Antisemitism | Voices on Antisemitism

ALEXANDRA ZAPRUDER:
You know Anne Frank's diary was the first diary that was published. And her voice was so powerful that it captured the voices of all the children and all the people who had been killed. That's the way it's framed. And that by reading her diary and sort of taking her into our hearts, we could redeem her life. And it never rung true to me.

And I had these diaries. I had this cache in a way of primary sources, each of which kept saying to me: "That's not we're about. You know, we're not about the triumph of the human spirit. We're about something else, which is as simple as a mark in the world."

If a life is gone and what's left are 20 or 30 or 50 or 100 pages, that is not a life. That is a fragment of a life. And let's call it what it is.

DANIEL GREENE:
In 1992, Alexandra Zapruder began to collect diaries written by children during the Holocaust. The diaries presented in her book, Salvaged Pages, show the wide range of young writers' responses to the horrors they faced. These diaries speak eloquently of both hope and despair.

Welcome to Voices on Antisemitism, a free podcast series of the United States Holocaust Memorial Museum made possible by generous support from the Oliver and Elizabeth Stanton Foundation. I'm Daniel Greene. Every other week, we invite a guest to reflect about the many ways that antisemitism and hatred influence our world today. Here's editor of Salvaged Pages, Alexandra Zapruder.

ALEXANDRA ZAPRUDER:
This is a great entry—June the 11th, 1944. Anonymous boy writing in Lodz ghetto.

"I go on dreaming, dreaming, about survival and about getting fame, in order to be able to tell 'the world'. . . to tell and 'rebuke,' 'to tell and to protest,' both seem at [the] present moment remote and unbelievable—but who knows maybe, perhaps. I dream about telling to humanity but should I be able? Should Shakespeare be able? And what yet I who am only a little proud of understanding Shakespeare?!"

I just- I love that entry. It's so- his recognition of his limits, or human limits, you know, in light of his circumstances are so potent. And he's writing about the horror around him.

This passage is addressed to the Germans, July 15th, 1944.

"Indeed! to kill so pointlessly, to continue to fight this hopeless battle, can only be done by these disgusting, sordid, perverted, devoid of all human feelings, slow-witted, melancholy Prussians! Vampires, sharks, pirates, buccaneers, thugs—to what kind of incomprehensible predatory species do you belong?"

You know, Anne Frank sort of became a saint. And in many ways this diary is a perfect counterpart to Anne Frank's diary, because it doesn’t have this saintly quality to it at all.

Anne Frank is portrayed as a hopeful person, and her hope for her survival and her hope for humanity is a moral good. You know, we as human beings are hopeful and when we fail to hope we are somehow betraying our best selves. And what I found in these diaries was that everyone wants to have hope in a desperate situation. But the failure of hope, or the inability to have hope—despair, which is it's counterpart—is a part of suffering.

This is an anonymous girl in Lodz ghetto. This is Thursday, March 5th, 1942.

"Winter is back. A freezing wind is blowing. The deportations have stopped for a while, but only for a couple of days, because there are no wagons for the deported people. The hunger keeps getting worse. . . . In the morning I stopped at the vegetable cooperative. They give three kilograms of beets for one ration card. But can you call them beets? They're just manure. They stink and evaporate, and what's more, they have been frozen a few times. . . . I have nothing for dinner. All day I was looking for something. In the evening, at last, I bought half a kilogram of rye flour for twenty reichmarks. You need thousands, millions, to buy anything. Life is impossible."

You know, what I always wanted to say about Anne Frank's diary was: yes, she had hope sometimes, and sometimes she didn't have hope. And the moments when she didn't have hope, you know, when she wrote something about this dark cloud looming, towards the end of the diary, I think that is the moment that demands our greatest compassion.

Not a sort of complacent celebration of humanity's ability to be positive, but rather the understanding that here is a person who is experiencing a tremendously dark moment in life, when it's a loss of the belief that things might turn out for the best.

There are two kinds of hope in these diaries. One is the most common, and that is hope for individual survival—the hope that the circumstances in the writer's life are going to turn out for the best, that he or she and his or her family are going to survive.

But then there's another kind of hope that I only learned about this because of this diary entry that I'm going to read.

This is by a young woman named Elsa Binder, who wrote in Stanislawow ghetto. This is Friday, January 30th, 1942.

"When fear crawls out in the evenings from all four corners, when the winter storm raging outside tells you it is winter, and that it is difficult to live in the winter, when my soul trembles at the sight of distant fantasies, I shiver and say one word with every heartbeat, every pulse, every piece of my soul—liberation. In such moments it hardly matters where it is going to come from and who will bring it, so long as it's faster and comes sooner. Doubts are growing in my soul. Quiet! Blessed be he who brings good news, no matter from where, no matter to . . . where. Time, go ahead. Time, which carries liberation and its unknown tomorrow; . . . maybe not for me, but for people like me. The result is certain. Down with any doubts. Everything comes to an end. Spring will come."

And that to me is about this other kind of hope. That is not hope for herself and her own family, but hope for the world, this dream, this faith ultimately, that the world will right itself.

These young writers, they vacillate between hope and despair, and they struggle for hope, and they look for reasons to have hope. You know, is that an act of courage? Yes, I think it is.

DANIEL GREENE:
Voices on Antisemitism is a free podcast series of the United States Holocaust Memorial Museum. Join us every other week to hear a new perspective on the continuing threat of antisemitism in our world today. To contribute your thoughts to our series, please call 888-70USHMM, or visit our Web site at www.ushmm.org. At that site, you can also listen to Voices on Genocide Prevention, a podcast series on contemporary genocide.

27 مارس 2008
ألكسندرا سابرودر

ناشرة كتاب "سالفايجد بايجس": مذكرات يومية لكتاب صغار حول الهولوكوست

في سنة 1992 بدأت ألكسندرا سابرودر بجمع مذكرات يومية كتبها الأطفال الذين عاشوا خلال وقت الإبادة الجماعية. تحتوي هذه المذكرات على أمل ويأس أولئك الأطفال.

ألكسندرا سابرودر:
مذكرات آن فرانك هي المذكرات الأولى التي تم نشرها. وكان صوتها ضخما جدا إلى حد أنه استولى على كل أصوات الصغار والناس الذين قُتلوا. عند قراءة مذكراتها وضمها إلى قلوبنا استطعنا أن نحييها من جديد. وهذا شيء عجيب بالنسبة لي.

وجمعت تلك المذكرات. جمعت هذه المذكرات كمصدر أساسي. وتقول هذه المذكرات: "نحن لسنا مؤيدي انتصار الروح البشرية. نحن جئنا لشيء آخر, لشيء بسيط كبقعة في الأرض".

إذا تنتهي حياة, فنتحصل على 20 أو 30 أو 50 أو 100 صفحة, هذه ليست حياة. إن هذه الصفحات هي جزء من حياة, ولنسميها هكذا.

دانيل جرين:
في سنة 1992 بدأت ألكسندرا سابرودر بجمع مذكرات يومية كتبها الأطفال الذين عاشوا خلال وقت الإبادة الجماعية. نشرت تلك المذكرات في كتابها "سالفايجد بايجس". وتظهر أجوبت وردود فعل الصغار الذين واجهوا تلك الأشياء المرعبة. تحتوي هذه المذكرات على أمل ويأس أولئك الأطفال.

مرحباً بكم بأصوات حول معاداة السامية, سلسلات بودكاست لمتحف ذكرى الهولوكوست بالولايات المتحدة أمكنتها مؤسسة أولفر وألزابيت ستانتون. أنا دانيل جرين. نقوم كل أسبوع باستدعاء ضيف لنلفت النظر للطرق العديدة التي تؤثر على عالمنا اليوم من معاداة السامية والكره. أقدم لكم ناشرة كتاب "سالفايجد بايجس", ألكسندرا سابرودر.

ألكسندرا سابرودر:
هذه يوميات من 11 يونيو 1944 كتبها ولد مجهول بالحي اليهودي بلودش:

"إنني أستمروا في الأمل والحلم. آمل أن أنجو وأن تكون لي سمعة كبيرة لكي أحكي للعالم ولكي أؤدب وأشكي, تبدو لي هذه الأشياء في هذا الوقت بعيدة وضئيلة, ولكن من يدري؟ أتمنى أن أحكي قصتي للعالم ولكن هل سأتمكن من ذلك؟ هل يقدر شكسبير على هذا؟ وهل أقدر أنا؟ أنا؟ الطفل الصغير الذي فخور بفهم شكسبير."

إنها ليوميات جميلة جدا. إدراكه بحدوده البشرية في تلك الظروف, إنه لشيء رائع. ويحكي عن الأشياء المرعبة حوله.

اليوميات التالية تخاطب الألمان, 15 يوليو 1944:

"حقا! إن القتل العشوائي والاستمرار في هذه الحرب لا يقدر أحد أن يقوم بهذه الأشياء إلا أولئك البروسيين الفظيعيين والبخلاء والمفسدين الذين ليس لهم أي شعور إنسانية أو عقول. مصاصون الدماء, أسماك القرش, القراصنة, السفاحون. إلي أي فصيلة ضارة ومبهمة تنتمون؟"

إن آن فرانك أصبحت مقدسة. ولأسباب مختلفة فإن هذه اليوميات أصبحت نسخة مقابلة ليوميات آن فرانك لأنها لا تحتوي على تلك النوعية المقدسة.

وُصفت آن فرانك كشخص مفعم بالأمل, وأملها للعيش وللإنسانية شيء من الأخلاق الحسنة. نحن بوصفنا بشر مفعمين بالأمل, وإذ فقدنا أملنا فنحن نخون أنفسنا. والشيء الذي وجدته في هذه اليوميات هو الأمل في ظروف يأسة. والعجز الذي هو عكس الأمل يؤدي إلى معاناة.

وهذه هي يوميا كتبتها طفلة مجهولة في يوم الخميس 5 مارس 1942 بالحي اليهودي بلودش:
"لقد عاد فصل الشتاء. والريح الباردة والجامدة تهب بقوة. لقد انتهى النفي لمدة أيام قليلة فقط لأن لا توجد هناك عربات لنفي الأشخاص. واشتد الجوع... ذهبت في الصباح إلى البقال بأعطاني ثلاثة كيلوغراما من اللفت لمقابل بطاقة واحدة من بطاقات التموين. إنها لقليلة جدا. رائحتها كريهة وتنتشر بسرعة. وتجمد اللفت مرات عديدة. ليس لي شيئا أتناوله للعشاء. قضيت اليوم كله وأنا أبحث عن طعام. في المساء على الأقل اشتريت نصف كيلوغراما من الدقيق بعشرين مارك. ولكن تحتاج لآلاف وملايين من المارك لشراء أي شيء, وهكذا يستحيل العيش."

هل تعرف ماذا أردت دائما أن أقول عن يوميات آن فرانك؟ فعلا, كانت تأمل أحيانا وتعجز أحيانا. وعند فقدانها الأمل كانت تكتب وتعبر عن السحابة السوداء التي تلوح في الغرفة (عند نهاية اليوميات). أعتقد أن هذا العجز يحتاج إلى عطفنا...

... ليس احتفالا مغرورا بإجابية البشر, بل لنفهم أن هناك شخصا الذي شعر بأسوأ لحضات حياته في ذلك الوقت حيث يفقد أمله بإيجاد حل لوضعيته.

ونجد نوعين من الأمل في هذه اليوميات. الأول هو الأمل المعروف, يعني الأمل الفردي للبقاء على قيد الحياة ـ الأمل بأن ظروف كاتب تلك اليوميات سوف تتحسن وبالباقاء على قيد الحياة.

والأمل الآخر هو الذي اكتشفت عليه بفضل اليوميات التي سأقرأها الآن.

كُتبت من قبل إمرأة اسمها ألسا بندر بالحي اليهودي ستانيسلافوف في يوم الجمعة 30 يناير 1942:

"عندما يخرج الخوف مساءا من الأركان الأربعة, عندما تحدثك الريح في الخراج وتخبرك أن فصل الشتاء قد قدم وتقول لك أنه من الصعيب العيش في فصل الشتاء, عندما ترتعد روحي عند رؤية الأوهام البعيدة, حينئذ ارتعش وأقول كلمة واحدة مع كل نبضة قلب وجزء من روحي ـ التحرير. في أوقات كهذا لا يهمني من أين سيأتي التحرير ومن سيقوم به, طالما يأتي عاجلا وبسرعة. بدأت نفسي تشك. السكوت! بارك الله في الشخص الذي يأتي بأخبار جيدة ولايهمني من أين أو إلى أين. الزمن الذي يصاحبه التحرير وجهل ما سيتحسن في الغد, ربما ليس لي ولكن لأشخاص مثلي. إن النتيجة مؤكدة. سوف ينتهي كل شيء وسيأتي فصل الربيع."

وهذا بالنسبة لي نوع آخر من الأمل. إنها لا تأمل لنفسها أو لعالئلتها ولكن للعالم كله. تحلم بعالم أحسن وأعدل.

إن أولئك الكتاب الصغار يتأرجحون بين الأمل والعجز, وإنهم يكافحون من أجل الأمل ويبحثون عن أسباب للأمل. هل يعتبر هذا الشيء من الشجاعة؟ نعم!

27 مارس 2008
الکساندرا زاپرودر

گردآورنده و ویراستار کتاب صفحات نجات یافته: خاطرات نویسندگان جوان از هولوکاست

در سال 1992، الکساندرا زاپرودر شروع به جمع آوری خاطراتی کرد که کودکان در طول هولوکاست نوشته بودند. این خاطرات به شیوایی هم از امید می گویند و هم از یأس.

الکساندرا زاپرودر:
همانطور که می دانید خاطرات آن فرانک اولین خاطراتی بود که منتشر شد. و صدای او چنان پرقدرت بود که صدای تمامی کودکان و انسان هایی را که کشته شده بودند در بر می گرفت. چنین گفته شده است. و دیگر اینکه با خواندن خاطرات او و دوست داشتن او می توانیم زندگی اش را به او بازگردانیم. از نظر من هیچگاه چنین چیزی حقیقت نداشته است.

من این مجموعه خاطرات را در اختیار داشتم، نهانگاهی از اسناد و مدارک مهم. و هر یک از آنها گویی مدام به من می گفتند: "آنچه که در باره ما می گویند حقیقت ندارد. زندگی ما در باره پیروزی شهامت و روح انسان نیست. زندگی ما در باره چیز دیگری است- آنچه که به سادگی یک علامت در جهان است."

هنگامی که یک زندگی از میان می رود و آنچه که از آن باقی می ماند، 20، 30، 50 یا 100 صفحه است؛ این دیگر زندگی نیست، بلکه تکه ای از یک زندگی است. و بهتر است آن را چیزی بنامیم که واقعاً هست.

دنیل گرین:
در 1992، الکساندرا زاپرودر شروع به جمع آوری خاطراتی کرد که کودکان در طول هولوکاست نگاشته بودند. این خاطرات که او در کتاب خود به نام صفحات نجات یافته گرد آورده است نشانگر بخش وسیعی از واکنش نویسندگان جوان به دهشتی است که با آن مواجه شدند. این خاطرات به شیوایی هم از امید می گویند و هم از یأس.

به دیدگاه هایی در باره یهودستیزی، مجموعه پادکست رایگان متعلق به موزه یادبود هولوکاست در ایالات متحده- که مدیون حمایت سخاوتمندانه نهاد الیور و الیزابت استانتن است- خوش آمدید. من دنیل گرین هستم. ما یک هفته در میان مهمانی را دعوت می کنیم تا در باره شیوه های متعددی که از طریق آن یهودستیزی و تنفر بر جهان امروز تأثیر می گذارد، نظرات خود را بیان کند. مهمان امروز ما الکساندرا زاپرودر، گردآورنده و ویراستار کتاب صفحات نجات یافتهاست.

الکساندرا زاپرودر:
این بخش زیبا را پسری گمنام در 11 ژوئن 1944 در محله یهودی نشین لودز نوشته است:

"من به خواب و خیال، به رویا در باره زنده ماندن و کسب شهرت ادامه می دهم تا اینکه بتوانم به "دنیا" بگویم... بگویم و "سرزنش کنم"... "گفتن و اعتراض کردن" هر دو در این لحظه دور و باورنکردنی می نماید- اما کسی چه می داند، شاید روزی. خواب می بینم که به انسان ها می گویم- اما آیا می توانم؟ آیا شکسپیر می تواند؟ و چه بگویم، تازه که چی؟ من که چندان از درک شکسپیر احساس غرور نمی کنم."

من واقعاً این بخش را دوست دارم. اینکه او محدودیت خود را- محدودیت های انسانی را- می داند، با توجه به شرایط آن زمان بسیار تأثیرگذار است. او در باره دهشت اطراف خود می نویسد.

این قطعه در 15 ژوئیه 1944 خطاب به آلمانی ها نوشته شده است:

"واقعاً که! فقط این پروسی های نفرت انگیز، زبون، منحرف و خالی از احساسات انسانی، کوته فکر و افسرده می توانند چنین کشتار بی هدف و جنگ وحشتناکی را ادامه دهند! خون آشامان، زالوصفت ها، دزدها، اراذل و اوباش- آخر شما به کدام گونه از لاشخورها تعلق دارید که اینقدر غیر قابل فهم هستید؟"

آن فرانک به نوعی تبدیل به یک قدیس شد. و خاطرات این پسر از هر نظر مکمل خاطرات آن فرانک است، چرا که به هیچ وجه خصوصیت قدیس وار او را ندارد.

آن فرانک فردی امیدوار تصویر شده است و امید او به بقا و بشریت یک حسن اخلاقی است. ما به عنوان انسان امید داریم و آنگاه که امید خود را از دست می دهیم، به گونه ای به بهترین بخش وجودمان خیانت می کنیم. و من در مجموعه این خاطرات دیدم که در زمان های بحرانی همه به دنبال امیدند. اما در صورت از دست دادن امید یا ناتوانی از امیدواری، یأس- که مکمل امید است- بخشی از رنج بردن می شود.

این بخشی از خاطرات دختری گمنام در محله یهودی نشین لودز به تاریخ پنج شنبه، 5 مارس 1942 است:

"زمستان بازگشته و باد سردی می وزد. مدتی است که تبعیدها متوقف شده است، اما فقط برای چند روزی، چون واگن باری برای انتقال افراد تبعیدی ندارند. گرسنگی بیداد می کند.... صبح رفتم سبزیجات بگیرم. آنها در ازای هر کارت جیره بندی سه کیلو چغندر می دهند. اما چه چغندری؟ در واقع مثل کود است. بوی بد می دهد و بخار می شود. و تازه، چند بار هم آن را منجمد کرده اند.... برای شام هیچی ندارم. تمام روز دنبال چیزی می گشتم. بالاخره، عصر 20 رایش مارک دادم و نیم کیلو آرد چاودار خریدم. برای اینکه بشود چیزی خرید باید هزار هزار و میلیون میلیون رایش مارک داشته باشی. زندگی کردن غیرممکن است."

آنچه که همیشه می خواستم در باره خاطرات آن فرانک بگویم این بود که درست است که او گاه امید داشته و گاه آن را از دست می داده، اما لحظاتی که مأیوس بوده، هنگامی که در اواخر خاطرات خود از ابر تیره ای می نویسد که پدیدار می شود، درست در چنین لحظاتی است که بیشترین همدلی ما را می طلبد.

و این بزرگداشتی خودخواهانه از توانایی خوش بینی بشریت نیست، بلکه درک این نکته است که در اینجا کسی است که لحظه ای به شدت تاریک در زندگی خویش را تجربه می کند و آن زمانی است که دیگر باور ندارد که همه چیز به خیر و خوشی تمام خواهد شد.

دو نوع امید در این مجموعه از خاطرات وجود دارد. رایج ترین آن امید به بقای فرد است- امید به اینکه شرایط زندگی نویسنده بهتر و ختم به خیر خواهد شد و او و خانواده اش جان سالم به در خواهند برد.

اما نوع دیگری از امید نیز هست که من تنها با خواندن بخش بعدی نوشته ها به آن رسیدم.

این بخش به قلم زن جوانی به نام الزا بیندر است که در محله یهودی نشین استانیسلاووف در روز جمعه 30 ژانویه 1942 نوشته شده:

"آن هنگام که ترس، شب ها از چهار گوشه بیرون می خزد، آن زمان که طوفان زمستانی بیدادکنان می گوید که زمستان آمده، و زیستن در زمستان دشوار است، آن زمان که روح من از تصور رویاهای دوردست به لرزه می افتد، با هر تپش قلب، هر ضربان، وهر تکه از روح خود یک واژه را تکرار می کنم- آزادی. در چنین لحظاتی دیگر اهمیتی ندارد که از کجا خواهد آمد و چه کسی خواهد آوردش، مادامی که تندتر و زودتر بیاید. تردید در روحم بالیدن آغاز کرده. خاموش! رستگاری از آن کسی است که مژده ای بیاورد، اینکه از کجا یا به کجا... اهمیتی ندارد. بتاز ای زمان، که حامل آزادی هستی و فردای ناشناخته اش؛... شاید نه برای من، اما برای انسان هایی چون من. نتیجه نهایی مسلم و آشکار است. مرگ بر تردید! همه چیز به پایان می رسد. بهار خواهد آمد."

آنچه که خواندم از نوعی دیگر از امید حکایت می کند. او نه تنها به خود و خانواده اش که به تمام جهان امید بسته؛ به این رویا، ایمان به اینکه سرانجام دنیا خود را اصلاح خواهد کرد.

این نویسندگان جوان میان امید و حرمان در نوسان هستند و برای دستیابی به امید تلاش می کنند و به دنبال دلیلی هستند که به خاطر آن امید داشته باشند. آیا در این عمل شجاعتی نهفته؟ بله، من فکر می کنم که چنین است.