین حرف هایی را می پذیرد تا توجیهی برای این مسئله بیابد که چرا یهودیان همچنان وجود دارند و موقعیتی پررونق دارند.

عامل دیگری نیز به طور کلی در یهودستیزی وجود دارد، آنچه که به تعبیری بلاگردانی نامیده می شود.

مردم در بسیاری از جوامع از یهودستیزی به عنوان روشی برای اجتناب از تفکر در باره موقعیت خود و مسئولیتی که در برابر آن دارند و همچنین بهایی که برای تغییر آن باید در عمل بپردازند، استفاده می کنند.

بنابراین، در موقعیت فعلی اینکه یهودیان به نحوی مسئول این یا آن موضوع هستند- و علاوه بر این، به طرز فوق العاده ای قدرتمندند- به این معناست که مشکلاتی که مردم گرفتار آنند تقصیر خودشان نیست و مهمتر اینکه کاری هم از دستشان بر نمی آید.

به لحاظ روانشناختی، موضوع بسیار مسرت بخشی است. هر گاه که مردم مواجهه با موقعیت خود و انجام کاری در باره آن را مشکل می یابند، راحتتر این است که علت آن را خارج از خود بیابند که هم رفتاری مسئولانه به شمار می رود و هم در عین حال انجام کاری در آن خصوص را برایشان غیرممکن می سازد.

من به نسلی تعلق دارم که بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم به دنیا آمد. در سال 1947 متولد شدم. و می توانم صادقانه بگویم که به شدت از یهودستیزی رایج در پیش از آن زمان آگاه بودم. من در جایی در نیویورک بزرگ شدم که در آن مردمی زندگی می کردند که از اردوگاه های کار اجباری جان سالم به در برده بودند. اما به نظر می رسید که یهودستیزی مسئله ای متعلق به گذشته است. و این دقیقاَ به خاطر هولوکاست بود، چرا که در کنار هولوکاست، یهودستیزی مسئله ای صرفاً بی ربط به نظر می رسید.

و همینطور باقی ماند تا زمانی که - فکر می کنم- 20 یا 21 ساله شدم.

اما یهودستیزی دوباره رواج یافت. و از آن زمان شاهد افزایش آن بوده ام. و در آینده نزدیک هم پایانی برایش نمی بینم.

و به نظر من در چند سال اخیر حتی بدتر هم شده است.

یهودستیزی اکسیر غریبی است. نمی توانم با اطمینان بگویم که این مقوله استثنایی- که یهودستیزی نامیده می شود- چگونه به یک علاج جهانی برای عدم پذیرش مسئولیت تبدیل شد، اما به طریقی این اتفاق افتاده است. و تا آنجا که می دانم کشورهایی هستند که در آن به هیچ وجه یهودی وجود ندارد، اما یهودستیزی به دلیلی مشابه برای مردم جاذبه دارد، چرا که بالاخره کسی در دنیا هست که می توانند تقصیر را به گردن او بیندازند، به جای اینکه خود را مسئول وضعیتی که در آن هستند بدانند.